เรื่องผีๆ
1322 Words
ตอนที่ 4
เรื่องผีๆ
"เหี้ยอะไรวะเนี่ย!!"
การปรากฏตัวของร่างโปร่งใสที่สิงสู่ในตุ๊กตายางเรียกเสียงโหวกเหวกจากแทนคุณได้ไม่น้อย จากที่ไม่แน่ใจตอนนี้มั่นใจเต็มร้อยแล้วว่าไม่ได้ฝันไป เหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นตามใบหน้าแม้ว่าอากาศจะไม่ได้ร้อนอบอ้าว
ร่างใหญ่แข็งทื่อราวกับว่าเป็นอัมพาตชั่วขณะยากที่จะสงบใจได้อีกต่อไป ความรู้สึกน่าขนลุกนี้มาพร้อมกับความรู้สึกกลัว สับสน และไม่เชื่อ รู้สึกหนาวลงอย่างกะทันหันทั้งที่เหงื่อผุดเต็มหน้า
"เฮ้อ ใจเย็นๆก่อนค่ะ คือ..."
ยังไม่ทันได้เอ่ยจนจบ ชายร่างใหญ่ที่แน่ใจแล้วว่าสิ่งที่อยู่บนเตียงเขาคือสิ่งเหนือธรรมชาติขาก็พลันสั่นแทบจะยืนไม่อยู่ ปากก็เอ่ยพร้อมกับกวาดมือไล่อย่างสะเปะสะปะ
"ปะ ไปผุดไปเกิดเถอะนะครับ เดี๋ยวผมจะทำบุญให้ จะจัดให้ใหญ่อลังการเลี้ยงคนทั้งจังหวัดเลยก็ได้ผมรวยผมมีเงินทำบุญให้คุณทั้งชีวิต ได้โปรดอย่ามาหลอกหลอนกันเลย" เขาละล่ำละลักพูดพร้อมกับหลับตาปี๋ พนมมือขึ้นไหว้ปรกๆ อย่างขลาดกลัว เดิมทุนก็เป็นคนกลัวเรื่องพวกนี้อยู่แล้วยิ่งมาเจอแบบนี้พาลจะทำให้ฉี่แตกเอาเสียง่ายๆ
"นี่คุณ ฟังกันก่อน" คน (?) ในร่างตุ๊กตาเริ่มเสียงแข็งกับท่าทีที่ทำราวกับว่าเธอเป็นผี (แม้จะเป็นจริงก็เถอะ) สร้างความไม่พอใจให้เธอไม่น้อย บรรยากาศที่ว่าเย็นยะเยือกอยู่แล้วกับเย็นขึ้นไปอีกตามอารมณ์กรุ่นโกรธของเธอ
"ขอร้องละครับ ผมสัญญาว่าจะทำบุญให้คุณแน่นอน เพราะงั้นไปที่ชอบที่ชอบเถอะนะครับ"
"ถ้าให้ไปที่ชอบ ฉันชอบที่นี่แหละ เพราะงั้นฉันจะอยู่นี่" ร่างโปร่งใสในตุ๊กตายางเอ่ยเสียงเรียบ
"ไม่ใช่แบบนั้นครับ คือว่าไปผุดไปเกิด ผมอยากให้คุณไปผุดไปเกิด" เขาว่าพลางหรี่ตาขึ้นมองร่างยั่วเย้าของอลิซเมียเขาซึ่งดูปกติราวกับว่าเป็นมนุษย์หาได้ตาหลุดหรือแขนขาดไม่
"ถ้าไปเกิดได้ฉันก็ไปแล้วสิคะ" ใบหน้าหวานของตุ๊กตาสื่อความเศร้าสร้อย ปากบางพูดขึ้นอย่างน้ำเสียงหงุดหงิด
"งั้นก็ไปที่อื่น ออกจากร่างของอลิซเมียสุดที่รักของผมเดี๋ยวนี้นะ" เขาพูดอย่างลืมกลัวแต่กลับต้องเปลี่ยนสีหน้าทันทีที่แม่ตุ๊กตานี่เล่นบีบน้ำตาออกมาจากเบ้า
"ฉันไปไหนไม่ได้ค่ะ ตัวเองชื่ออะไร ตายยังไงฉันก็ยังไม่รู้เลย ฉันเป็นผีความจำเสื่อมน่ะ"
