“เกิดอะไรขึ้น” มานีถลาเข้าไปใกล้น้องสาว มองท่าทางเจ็บปวดนั้นด้วยดวงตาเป็นห่วงสุดซึ้ง
“ไอ้เด็กบ้านี่สิ ดิ้นจนฉันเจ็บเลย” ไลลาพูดเสียงอู้อี้ มือเรียวเล็กยกทุบหน้าท้องตนเอง
“อย่าไลลา นี่ลูกนะ น้องควรปลอบลูกสิจ๊ะ หลานอาจจะกำลังตกใจ” มานีดึงมือน้องสาวไว้ เธอลูบมือไปบนหน้าท้องนูนๆ ของน้องสาว “ป้าอยู่นี่ค่ะคนเก่ง ไม่ดิ้นสิคะคุณแม่เจ็บแล้วรู้ไม่เออ”
ไลลาตวัดตาใส่พี่สาว เธอหยุดทุบ แต่ความไม่พอใจยังเหลืออยู่
“พี่กลับมาก็ดีแล้ว ฉันแทบขยับตัวไม่ไหว”
ไลลาเปลี่ยนเรื่องพูด มานีเงยหน้ามองน้องสาว เธออยากจะถาม อยากจะพูด แต่หากพูดขึ้นมาตอนนี้ ตะกอนที่นอนก้นก็คงจะฟุ้งขึ้นมาอีก ไลลาคงฟูมฟายและมันมีผลกระทบกับหลานชายของเธอ สุขภาพของเด็กในครรภ์เป็นเรื่องใหญ่...เธอควรรอเวลาให้ไลลาสุขภาพจิตดีกว่านี้ ค่อยซักฟอกทีหลัง
“น้องกินซุปนี่หน่อยนะ บางทีหลานอาจจะหิวก็ได้”
มีความเป็นไปได้สูงที่เด็กจะหิว เท่าที่ดูอาหารสด
