"หลานคงสงสัยล่ะสิ ว่าทำไมย่าถึงพาออกมาเร็วแบบนี้" นางหวังซื่อพาหลานสาวออกจากตลาดมืดแล้วก็พาเดินไปอีกทางหนึ่งแทนทางไปยังสหกรณ์ที่จอดรถจักรยานเอาไว้ ซึ่งละแวกนี้เป็นที่ตั้งโรงเรียนของอำเภอ จึงพอมีต้นไม้ให้มานั่งพักกันได้
"ค่ะ นี่เพิ่งจะสิบโมงกว่าเอง" หงอ้ายพยักหน้ารับ พร้อมกับมองเวลาบนนาฬิกาข้อมือที่เธอให้ทอมซื้อมาให้ และเธอยังมอบให้อาฟางม่านในวันแต่งงาน และพี่ชายทั้ง 4 คนไปคนละเรือนด้วย
"วันนี้เรามาเช้าเลยได้ลูกค้าเยอะกว่าเมื่อวาน แต่ตะกร้ากลับมีแค่สองใบเท่าเดิม ถ้าใครสังเกตจะเห็นว่าเรามีของขายอยู่ตลอด และยังไม่มีอะไรหมดสักอย่าง" นางหวังซื่อเอ่ยตอบกลับหลานสาวไปแค่ประเด็นสำคัญไม่ได้อธิบายอะไรเพิ่ม เพราะเธอรู้สึกว่าตั้งแต่หลานสาวฟื้นขึ้นมานอกจากจะดูร่าเริง ช่างพูด และยังฉลาดขึ้นมากด้วย นางคิดว่าอธิบายเพียงแค่นี้หลานสาวก็น่าจะเข้าใจแล้ว
"อ๋อ หนูเข้าใจแล้วค่ะ ย่าเก่งที่สุดเลย" หงอ้ายพอได้ฟัง
