“พี่ใหญ่ ท่านน่ะคิดมากเกินไปแล้ว น้องสาวท่านเพิ่งจะครบสิบห้าเองนะเจ้าคะ จะให้รีบออกเรือนไปทำไม หรือว่าท่านเบื่อและไม่อยากเห็นหน้าข้าแล้ว” หลานหลีเกอเอ่ยกับพี่ชายด้วยน้ำเสียงและสีหน้าออดอ้อนเหมือนเมื่อครั้งนางยังเป็นเด็กน้อยห้าขวบ
ตอนนั้นเวลาที่นางอยากได้อะไรนางก็จะออดอ้อนเอากับผู้เป็นพี่ชายเหมือนอย่างที่ทำอยู่ตอนนี้ ซึ่งแน่นอนว่าเขาไม่เคยปฏิเสธลูกอ้อนของนางได้เลยสักครั้ง
ขอกินข้าวสามถ้วยก็จะได้กินข้าวสามถ้วย ขอให้เขาพาไปเที่ยวเล่นเขาก็จะพานางไปตามใจ แม้ว่าขากลับจะต้องให้นางขี่หลังมาเขาก็ไม่เคยบ่น พี่ชายของนางเป็นพี่ชายที่ดีที่สุด
“ผู้ใดว่า พี่รักและเป็นห่วงเจ้าที่สุด ยิ่งอยากที่จะให้เจ้าอยู่ข้างกายพี่ไปนานๆ” หลานจิ้นหลี่ลูบหัวน้องสาวด้วยความเอ็นดู ในขณะที่ความเป็นจริงเขาได้เอ่ยปากยกน้องสาวให้คนคนหนึ่งไปเรียบร้อยแล้ว
“แต่เจ้าไม่ใช่เด็กที่พี่จะดูแลปกป้องได้ตลอดไป ทุกคนล้วนต้องเติบโตและมี
