คะนึงนิจ

1775 Words

"ขอโทษค่ะ หนูขอโทษ" เสียงของพนักงานในร้านบวกกับเสียงโวยวายของลูกค้า ทำให้พนัสสรต้องลุกออกจากโต๊ะทำงานของตนเองเพื่อมายังจุดเกิดเหตุ "เกิดอะไรขึ้นเหรอคะคุณลูกค้า" ถามออกมาตามมารยาท แต่สายตาก็จับจ้องลูกน้องตัวเองที่ยืนตัวงอ สั่นเทิ้มด้วยความกลัว "ก็ลูกน้องเธอน่ะสิ บอกแล้วไงว่าเอาสีเข้มกว่านี้ ฉันเป็นคนไทยนะยะ ไม่ใช่ฝรั่ง" กอดอกติเตียนออกมาอย่างเอาเรื่อง พนัสสรสำรวจมองเส้นผมหล่อน ซึ่งจริงอย่างที่พูดทุกอย่าง มันกลายเป็นสีบลอนด์ทอง ผิดหูผิดตาไปจากเดิม นั่นคงมาจากการผสมสีผิด เพราะช่างไม่ชำนาญ และลูกค้าท่านนี้ก็ดูแล้วพร้อมจะเอาเรื่อง การแต่งกายออกไปในทางผู้รากมากดี ผิวพรรณสะอาดสะอ้าน หล่อนคงรวยมาก "ขอโทษค่ะ พอดีน้องเป็นเด็กใหม่ ยังไงทางร้านจะขอรับผิดชอบความเสียหายทั้งหมด" "รับผิดชอบยังไง" "ค่าทำผมวันนี้เราไม่คิดเงินค่ะ และเรายินดีจะแก้สีให้ คุณลูกค้ากลับมาได้ทุกเมื่อเลยนะคะ ไม่มีค่าใช้จ่ายแน่นอน" "และจะใช้ช่างประจำของคุณ" พนัสสรจำคนตรงหน้าได้ดี หล่อนเป็นคนรวย ที่ชอบมาใช้บริการร้านทำผมธรรมดาๆ และมีช่างประจำ แต่วันนี้ดันเหลือเด็กใหม่เพียงคนเดียว และไม่อยากเสียเวลารอ หล่อนจึงตัดสินใจทำ ซึ่งทุกคนก็รู้พฤติกรรมของหล่อนดี เพราะไม่ว่าจะทำดีแค่ไหน ก็มักหาเรื่องมาติเตียนเป็นประจำ แต่ครั้งนี้ดูจะหนักหนาหน่อย "ได้ งั้นฉันจะกลับมาใหม่" พูดจบก็เดินสะบัดก้นออกไป "ขอโทษนะคะคุณจี๋ หนูผิดเอง หนูจะรับผิดชอบค่าเสียหายทั้งหมด" "ไม่เป็นไร ความผิดพี่เองด้วยแหละ ที่ไม่ได้เช็กลูกค้าก่อน" "ไม่ต้องคิดมากหรอก ถือซะว่าเป็นการรับน้องก็แล้วกัน" "แต่คราวหลังก็ระวังหน่อยแล้วกัน ถ้ายังไม่ชำนาญก็อย่าเพิ่งรีบทำ ให้ป้าๆ ทำไป" "ค่ะ" วันนี้พนัสสรรีบเก็บข้าวของและปิดร้านตั้งแต่ตะวันยังไม่ตกดินด้วยซ้ำ เพราะหากรีรอ ลูกค้ามาแน่ แต่ไม่ใช่ลูกค้าที่จะมาสระผม ทำไมเธอจะจำเหตุการณ์น่าจะเป็นไม่ได้ล่ะ คุณนิด หรือคะนึงนิจ ลูกค้าขาวีนที่เพิ่งจะกลับไปเมื่อตอนบ่าย ก็เป็นลูกค้าหลังร้านปิดของพนัสสรเหมือนกัน จำครั้งแรกได้ดีที่เจอกัน เธอต้องออกมาเคลียร์ในความมากเรื่องของลูกค้าคนนี้ในยามเช้า