เธอว่าพร้อมกับห่อไหล่ตกๆ นั่นลง ดวงตาเศร้าสร้อยส่งผ่านแววตาของอลิซราวกับว่าเธอมีชีวิตมันวูบไหวจนแทนคุณอดที่จะจ้องเข้าไปในดวงตากลมโตนั้นไม่ได้
"ความจำเสื่อม?" เขาเลิกคิ้วถามและมองใบหน้าเธอราวกับลืมความหวาดกลัวไปชั่วขณะ
"ใช่ค่ะ" ร่างตุ๊กตาพยักหน้าตอบกลับมาเบาๆ
"ผมไม่เห็นใจหรอกนะ ก่อนอื่นช่วยออกมาจากร่างของเมียผมก่อน ไปหาสิงอย่างอื่นเถอะ" คนตัวโตเมื่อเห็นท่าทีว่าผีตนนี้ไม่ได้เป็นผีอาฆาตมาดร้ายแต่อย่างใดด้วยความที่เป็นผู้นำแต่เดิมทุนเขาจึงพลิกวิกฤตขึ้นมาเป็นฝ่ายอยู่เหนือทันที
"ฉันสิงอย่างอื่นไม่ได้ ไปสิงโต๊ะ สิงเก้าอี้มันก็ใช้ชีวิตไม่สะดวกเหมือนสิงตุ๊กตา ตุ๊กตามีพร้อมให้ทุกอย่าง ทั้งแขนขา ทั้งนม ทั้งร่องรู อึก" พูดแล้วใบหน้าที่เคยเรียบเฉยของอลิซก็พลันแดงระเรื่อขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ ร่างโปร่งแสงสามารถแสดงอารมณ์ผ่านทางใบหน้าของตุ๊กตาได้อย่างน่าอัศจรรย์
"งั้นก็ไปสิงคนอื่นสิ อย่ามายุ่งกับผมกับเมียผมเลย" เขายังไม่ยอมแพ้ในการไล่สิ่งแปลกปลอมในร่างของเมียเขาอย่างถึงที่สุด
"สิงคนอื่นก็โดนหมอพี่ไล่ปัดเป่า มันเจ็บมากนะคุณเวลาโดนกระชากวิญญาณออกจากร่าง" เธอพูดพร้อมกับใบหน้าเศร้าสร้อยอีกครา
"วิญญาณเจ็บได้ด้วยรึ" เขาถามและจ้องมองเธออย่างต้องการคำตอบ ความกลัวเมื่อสักพักใหญ่เหมือนจะถูกโยนทิ้งไปโดยไม่รู้ตัว
"เจ็บสิถ้าฝั่งคนกระทำมีวิชาอาคม แต่ถ้าเป็นคนธรรมดาแบบคุณตีให้ตายฉันก็ไม่เจ็บ แต่ถ้าตีผ่านตุ๊กตายางแบบเนี้ยอ่ะ รู้สึกเจ็บ ซึ่งฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม แต่ฉันเสียวมากเลยเวลาคุณสอดไอ้เจ้านั่นเข้ามาในตัว เพราะงั้น เรามาต่อกันเถอะ"
ว่าพลางยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์แล้วทำท่าจะกระโจนเข้าหาแทนคุณจนเขาต้องกระโดดหนีไปอยู่ตรงมุมห้อง
"ยะ อย่าเข้ามานะ"
"อะไรกัน คุณก็ชอบไม่ใช่รึ เวลาเมียของคุณขมิบตอดรัด หรือครางเสียงดัง และลูบไล้คุณได้"
"..."
"คุณชอบไม่ใช่รึที่หล่อน ใช้ลิ้นลากเลียไปยังทุกส่วนของร่างกายคุณได้"
"..."
"หรือคุณไม่ชอบที่หล่อนสามารถจูบตอบและแลกลิ้นกับคุณได้ รวมไปถึงเป็นฝ่ายขึ้นทำเองได้"
"..."
