นางทะลุมิติย้อนกลับมาอยู่โลกยุคโบราณแห่งนี้ได้นานจนเข้าใจธรรมเนียมทุกอย่าง สตรีในยุคสมัยนี้เห็นเรื่องการแต่งงานสำคัญที่สุดในชีวิต ไม่เหมือนในยุคที่นางจากมา ที่ไม่ได้เทิดทูนบุรุษเปรียบดั่งผืนฟ้าทั้งใบของตนเองแล้ว และผู้หญิงในยุคของนางนั้นก็เรียนรู้ที่ยืนด้วยขาของตนเอง มากกว่าที่จะต้องคอยให้ผู้ชายคนไหนประคองและโอบอุ้มอยู่ตลอดเวลา
“ไยข้าต้องกลัวเล่า...อันที่จริง ชีวิตนี้ข้าคิดว่าตนเองจะไม่ออกเรือนกับผู้ใดด้วยซ้ำ” หลานหลีเกอเอ่ยขึ้น รอยยิ้มหวานของนางแฝงไปด้วยความขมขื่นอย่างที่คนตรงหน้าสังเกตได้
“เหตุใดจึงคิดเช่นนั้น...เพราะเรื่องที่เคยเกิดขึ้นในชาติก่อนหน่ะหรือ?”
หลานหลีเกอไม่ได้เอ่ยตอบ ทว่าแววตาของนางยามนี้กลับเป็นคำตอบให้กับผู้ถามได้อย่างดีโดยที่นางไม่ต้องเอ่ยปากพูดคำใด
“บอกกับเจ้าตามตรงเหตุผลที่ข้าไม่เคยคิดเรื่องแต่งงานอย่างจริงจัง ก็เพราะว่าข้า...อาจจะไม่มีชีวิตอยู่ได้ไม่นาน” ฮัวจื่อเว
