เขาสำคัญที่สุด งั้นเหรอ !
704 Words
ทว่า...
ติ๊งต่อง ๆๆ !!
เสียงกดออดประตูหน้าบ้านทำให้กิจกรรมเข้าจังหวะนั้นต้องหยุดโดยพลัน แม้ฝ่ายชายจะไม่สนใจยังคงจ้องจะโยกสี แต่ฝ่ายหญิงที่สติมีมากกว่าลุกลี้ลุกลนลงจากตัวเขา แล้วรีบจัดเสื้อผ้าหน้าผมให้เข้าที่เข้าทางทันที
“ แดน มีคนมาที่หน้าบ้าน ”
“ ช่างหัวมันสิ ” เขาพูดอย่างเอาแต่ใจพลางยื้อมือทำท่าจะคว้าไขว่ตัวเธอแต่อีกฝ่ายรีบเดินออกห่าง แต่ก่อนจะได้พูดอะไรมากกว่านั้นเสียงผู้กดออดก็พูดทักทายผ่านเครื่องอินเตอร์คอมที่หน้าบ้าน เสียงดังขึ้นในบ้านทันที
“ สวัสดีครับ ผมเมฆ แฟนหลิวครับ ไม่ทราบว่าหลิว อยู่ที่นี่หรือเปล่า พอดีผมโทรเข้าแล้วเธอไม่รับสาย ”
นั่นทำให้ลิวาดาตกใจแทบสิ้นสติ
“ พี่เมฆ ! ”
เขามาได้อย่างไร ไหนว่าไปสัมมนาไง !
เธอลุกลี้ลุกลนทำท่าจะวิ่งออกจากตัวบ้าน แต่แดเนียล เอื้อมไปกระชากแขนเธอทีเดียวก็ปลิวหวือเข้ามาปะทะแผงอกกว้างนั้นทันที
“ แดน ปล่อยนะ ไม่ได้ยินหรือไงว่าพี่เมฆมา ”
“ แล้วไง ผมไม่แคร์ห่าเหวอะไรทั้งนั้น หลิวทำผมแข็งโด่ขนาดนี้จะทิ้งมันไปง่าย ๆ ได้ยังไง ” เขาว่าอย่างดื้อแพ่งพลางดึงมือเธอให้ลงไปสัมผัสแท่งลำแข็งร้อนนั้น เธอรีบดึงมือออกทันที
“ ไม่ใช่ตอนนี้ เวลานี้ พี่เมฆรออยู่ ”
“ แล้วผมล่ะ ”
“ เขาสำคัญที่สุด เข้าใจนะ ” แล้วเธอก็ผละออกห่างก่อนสาวเท้าเดินหนีไป ทิ้งให้คนตัวโตยืนหน้าชาอยู่ตรงนั้น
เขาสำคัญที่สุด งั้นเหรอ !
แดเนียลกัดกรามแน่นจนเป็นสันนูน ก้มลงมองเจ้าตัวปัญหาที่ยังเหยียดขยายแข็งขึงอย่างบ้าคลั่ง วูบหนึ่ง นึกอยากจะเดินตามเธอออกไปให้ เปิดโปงให้หมอนั่นรู้ว่า พี่สาวกับน้องชายคนนี้ไปถึงไหนต่อไหนกันแล้ว เหลืออย่างเดียว ก็เพียงสอดใส่ เพราะเธอตั้งใจจะมอบให้มันในวันแต่งงาน
แต่ตอนนี้ เขาได้มากกว่ามันก็แล้วกัน !
“ Fuck ! ”
แดเนียลสบถออกมาอย่างเดือดดาลพลางเตะข้าวของที่อยู่บนพื้นจนกระจุยกระจาย สายตาพลันไปสะดุดอะไรบางอย่างอยู่บนพื้นที่เป็นผ้าเนื้อบางเบาสีดำตกแต่งด้วยลูกไม้กระจุ๋มกระจิ๋ม เขาก้มลงไปหยิบมันเอาไว้ในมือแล้วเดินขึ้นห้องนอนไป หัวใจทั้งหงุดหงิดและเจ็บหนึบอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ส่วนลิวาดานั้นเมื่อออกมาพบเมฆก็ทราบว่า สัมมนานั้นต้องเลื่อนกะทันหันด้วยเหตุฉุกเฉินบางประการ เมฆโทรหาเธอหลายครั้งแต่ไม่ได้รับสายเพราะเธอลืมโทรศัพท์มือถือไว้บนรถ แต่เธอบอกเขาไว้ว่าจะมาที่นี่ เขาเลยตัดสินใจตามมาด้วยความเป็นห่วง
หญิงสาวตัดสินใจขับรถกลับคอนโดมิเนียมเวลานี้เลย เธอเดินกลับเข้ามาในบ้านเพื่อเอารถที่โรงรถ พลันก็รู้สึกร้อนวูบวาบ ขนอ่อนที่คอลุกชันอย่างหาสาเหตุไม่ได้ รู้สึกตะครั่นตะครอพิลึกคล้ายมีรังสีอำมหิตบางอย่างปองร้าย
และแล้วก็ได้รู้ต้นตอของความรู้สึกนั้นเมื่อตวัดสายตาไปยังชั้นสองของตัวบ้าน ที่ระเบียงหน้ามุข ร่างสูงใหญ่ยืน เปลือยเปล่าอยู่ตรงนั้นแล้วจ้องมองมาที่เธออย่างเอาเป็น เอาตาย ก่อนเขาจะยกผ้าชิ้นเล็ก ๆ สีดำในมือขึ้นดมและ แลบลิ้นเลีย
ลิวาดาเสียวท้องน้อยวาบ พึ่งจะตระหนักว่าสิ่งนั้นมันคือกางเกงชั้นในของตัวเอง !
“ ไอ้โรคจิต ! ”
เธอสบถก่อนจะรีบลนลานกดรีโมทเปิดล็อคประตูรถ มือไม้สั่น ก่อนจะรีบขับรถออกจากตัวบ้านอย่างรวดเร็วที่สุด โดยมีดวงตาสีอำพันอันเร่าร้อนที่ยังลุกโชนไปด้วยเปลวเพลิงแห่งความใคร่มองตามจนลับตา ริมฝีปากหยักสวยได้รูป แสยะยิ้มก่อนแค่นเสียงพึมพำเพียงลำพัง
“ คิดจะหนีคนอย่างแดเนียล มันไม่ง่ายนักหรอก หนีให้ตายก็หนีไม่พ้น ถ้าผมจะเอา ! ”
- Writer
