“ไม่ล่ะ ผมถือให้ดีกว่า ว่าแต่ลดาจะไปไหน เดี๋ยวผมถือไปให้”
“ฉันจะกลับบ้าน” อลินลดาตัดสินใจโกหกไป
“นึกว่าลดาจะไปดูหนังเสียอีก ผมจะได้ไปดูเป็นเพื่อน”
คำพูดของวีรพลทำให้อลินลดาตกใจแกมสงสัย
ชายหนุ่มรู้ได้ยังไงกันว่าเธอมาดูหนัง ก่อนจะมองเลยไปพบกับบอดี้การ์ดหนุ่มสองคนที่เธอเคยเจอเมื่อครั้งก่อนยืนยิ้มมาให้อย่างขอโทษขอโพย หญิงสาวรู้ได้ทันทีเลยว่าชายหนุ่มให้คนตามสืบเรื่องของเธอ เพราะถ้าไม่สืบแล้วทำไมถึงรู้ว่าวันนี้เธอมาดูหนัง เธอคิดว่าโชคดีแล้วเชียว กว่าจะขออนุญาตจากญาติหนุ่มได้ก็แทบแย่ พอออกมาได้ก็ดันเจอผู้ชายคนนี้อีก คิดว่าโชคดีแต่ที่ไหนได้โชคร้ายชัดๆ
“คุณให้ลูกน้องตามสืบเรื่องของฉัน”
“ก็ลดาอยากไม่รับโทรศัพท์ผมเองนี่นา” วีรพลยังโทษเป็นความผิดของหญิงสาวที่ไม่ยอมรับโทรศัพท์เขา ทั้งที่ความจริงมันเป็นความผิดของเขาทั้งนั้นเลย ที่ทำให้หญิงสาวหลบหน้าไม่รับโทรศัพท์จากเขา
“ฉันไม่ดูแล้วจะกลับบ้าน
