ตอนที่ 16
หวงของเล่น
"ร้องไห้ทำไม เดี๋ยวก็หมดสวยกันพอดี เช็ดน้ำตาเดี๋ยวนี้เลยนะ"
ไม่ใช่คำปลอบโยนแต่นั่นมันคือคำสั่งที่ชมพูแพรต้องทำตาม ริมฝีปากเล็กขบเม้มเข้าหากันจนเป็นเส้นตรง กลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ให้ได้มากที่สุด พอกันกับการกลั้นน้ำตาไม่ให้มันไหลออกตามคำสั่ง แล้วขยับเท้าเดินตามแรงดึงของคนเป็นแม่อย่างเลี่ยงไม่ได้ ในใจภาวนาขอให้ทุกอย่างมันไม่ได้เลวร้ายเหมือนอย่างที่คิด อย่างน้อย ๆ ก็ให้ลูกชายของบ้านนี้ไม่อยากซื้อตัวเธอไว้เหมือนอย่างอคินน์เคยทำก็พอ
อคินน์...นึกถึงชื่อนี้ขอบตาของชมพูแพรมันก็ยิ่งร้อนวูบขึ้นมามากกว่าเดิม
"ครั้งนี้นายจะมาช่วยฉันอีกหรือเปล่า"
ไม่รู้เหมือนกันว่าอะไรที่ทำให้ชมพูแพรอดนึกถึงอคินน์ไม่ได้ แม้จะรู้ดีว่าที่ผ่านมาเขาเองก็ใจร้ายกับเธอมาไม่น้อยเหมือนกัน หากแต่ในความรู้สึกของหญิงสาวเวลานี้ มันกลับอยากให้คนใจร้ายมาปรากฏตัวแล้วยื่นมือเข้ามาช่วยเธอให้หลุดพ้นเหมือนทุกครั