แต่พอตกดึกหล่อนก็กลายมาเป็นลูกค้าที่มาหาความสำราญใต้กระโปรง และมันเป็นแบบนี้ตลอด หล่อนไม่เคยมาแบบคนปกติ ต้องหาเรื่องหนักใจให้เธอและพนักงานก่อนทุกครั้ง ที่จะมาใช้บริการยามดึก หนี! พนัสสรมั่นใจว่าหล่อนต้องมาแน่ คืนนี้ จึงรีบปิดร้านและกลับบ้าน ข้อความ จากเจ๊หลิน ว่าให้รอรับงาน เด็กสาวแค่อ่านแต่ไม่ได้ตอบกลับ ก็บอกหล่อนไปแล้วแต่เช้าว่าไม่รับงาน ก็ถือว่าบอกเจ้านายแล้ว เธอไม่ขอรับความเสียหายใดใด กว่าจะกลับถึงบ้าน ฟ้าก็เริ่มมืด เปิดประตูรั้ว เพื่อจะขับมอเตอร์ไซค์เข้าบ้าน ยังไม่ทันจะจอดสนิทดี ก็หันไปเจอรถจอดสนิทอยู่หน้ารั้วบ้าน พนัสสรจึงเดินออกไปสำรวจว่าแขกที่มานั้นคือใคร "เจ๊หลิน" เขาเพียงพูดชื่อเจ้าของบ้าน และทำหน้าพยักเพยิด พนัสสรเริ่มปะติดปะต่อ เจ๊หลินคงเรียกตัวเขามาในยามนี้ "วันนี้วันพระเหรอ" ถามออกมาด้วยใบหน้าเบื่อหน่าย "เอ่อ ไม่รู้สิครับ" เขายกมือขึ้นเกาหัวอย่างไม่เข้าใจ "กลับไปซะ" พนัสสรบอกอย่างตัดรำคาญ "ครับ? " "เจ๊ไม่สบาย เป็นเอดส์" "ห๊ะ! " "ไปตรวจเลือดบ้างนะ เดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือน" พูดจบก็ปิดรั้วทันทีไม่คิดไปสนใจเขาที่ยืนเหวอ เขาก้มลงมองขวดไวน์ในมือ วันนี้เจ๊หลิน รุ่นพี่ที่เคารพโทรมาขอความช่วยเหลือ โดยการนำไวน์ราคาแพงมาให้ที่บ้าน แต่กลับมาเจอประโยคชวนอึ้ง แถมถูกไล่กลับ จึงไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียง "แกกลับมาทำไม มีลูกค้าไม่ใช่เหรอ" เมื่อเปิดประตูเข้าบ้านมาก็เจอเจ๊หลินที่ยืนเกาะราวบันได "บอกแล้วไงว่าไม่รับ" "ไอ้นี่หนิ แล้วก็ไม่บอกก่อน" อยากจะด่ามากกว่านี้แต่ต้องเปลี่ยนมาสนใจกับเรื่องอื่นมากกว่า ยกโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นมา เพื่อต่อหาใครบางคน "คุณนิดเหรอคะ นี่เจ๊หลินเองนะ" แน่นอนว่าหล่อนตั้งใจโทรไปขอโทษขอโพยลูกค้า "เห้ย! " แต่ไม่ทันจะพูดจบความต้องการของตนเอง ก็ถูกคว้าแย่งโทรศัพท์จากหล่อน และกดจัดสาย "ไอ้บ้า! แกทำไรเนี่ย" "ที่อยากให้ฉันรับงานก็เพราะอยากจะมีอะไรกับไอ้ผู้ชายคนนั้นใช่มั้ย" เพราะหากตอนนี้พนัสสรยังอยู่ที่ร้านทำผม คงเปิดทางให้เจ๊หลินได้ร่วมรักกับชายคนที่นัดมา "ไม่อยากทำก็ไม่ต้องทำ" เธอเข้าใจไปเองว่าพนัสสรพาลเพราะไม่อยากรับงาน หมุนตัวเตรียมจะกลับขึ้นห้อง "เดี๋ยวดิ แสดงว่ายอมรับใช่มั้ย ว่านัดไอ้นั่นมาเอา" หล่อนถอนหายใจออกมายาวๆ "เออ! " ตอบออกไปด้วยความโมโห ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพนัสสรหมายถึงใคร เพราะไม่ทันเห็นว่ารุ่นน้องที่นัดมาถึงแล้ว ถูกกระชากแขนให้หันกลับมา "อะไร! " แว้ดใส่ทันที ด้วยใบหน้าไม่สู้ดีนัก เพราะจู่ๆ ดันถูกคนด้านหลังทำรุนแรงใส่ "ปะ เปล่า ขึ้นไปเถอะ" เห็นหน้าเจ๊หลินเอาเรื่องแบบนั้น ก็เกิดกลัวขึ้นมา จึงยอมผละจากหล่อน และปล่อยให้กลับขึ้นห้องไป 'ก๊อก ก๊อก' เคาะประตูห้องเจ๊หลินเพียงครู่ ก็เปิดเข้าไป เห็นหล่อนนอนหันหลังให้ ก็ป่วยคงอยากพักผ่อน พนัสสรสรุป "เจ๊! กินข้าว" "เออ" หล่อนเพียงร้องบอกออกมาในลำคอ โดยที่ยังคงหลับตานิ่ง "เจ๊! " แต่พนัสสรไม่ยอม นั่งลงบนเตียงข้างหลัง และเรียกหล่อน "อะไรนักหนา! " หันมาแว้ดใส่อีกอย่างรำคาญ "กินข้าว จะได้กินยา" "เออๆ เดี๋ยวกิน จะนอน" คนป่วยเริ่มงอแง "ไม่ได้ ลุกขึ้น" "มึงเป็นอะไรเนี่ย กลัวกูตายรึไง" เริ่มจะหงุดหงิดกับการเซ้าซี้ "เออ! รู้แล้วก็ลุกขึ้น" บอกออกไปตรงๆ เจ๊หลินจึงยอมลุกขึ้นนั่ง พนัสสรเมื่อเห็นว่าหล่อนยอม จึงวางใจและออกจากห้องไป "จะมองอีกนานมั้ย อยากจะพูดอะไรก็พูดมา" เอ่ยออกมาอย่างหาเรื่อง เธอกำลังก้มหน้าก้มตาทานข้าวตามที่เด็กสาวคอยจัดการให้ แต่ก็รู้สึกถึงการจ้องมองไม่วางตาจนหมดอารมณ์ "นัดผู้ชายมาเอาจริงๆ เหรอ" ถามออกมาอย่างหน้าตาเฉย 'เคล้ง' เจ๊หลินทิ้งช้อนลงถ้วยด้วยความไม่พอใจ "เมื่อไหร่จะเลิกพูดเรื่องนี้ ถ้าหมกมุ่นนักทำไมไม่รับๆ งานไปซะ" "คงไม่เท่าเจ๊หรอก ไม่สบายอยู่แท้ๆ แต่ดันนัดผู้ชายรุ่นลูกมาหา" "แต่ฉันไล่ไปแล้ว เสียใจด้วยนะ" เจ๊ได้แต่กรอกตาด้วยความเหนื่อยใจ แต่สักพักก็ยิ้มมุมปาก และพูดกับคนตรงหน้าด้วยความยียวน "คิดว่าจะห้ามฉันได้ตลอดเหรอ ว่างมานั่งเฝ้ามั้ยล่ะ" พนัสสรได้แต่โกรธอยู่ในใจ รู้ว่าที่หล่อนพูดนั้นเพื่อประชดเท่านั้น "ล้างจานด้วย! กินไม่ลงแล้ว" ไม่พูดเปล่า กลับเลื่อนถ้วยตรงหน้าไปที่เด็กสาว และลุกเดินตั้งใจจะเอนหลังที่โซฟาหน้าทีวีเสียหน่อย