อาจารย์จำเป็นแสร้งอารมณ์เสียก่อนจะหยิบเอาลูกธนูขึ้นมาหนึ่งดอก จากนั้นก็เดินอ้อมมาซ้อนด้านหลังของลูกศิษย์จำเป็นอย่างหลานหลีเกอ
“แขนขวาเหยียดตรง ไหล่อย่าตก สายตาเพ่งมองไปที่เป้าหมาย...” ปากเอ่ยว่าไปต่างๆ นานา ทั้งสายตายังจ้องมองไปที่เป้าหมายที่ตั้งอยู่ห่างออกไป ทว่าจมูกโด่ง กลับลอบสูดกลิ่นหอมของเรือนกายนางในดวงใจเข้าปอดจนเต็มอิ่มไปถึงหัวใจ กระทั่งมื้อเย็นในวันนี้เนี่ยเวินเซียวก็คิดว่าคงไม่จำเป็นสำหรับเขาแล้ว…
เวลาผ่านไปนานจนหลานจิ้นหลี่เสร็จจากงานกลับมาถึงจวน และรองเสนาบดีหนุ่มก็กลับมาทันได้เห็นภาพการสอนยิงธนูที่แนบชิดนั้นของผู้เป็นน้องสาวกับเนี่ยอี้เข้าพอดี
มองๆ ไปแล้วก็ดูเหมือนว่าจะเหมาะสมกันอยู่มากทีเดียว...
หลานจิ้นหลี่สะบัดหน้าไล่ความคิดนั้นออกจากหัว ก่อนจะเดินกลับเรือนเหมันต์ของตนเองไป ไม่เดินเข้าไปทักทายน้องชายตน รวมไปถึงน้องสาวน้องชายของสหายที่มาร่วมฝึกยิงธนูด้วยกันสักนิด ด้วยเพร