หึหึ รอยยิ้มผุดขึ้นที่มุมปากกระจับทันทีที่ความเงียบเป็นคำตอบจากแทนคุณ
"ฉันสัญญาค่ะว่าจะทำตัวเป็นเด็กดี ไม่สร้างความเดือดร้อนให้คุณ เพราะงั้น...ให้ฉันสิงอยู่ในตัวเมียของคุณนะคะ"
"..."
ไร้เสียงตอบรับจากคนที่กำลังนิ่งเงียบอ้าปากค้าง เขากำลังช็อกกับคำขอแสนเอาแต่ใจของผีสาว เรื่องผีๆ ที่เขาเองก็ยังรับไม่ได้และยังประมวณผลในหัวถกเถียงกับความเป็นจริงอยู่ว่า เรื่องจริงหรือความฝัน ดวงตาคมดุจเหยี่ยวกะพริบถี่ๆ ก่อนจะตัดสินใจเอ่ยตะเบ็งเสียงเรียกสติครั้งสุดท้าย
"ไม่ได้ครับ ผีจะมาอยู่กับคนได้ยังไง อีกอย่างคุณเข้ามาในบ้านผมได้ยังไง ไหนคนเฒ่าคนแก่บอกว่ามีเจ้าที่แล้วผีจะไม่เข้าบ้านไง เจ้าที่มัวทำอะไรอยู่ เลี้ยงเปลืองน้ำแดงมาก"
พูดด้วยท่าทีขึงขังขับเอาคำพูดนั้นส่งไปยังชายสูงวัยผู้ทำหน้าที่เฝ้าบ้านให้สะดุ้งเฮือกก่อนจะเอ่ยน้ำเสียงเย็นซึ่งมีแต่สิ่งเหนือธรรมชาติด้วยกันเท่านั้นที่ได้ยิน
"บอกเขาไปว่าเอ็งขออนุญาตข้าแล้วเด็กน้อย" เสียงแผ่ออกมาตามอากาศทำให้ร่างในตุ๊กตาพยักหน้ารับพร้อมกับอ้าปากเอ่ยตามคำของชายชรา
"ข้าขออนุญาตท่านพระภูมิแล้วเพราะงั้น ไม่มีปัญหา" เธอว่าหน้าระรื่นพลางเขยิบเข้ามาใกล้อีกฝ่ายอย่างอยากยั่ว
"ได้ไง ฉันเป็นเจ้าบ้านเธอต้องขอฉันสิ" เขายังไม่ลดละที่จะขับไล่
"คุณเป็นเจ้าบ้านก็จริง แต่สำหรับโลกของพวกเราท่านพระภูมิมีสิทธิ์ตรงนี้ค่ะ โอ๊ย เบื่อแล้วนะคุยกับคุณก็ไม่รู้เรื่องสักที" เธอว่าพลางเอนกายตัวเองแล้วคว้าหมอนใบใหญ่มากอดอย่างแง่งอน สายตาคู่สวยของอลิซจ้องมองเขาอย่างไร้เดียงสาทำเอาแทนคุณอดคิดไม่ได้ว่าเด็กคนนี้เป็นแค่ผีเด็กที่ไม่มีพิษมีภัยอะไรหรือเปล่านะ
แววตาดุดันของเขาดูอ่อนลงพร้อมกับใบหน้าหล่อเหล่าที่ส่ายไปมาอย่างระอา
"เฮ้อ ท่านเจ้าที่นะ ทำอะไรไม่ถามเจ้าบ้านอย่างผมสักคำ ทำอะไรตามใจผีชะมัด" พูดพลางทิ้งตัวลงนั่งเก้าอี้ที่ห้องนอนที่อยู่ห่างจากแม่ตุ๊กตาผีสิงหลายช่วงตัว ก่อนจะเพ่งมองเธออย่างพินิจ
'อลิซที่มีชีวิตงั้นรึ'
เขาถามคำถามนี้ในใจตัวเองขึ้นมาสายตาคมก็ยังจ้องอยู่ที่ 'อลิซซาเบธผีสิง' อย่างไม่ลดละ
- Writer
