"Celyn!" tawag ni Austine sa aking likuran. Parang kulog ang boses niya sa paraan ng pagtawag sa pangalan ko.
Kahit kinakabahan. Hindi ko pinakita na apektado ako sa paglapit niya. Hindi ko siya binalingan. Kagat ko ang pang-ibabang labi, tinago ko ang ngiti. Dahil ibang saya ang naramdaman ko sa mga oras na ito. Tumuwid ako sa pagkakaupo. I acted naturally in front of the boys. When he suddenly...
"The heck are you doing, Celyn! I am calling you! Nakikinig ka ba?" he called again with his mad tone.
Hindi ko pa rin siya hinarap. Austine couldn't held his anger anymore. Napigtas na ang pagpipigil nito na huwag akong pansinin. Talagang nilabag niya ang sarili niyang utos na hindi kami puwedeng magkalapit. Pero tingnan niyo nga naman. Siya na ang nagkusang tumawag sa akin. Siya na ang kusa
