CHAPTER 01
1068 Words
Every person has their own identity. But she's wondering why she doesn't have hers?
Pagod at mabigat ang pakiramdam na minulat ni Dahlia ang kaniyang mga mata. Kaagad na sumalubong sa kaniya ang nabubulok na kisame. May mga sapot pa roon ng gagamba at iba pang mga insekto. Sa tinagal-tagal na niyang nakakulong dito ay hindi na niya magawang matakot pa sa mga insekto na halos ay kasabay na niya nanirahan sa lumang silid na ito.
Pinilit ni Dahlia ang sarili na bumangon at umupo. Sinandal niya ang kaniyang katawan sa malamig at magaspang na pader at napatitig na lang sa silda na nasa kaniyang harap. Ilang araw na ba siyang nakakulong dito? Isang buwan na ba? Hindi na niya alam. Tuluyan na siyang nawalan ng sense sa oras.
Hindi niya maalala kung paano siya napunta sa lugar na ito. She was just planning on running away then suddenly, she opened her eyes and found herself in this familiar and dark basement. Kung ito lang siguro ang pinaka unang beses na nakulong siya dito ay baka hindi niya kayanin. But this is not the first time.
Her Mother Jasmine always locked her in this basement everytime she made a mistake. Mula pagkabata, kapag nakakagawa siya ng mali at hindi nasusunod ang gusto nito ay palagi siyang napupunta sa basement na ito. Lumaki na siya na naging parte na ang madilim na silid sa kaniyang buhay.
Everytime her mother locked her up, she would always say that she's just disciplining her. Isa hanggang sa tatlong araw siyang kinukulong nito mag-isa sa basement at kapag hindi na niya kaya, nagmamakaawa siya sa Ina na hindi na uulit at kaagad na palalabasin siya nito. It's ridiculous but what can she do? Her mother hold her life.
Ito ang pinaka unang beses na kinulong siya ng kaniyang ina na umabot ng ilang mga araw. This time, her mother not only lock her but also gave her one meal and a glass of water a day. Sino bang tao ang mabubuhay sa gano'n? But then, her body has already been accustomed to that kind of treatment. Hindi na nakakapagtaka na nabuhay pa siya.
"Did you regret running away? Tell me." Umalingaw-ngaw sa tahimik na silid ang malamig na boses ng kaniyang Ina. Dahan-dahan na itinaas ni Dahlia ang nakayukong ulo. Kaagad na nagtama ang kaniyang paningin at ang paningin ng taong nagsilang sa kaniya. Dahlia sighed. She didn't even noticed that her mother is already here.
Her mother's cold eyes still send shivers down her spine. Mabilis na niyuko niya ang ulo para hindi makita ang malamig at walang emosyon na mga mata nito. She still can't get use to her mother's eyes despite the years had passed. Ang mukha ng ina ay katulad ng sa kaniya. Kung hindi lang siguro siya nakasuot ng wig ngayon ay baka mag kamukhang-kamukha na silang dalawa.
Hindi siya nag salita kaya narinig niya itong nagpakawala nang malalim na hininga. Paano pa siya makakasagot kung wala na siyang lakas pa para ibuka ang mga labi? All she felt right now is endless pain. Kung puwede lang sana niyang patayin ang sarili ay matagal na sana niya iyong ginawa.
Narinig niya ang pagbukas ng selda at ang pagpasok ng ina sa loob. At dahil nakayuko siya ay hindi niya nakita ang ekspresyon nito. Dahlia's mother, whose name is Jasmine, leaned a bit closer to her daughter and reached for her chin. Itinaas niya ang baba ng anak at tinitigan ang walang buhay na mga mata nito.
"Dastan, I love you. You know that mom's doing this for you right? Now, nod your head if you really regret running away." Her Mother Jasmine smirks at the same time a familiar glint plastered in her amber eyes.
Funny how her mother called her Dastan. That name, she doesn't know that. Her name is Dahlia, but ever since her mother forced her to pretend as a man, she became Dastan and eventually forgot her own name and identity. Sa tuwing tinatawag siya nito sa pangalan na Dastan ay gusto niyang masuka. That name, she loathed it so much.
Kahit na ayaw tumango ni Dahlia ay wala siyang nagawa kung hindi igalaw ang ulo. Kung magmamatigas pa siya ay baka tuluyan na nga siyang mamatay dito sa basement. Alam niya na hindi siya hahayaan ng kaniyang ina na mamatay, pero iba ang takbo ng utak nito. Hindi niya alam kung ano ang gagawin ng ina sa oras na sumuway siya.
"Good, now let's go back."
Sa sobrang bilis ng pangyayari ay natagpuan na lang ni Dahlia ang sarili na nakaupo kaharap ang maraming pagkain. Nakatingin ang kaniyang Ina sa kaniya at may malawak na ngiti sa labi. Blangko na napatitig na lang si Dahlia sa mga pagkain na nasa kaniyang harap.
Sa sobrang dami no'n ay akala niya maraming tao ang kakain, pero silang dalawa lang naman ng kaniyang Ina. Somehow, she couldn't help but feel bitter. Sa mga nakalipas na araw na kinulong siya nito ay tinitipid siya ng Ina sa pagkain. And now, there's a lot of food in front of her. It's like her mother is basically saying that she can't eat a lot of yummy foods without her.
How foolish.
"Eat a lot, I have something to say to you later." And just like what she always do, Dahlia nodded her head and began eating. Sa bawat pagsubo niya ng pagkain ay halos hindi na niya malunok iyon. Nahihirapan siya. Her mother told her to eat a lot, but how can she do it? When her body is already use to eating a small portion of food.
She started eating again, when she's finally done, her mother started talking again.
"I really didn't expect you to ran away. I guess you're still stuck in your rebellious stage despite being an adult. As a punishment, I want you to apply as Cornelius Vaughn Alger's secretary." Pakiramdam ni Dahlia ay nawalan siya ng ulirat dahil sa sinabi ng ina. Napabuka ang kaniyang labi at hindi makapaniwala na napatitig sa ina.
"P-po? But–"
"Dastan Ferrer." Mariin na napatikom ng mga labi si Dahlia at walang nagawa kung hindi nanahimik. Her mother's tone right now were sharp and is like she's trying to warned her. Dahlia couldn't help but bit her lip tightly.
Pagod na pagod na siya sa ganito. Kailan pa ba siya makakalaya sa gapos ng kaniyang ina?
- Writer
