Eve dönüşte acım azalmasa da birazcıkta olsa sakinleşmiştim. Göktürk'e anneme nasıl ulaştığını sordum.
"Senden izinsiz telefonundan numarasını aldım. Allahtan şifre koymayı akıl etmemişsin"dedi. "Nikâha gelmeyecekleri için çok üzülmüştün. Amacım, kendimce seni mutlu edecek bir şeyler yapmaktı. başka bir niyetim yoktu." dedi.
"Benim için yaptıklarından dolayı teşekkür ederim."
Onun bu kadar hassas birisi olabileceğini daha önce düşünmemiştim. Dünyada böylesi iyi niyetli insanlar hala vardı demek ki. O babamla konuşmak için gitmeseydi, belki de babamla vedalaşamadan kırgın ayrılacaktık. Ve ben sonsuza dek bunun vicdan azabıyla yaşayacaktım.
Eve gider gitmez odama kapanıp saatlerce ağladım. Babamın hastalığını hala kabullenemiyordum. Sanki kötü bir şaka gibiydi.
Bir ara moral vermek içi
