แผนรักจอมบงการ

บทที่3.1 คู่แฝด ไลลา มานี

วันนี้กลับพลิกหน้ามือเป็นหลังมือซะงั้น ใครขัดใจก็หน้าดำหน้าแดง เจอร์ราดอยากสะกิดบอก แต่เก็บไว้เป็นความลับดีกว่า เคลตันจะได้เรียนรู้บทเรียนแบบใหม่ที่ไม่มีในตำรา เขาจะต้องแก้ปัญหาเฉพาะหน้านี่ให้ได้ ไม่อย่างนั้น อนาคตเคลตันจะหาความสุขไม่ได้ หากวันนี้ยังโกหกแม้กระทั่งตัวเอง

เท่าที่รู้...มีผู้ชายที่รักเมียมากเท่านั้นแหละ ที่จะเกิดอาการแพ้ท้องแทนได้

ข้อนี้แหละที่เจอร์ราดคิดหนัก

เคลตันบอกคนอื่นว่าเกลียดมานี แต่ก็เรียกหาเธอแบบหน้าด้านๆ มานีไม่ได้เป็นสาวใช้ที่นี่ เธอเป็นคนดูแลคริสเตียน แต่เคลตันก็ทำเนียนเรียกใช้เธอตลอด

ครั้งแรกเจอร์ราดก็แค่สงสัย แต่เมื่อเห็นความลับที่เคลตันซ่อนไว้ในคืนหนึ่ง เขาก็ถึงบางอ้อ

ผู้ชายปากแข็งแบบหลานชาย ไม่มีวันยอมรับความจริงหรอก จนกว่าจะถึงทางตัน

เคลตันนั่งหน้าตึง เขาฆ่าเวลารอหญิงผู้นั้นด้วยการโยนมะเขือเทศสดๆ ใส่ปาก บางครั้งเขาก็นึกแปลกใจตัวเอง รสนิยมเกี่ยวกับอาหารเปลี่ยนไปแบบหน้ามือกับหลังเท้า อาหารจำพวกเนื้อที่เคยโปรดปราน วันนี้กลับเหม็นจนทนไม่ไหว เขาหิวจนตาลาย ไม่ว่าจะกี่เมนูก็กระเดือกไม่ลง เหม็นไปหมดจนเริ่มรำคาญ ไม่น่าเชื่อว่า อาหารจำพวกผักจะทำให้เขารู้สึกดีขึ้น

วันที่เขารู้ว่าตนเองเปลี่ยนไปแล้ว คือวันที่หิวจัด แต่กลับกินอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง

เขาได้กลิ่นบางอย่างแปลกๆ โชยออกมาจากโต๊ะทำงานเลขานุการ เคลตันถือวิสาสะค้นโต๊ะหล่อน เพราะตอนที่เดินออกไป เลขานุการคนสวยของเขาไม่ได้อยู่ตรงจุดนั้น

กลิ่นหอมยั่วน้ำลายนั่น มาจากสลัดผักกล่องใหญ่

เขาฉวยมาถือไว้ และเดินกลับเข้าห้อง จัดการกล่องอาหารนั้นด้วยความหิวสุดชีวิต วันนั้นเอง... เคลตันเพิ่งรู้ ผัก ผลไม้ที่เคยไม่ชอบ รสชาติดีเหลือเชื่อ

พอถึงเวลาพักเที่ยง การ์เซียเลยรู้สึกแปลกใจ วันนั้นเคลตันเจริญอาหาร เขากลับมากินได้ปกติ แต่กลับเป็นเมนูแปลกๆ ที่แม้แต่การ์เซียเองยังไม่เคยคิดจะลิ้มลอง

และการ์ดคนสนิทยิ่งแปลกใจเพิ่มขึ้น ฮิวจ์มาพร้อมกับกล่องอาหารตอนบ่าย

“นึกไงขึ้นมาฮะ ถึงอยากกินอาหารคลีนพวกนี้”

ใช่เลย เคลตันร้องขอให้ฮิวจ์จัดการอาหารจำพวกนี้ให้ อาหารปราศจากน้ำมัน ส่วนใหญ่เป็นผักล้วน เนื้อสัตว์ก็มีแต่ไก่กับปลาที่เคลตันแทบจะไม่เคยแตะ เขาโปรดปรานเนื้อเป็นพิเศษ แต่ไม่สามารถลิ้มรสได้เนื้อสัตว์ได้ ทันทีที่ได้กลิ่น เคลตันเกือบเป็นลมเพราะกลิ่นหอมๆ ที่เคยชอบ

การ์เซียไม่อยากเชื่อตา คนที่เคยรับประทานมื้อหนัก กลั้วการเคล้าเคลียผู้หญิง...

