กู้ตงหยางได้ยินเสียงฝีเท้าแผ่วเบาจึงเงยหน้าขึ้น เขาเองก็แปลกใจไม่น้อยที่เห็นจ้าวจื่อรั่วมายืนอยู่เบื้องหน้า ดวงตาคมหรี่มองแล้วเอ่ยถาม
“ใครให้เจ้าเข้ามา”
น้ำเสียงห่างเหินและสายตาเย็นชาทำให้หญิงสาวเจ็บแปลบในอก แต่ยังข่มความรู้สึกนี้ไว้แล้วเดินเข้าไปใกล้
“ด้านนอกไม่มีผู้ใด ข้าไม่รู้ว่าท่านอยู่ในนี้จึงเดินเข้ามาเอง” นางยื่นเสื้อคลุมให้เขาดู “ข้าแค่เอาเสื้อคลุมมาให้ เสร็จแล้วจะออกไปทันที”
“เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ ฮูหยินแม่ทัพใหญ่ต้องทำด้วยตนเองเชียวรึ” เขาพูดพลางอ่านตัวอักษรบนแผ่นกระดาษในมือ
“ผู้อื่นไม่สะดวกมา ข้าจึงมาเอง”
แค่เอาเสื้อคลุมมาให้ทำไมต้องทำเป็นเรื่องใหญ่
กู้ตงหยางปรายตามองสิ่งที่อยู่ในมือนาง เป็นเสื้อคลุมสีน้ำเงินเข้มจนเกือบดำ มองผิวเผินดูเรียบง่ายแต่การเย็บปักประณีต แม่ทัพหนุ่มลุกขึ้นยืนทำเอาจ้าวจื่อรั่วเผลอถอยหลังไปครึ่งก้าว แววตาของเขามีรอยหยอกล้อแต่กระนั้นใบหน้าเรียบนิ่
