เกสรหิ้วถังน้ำไปเทใส่ตุ่มน้ำดื่มที่อยู่ข้างล่างหนึ่งและอยู่บนเถียงนาอีกหนึ่ง
“อือ ไม่ต้องไปหาบ ฉันเอามาให้แล้ว วันหลังค่อยไป”
“พ่อเป็นยังไงบ้างคะ”
“ก็ยังปวดมากอยู่”
“ฉันฝากยากลับไปให้แกด้วยได้ไหมคะ”
“เอ็งเอายามาจากไหน”
“เอ่อ…ฉันซื้อไว้ตอนที่อยู่กรุงเทพฯ น่ะ ฉันเห็นมันยังอยู่ในกระเป๋าก็เลยหยิบออกมาด้วย” เธอหมายถึงกระเป๋าที่สมชายเก็บมาให้พร้อมกับร่างไร้วิญญาณของเธอในวันนั้น แต่ความจริงเกสรคิดจะเอายาออกมาจากมิติ
“อย่างนั้นก็เอามาสิ เผื่อตอนเย็นเอาเขียดไปให้แก จะได้เอายาไปให้ด้วย”
“ค่ะ แต่ว่าพี่เถียรช่วยอะไรฉันสักอย่างได้ไหมคะ” เกสรทำสีหน้าหนักใจ
“ช่วยอะไร?”
“พี่ช่วยสอนฉันไถนาได้ไหมคะ”
“ฮะ! ไถนา”
“อือ”
“เอาวันไหนดี”
“ตอนนี้เลยค่ะ”
“ตอนนี้?” น้ำเสียงเขาดูตกใจมาก
“ค่ะ”
“เอาจริงเหรอ” เสถียรยังทำหน้าเหมือนไม่อยากเชื่อ โตมาจนลูกสองเกสรไม่เคยจับไถเลยสักครั้ง
“จริงสิคะ ไม่อย่างนั้น