วันนี้เจ้านายเปลี่ยนไปแล้ว สิ่งที่เคลตันกินได้ คืออาหารที่ประกอบด้วยผักเป็นส่วนใหญ่

เรื่องผู้หญิง...ลืมได้เลย

กลิ่นน้ำหอมทำให้เคลตันหายใจไม่ออก เขาไล่ตะเพิดผู้หญิงที่เข้ามาคลอเคลียหลายราย เพราะสาเหตุหลักคืออาการหายใจไม่ออกนั่นเอง

พอนานวันเข้าการ์เซียก็เริ่มชิน มันไม่ใช่วันสองวัน แต่นี่มันกินเวลามาเกือบหนึ่งเดือนแล้ว

“เจ้านายคงอยากรักษาสุขภาพมั้งครับ” การ์เซียแก้ตัวแทนเจ้านาย เคลตันซึ่งไม่สนโลกหลังเจออาหารที่ถูกปาก

“เห้ย! ใช่เหรอวะการ์เซีย หากเจ้านายคุณรักสุขภาพ เคซีมันน่าจะไปยิมมากกว่านะ”

ใช่เลย ยิมเป็นอีกที่ที่เคลตันไม่เฉียดเข้าใกล้ เขาเกลียดกลิ่นเหงื่อขึ้นมาซะอย่างนั้นเอง อาการเริ่มแรกที่การ์เซียเริ่มปวดหัว เจ้านายที่ชอบกิจกรรมหนักทุกชนิด ชอบที่สุดคือการที่ตัวเองได้โหมออกกำลังกายจนเหงื่อท่วม วันนี้กลับเกลียดแม้กระทั่งกลิ่นเหงื่อของตัวเอง

“ถ้าเป็นคนอื่น ผมไม่กล้าพูดหรอกนะครับ แต่นี่เป็นคุณฮิวจ์”

คำพูดจากปากเขา หากเข้าหูของเพื่อนสนิทเจ้านาย ไม่มีทางกระจายไปที่อื่น

“ว่ามา...ไอ้หมอนี่เกิดเพี้ยนอะไรขึ้นมา” พฤติกรรมเคลตันแปลกจนอดสงสัยไม่ได้

“คือ... หากคุณเคซีมีเมีย นี่มันอาการแพ้ท้องชัดๆ”

คนที่เปลี่ยนแปลงแบบหน้ามือเป็นหลังมือแบบนี้ ต้องมีสาเหตุ หลังจากวิเคราะห์คร่าวๆ คนที่เคยผ่านจุดนั้นมาก่อนเลยพอจะเข้าใจ การ์เซียมีภรรยาและลูกเล็กๆ สองคนด้วยกัน ครั้งแรกที่ภรรยาตั้งครรภ์ อาการเขาไม่ต่างจากนี้เลย อยากกินอาหารที่ตัวเองไม่เคยคิดจะลิ้มรส การกระทำบางอย่างก็เปลี่ยนไปด้วย

“แล้วแน่ใจได้ไง ว่าเคซี มันไม่มีเมียซุกไว้น่ะ” ฮิวจ์เองก็สงสัย มีความเป็นไปได้ หากนี่คือสาเหตุให้พฤติกรรมของเคลตันเปลี่ยน

“ก็พูดยากครับ ผมมีหน้าที่จัดการให้เจ้านาย หากเกิดขึ้นจริงผมก็ซวยสิครับ”

หน้าที่ของการ์เซียคือการกำจัดปัญหาที่ก่อให้เกิดความไม่สบายใจของเคลตันในอนาคต เขาทำหน้าที่นั่นมาตลอดสิบปี ไม่เคยมีครั้งไหนที่เขาพลาด

“แน่ใจใช่ไหม ว่าเคซีมันบอกคุณทุกครั้ง”

ทุกครั้งที่เคลตันมีอารมณ์อยากนอนกับผู้หญิงคนไหน เขาอยู่ในเหตุการณ์ตลอด แต่ช่วงเวลาที่เจ้านายพักร้อน เคลตันขลุกอยู่ที่คฤหาสน์ของเจอร์ราดตลอด ช่วงนั้นเขาไม่ได้เข้าไปดูแลเจ้านายเลย พอถึงวันหมดวันลา เคลตันเริ่มกลับมาทำงาน การ์เซียแปลกใจนิดหน่อย ช่วงเวลาที่เดินทางมาทำงาน เจ้านายมีท่าทีอิดออด ทำท่าเหมือนไม่อยากจากที่นั่นมาเลย แถมพอถึงเวลากลับ ท่าทางกระดี๋กระด๋าร่าเริงเกินเหตุ

พอจับสังเกตเข้าจริงๆ มีแรงจูงใจให้เจ้านายมีท่าทางแบบนั้น

ผู้หญิงที่ครั้งหนึ่งที่เขาเคยหาที่หลบให้หล่อน ผู้หญิงคนนั้นกับเจ้านายเคยมีอะไรกัน แต่เขาก็จัดการให้เรียบร้อย

มาครั้งนี้ เขาก็มีหน้าที่ทำเหมือนที่เคยทำ การ์เซียไม่เข้าใจ เขาพลาดตรงไหน?