แต่ถูกพนัสสรกระชากดึงให้หันกลับมา จงใจดันหลังไปกระแทกติดกับผนังอีก และคว้าข้อมือของหล่อนไว้ข้างลำตัวเพื่อไม่ให้ขยับหนี "โอ้ย... " ร้องออกมาเพราะความเจ็บ "สำออย! " จงใจด่าทอเจ๊หลิน "ปล่อย! " "ไม่! " "ไอ้จี๋! " "ทำไม จะด่าอะไร" แต่หล่อนดันเงียบกริบ ไม่พูดไม่จา รวมถึงพนัสสรก็ด้วย เพราะความใกล้กัน สายตาเด็กสาวจ้องมองริมฝีปากรั้นๆ ของเจ๊หลินไม่วางตา ค่อยๆ โน้มหน้าตัวเองเข้าใกล้หล่อนเรื่อยๆ หมายจะจูบ แต่เจ๊หลินดันเบี่ยงหนี เด็กสาวจึงสัมผัสได้แต่ความใกล้จากซอกคอหล่อนแทน แต่พนัสสรไม่มีทางยอมปล่อยหล่อนไปแน่นอน เมื่อไม่ให้จูบ ก็ของไซร้ซอกคอแทน เสียงจูบ ดูด ไซร้ ซอกคอหล่อนดังขึ้นอย่างไม่อาย ยิ่งเจ๊หลินพยายามเบี่ยงหลบ พนัสสรยิ่งตามไปใกล้ จนคนที่ถูกล่วงเกินเริ่มคล้อยตาม เสียงหอบหายใจของคนทั้งคู่ระงมแข่งกัน เจ๊หลินแทบทรงตัวไม่อยู่ ยอมหันมาหาเด็กสาวเพราะความปั่นป่วนในอก ทั้งคู่โผเข้าหากัน พร้อมแลกจูบกันอย่างเร่าร้อน ราวกับโหยหากันมาเนิ่นนาน พนัสสร เหวี่ยงคนอายุมากลงบนโซฟา เอาเป็นว่าเซ็กส์ระหว่างเธอกับเจ๊หลินครั้งนี้ ไม่ทำให้ปวดหลังเหมือนครั้งแรกแน่นอน สี่ปีก่อน "คุณ! " พนัสสรเอ่ยทักลูกค้าที่มาในเวลาค่ำคืน ใกล้จะปิดร้านอยู่แล้ว นิด หรือ คะนึงนิจ ผู้หญิงที่วีนแตกเสียจนเป็นประเด็นให้เธอและบรรดาลูกน้องในร้านพากันนินทา แต่ตอนนี้เธอมายืนอยู่ตรงหน้าพนัสสร ในร้านทำผม "ฉันมาสระผม" กอดอกบอกพนัสสรที่ทำหน้างุนงงจนหล่อนรู้สึกขัดใจ หากจะงงก็ไม่ผิด เพราะหล่อนเพิ่งจะสระไปเมื่อเช้า "คือ ช่างประจำของคุณกลับไปแล้วน่ะค่ะ รบกวนมาใหม่พรุ่งนี้นะคะ" ขอโยนการบริการไปให้คนอื่นก็แล้วกัน ไม่อยากจะมีปัญหากับคนแสนมากเรื่อง "สระข้างหลัง" หล่อนบอกออกมาอย่างมั่นใจ "งั้น ตามมาค่ะ" ระหว่างทางที่เดินนำหล่อนเข้ามาด้านในห้องวิไอพี กลับเริ่มจินตนาการถึงเรือนร่างอันสูงโปร่ง ทรวดทรงดี น่ามอง หล่อนท่าทางดูเป็นผู้ดี อายุคงไม่ห่างจากเจ๊หลินเท่าไหร่ หากได้ให้บริการหล่อน คงจะไม่เสียชาติเกิด อยากจะรู้นักว่าพฤติกรรมบนเตียงของผู้ดี จะเหมือนกับตัวตนที่ใครๆ พบเจอหรือเปล่า

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more