ตอนที่ 7
เหนื่อยฉิบหาย
"ยัยชมไม่มาหรอก เห็นว่าไม่สบาย"
คำตอบที่ได้รับจากเพื่อนสาวร่วมคณะคนหนึ่ง ขับให้หนุ่มหล่อที่ถูกแว่นหนาเตอะบดบัง ออกอาการหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด
ความหวังดับวูบลงทันที ไม่มีประโยชน์ที่เขาจะอยู่ที่นี่ต่ออีกแล้ว
"เฮ้ยมึง กูเปลี่ยนใจล่ะ กลับก่อนนะ"
"อะไรวะ เพิ่งหย่อนก้นนั่งยังไม่ทันร้อน นี่คือมึงต้องรีบกลับ?"
เทรนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงขัดใจไม่น้อยยามมองดูเพื่อนสนิทของตัวเอง กำลังลุกหนีจากกลุ่มไปอีกครั้ง แม้ว่ากว่าจะรวมกันครบทีมแต่ละทีมันช่างยากเย็นเหลือเกินก็ตาม
"เออ"
อคินน์เอ่ยตอบไปแค่นั้นพร้อมกับสองขาที่ขยับพาเจ้าของร่างเดินแยกตัวออกมาทันทีอย่างไม่สนว่าเพื่อนจะบ่นตามหลังมาแค่ไหน ด้วยว่าในใจมันยังสลัดคำถามที่ว่าชมพูแพรหายไปไหนได้เลยก็ตาม
" หรือว่าอยู่ที่นั่น..."
ขบคิดตบตีกับตัวเองอยู่พักใหญ่ ในที่สุดความน่าจะเป็นข้อหนึ่งมันก็ผุดขึ้นมาในสมอง ฉุดรั้งให้ใบหน้าบูดบึ