เสียงประตูดังกึกๆ เคลตันเลยหลุดออกมาจากภวังค์ เขาปรายตามองคนที่เดินก้มหน้าเข้ามาด้วยหางตา

“เธอมาช้า...”

เสียงเคร่งๆ ติดความห้วนเปล่งออกมาจากปากสีเข้ม

“ฉันพยายามมาให้เร็วที่สุดแล้วค่ะ” มานีกล่าวแก้ต่างให้ตัวเอง

“ระยะทางจากห้องไอ้เด็กนั่น มาห้องนี้ มันไม่ได้ไกลขนาดนั้นเลยนะ” ชายหนุ่มตวาด เขากระเด้งตัวลุกขึ้นยืน แต่ไม่วายถือมะเขือเทศลูกโตๆ ติดมือมาด้วย

“คุณก็รู้นี่คะ ฉันมีงานต้องรับผิดชอบไม่ได้ว่าง”

“ฉันไม่ได้คิดถึงเธอหรอก อย่าสำคัญตัวผิดไปเลย” เพราะคำพูดของมานี ทำให้เคลตันรู้สึกตัว เขาใส่ใจเธอ และเริ่มจะให้ความสำคัญกับเธอมากเกินกว่าคนทั่วไปแล้วใช่ไหม

“ฉันรู้ค่ะ ฉันไม่สำคัญขนาดนั้น คุณมีเรื่องจะใช้อะไรฉันคะ ฉันต้องรีบกลับไปดูคริสเตียน”

มานีพยายามทำใจให้สงบ แต่เมื่อเห็นมะเขือเทศสดๆ ที่เคลตันกัดกินหน้าตาเฉย เธอก็เริ่มรู้สึกพะอืดพะอม

“เธอมีคนช่วยแล้วนี่ เด็กนั่นมีคนดูแลแล้ว ที่เธอควรทำคือการทำให้ฉันพอใจนะ เธอจะได้อยู่ที่นี่นานๆ”

เคลตันพูดเยาะ เขาใช้เด็กนั่นเป็นสาเหตุที่บีบบังคับมานีได้

หญิงตัวเล็กยิ้มหยันตัวเอง เธอเป็นลูกไก่ในกำมือของมหาอำนาจ เขานึกจะทำอะไรกับเธอก็ทำ ไม่ได้ถามสักคำว่าเธอรู้สึกดีหรือไม่ หลายครั้งที่ชายตรงหน้าเหยียบย่ำเธอ ทำให้เกิดความอดสูและรันทดเกินกว่าจะทนได้ แต่วันนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว เธอไม่ได้รักตัวเองมากขึ้นหรอก แต่มีบางสิ่งให้เธอปกป้อง

“นั่นสิคะ มีคนช่วยฉันดูแลคริสเตียนได้แล้วนี่ คงถึงเวลาที่ฉันต้องไปเสียที”

คำพูดเปรยๆ ของคนตรงหน้า เล่นเอาเคลตันใจหายแว๊บ!! เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน แค่คิดในใจคร่าวๆ หากคนตรงหน้าหายไป...เขาทำไมใจหายแบบนี้ หากไม่ได้เห็น ไม่ได้แตะต้อง มันคือความว่างเปล่าชัดๆ

“เธอจะไปไหน?” เสียงของเคลตันเลยอ่อนลง

“เปล่าหรอกค่ะ ฉันแค่คิดเล่นๆ” มานีรีบแก้ตัว เธอลืมตัวพูดประชดออกไป หากเคลตันเฉลียวใจขึ้นมา วันที่เธอตีจากที่นี่ คงไม่ใช่เรื่องง่าย

เคลตันเป่าปากดังพรวด ความอึดอัดที่เกิดขึ้นหายไปดื้อๆ

เขาเดินไปจ้องหน้ามานีใกล้ๆ ท่าทางของมานีแปลกๆ เธอเบนหน้าหลบ มีเหงื่อไหลซึมเต็มหน้าผาก เคลตันขยับเข้าไปใกล้อีก

มานีกลั้นลมหายใจจนแทบหมดลม เธอเหม็นกลิ่นบางอย่างจนทนไม่ไหว และเมื่อคนตัวใหญ่ขยับเข้าใกล้อีก สิ่งที่ฝืนกลั้นไว้ก็ระเบิดพรวดใส่หน้าเขาทันที

“โอ๊คคคค!”