หวนรักร้ายนายแฟนเก่า

หึง

ต้นหลิว....

"ตอนนี้พี่คือแฟนผม ส่วนอดีตของผมพี่ไม่ต้องสนใจเพราะผมเองผมยังไม่ใส่ใจเลย"

" พี่สนใจเพียงแค่ว่าตอนนี้พี่คือปัจจุบันแล้วก็อนาคตของผมก็พอ"

แล้วเจไดก็ดึงแฟนใหม่ของเขามากอดต่อหน้า ถามว่าฉันต้องรู้สึกยังไงเมื่อเจอกับภาพนี้ ฉันอยากจะวิ่งเข้าห้องแต่ขาฉันมันก้าวไม่ออกฉันก็เลยทำได้แค่เบือนหน้าหนีไปอีกทางด้วยใจที่สั่นและหน่วงกับภาพบาดตาตรงหน้า

"ขอบคุณนะพี่รักเจไดที่สุดในโลกเลย" จุ๊บ จุ๊บ แฟนเจไดหอมแก้มเจไดทั้งซ้ายทั้งขวาจากนั้นเจไดก็หอมคืน

"อื้อออ เจไดแก้มพี่ช้ำไปหมดแล้ว"

"ก็แก้มพี่มันน่าหอมนี่นา ใจจริงอยากทำมากกว่านี้นะ"

"ไม่อายเพื่อนหรือไง"

"อายทำไม แต่ถ้าพี่อายเราไปทำกันในห้องก็ได้"

"ว๊ายยยย เจไดปล่อยพี่ลง" เจไดอุ้มผู้หญิงของเขาขึ้นมาในท่าเจ้าสาวก่อนจะเดินผ่านหน้าฉันไปอย่างไม่ใยดี

ปั้ง!!!! เสียงประตูห้องนอนของเขาถูกเปิดและปิดลง จากนั้นเสียงบางอย่างก็ดังลอดออกมา

"เจไดพี่ไม่เล่นนะ"

"ใครบอกเล่นผมเอาจริง"

"อย่าถอด" ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเขากำลังทำอะไรกัน ฉันทรุดตัวนั่งลงกับพื้นอย่างหมดแรง น้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้

ถามว่าเจไดผิดไหมที่ทั้งหอมแก้มทั้งกอดแฟนของเขาต่อหน้าฉัน เขาไม่ผิด ไม่ผิดเลยสักนิดคนผิดคือฉันเองที่มาอยู่ตรงนี้ ถ้าตอนนั้นฉันไม่บอกเลิกเขาเขาก็คงไม่มีแฟนใหม่ แล้วอีกอย่างนี่ก็ห้องเขาเขาจะทำอะไรก็เป็นสิทธิ์ของเขาฉันไม่มีสิทธิ์หึงหรือหวงเขาอีกแล้ว เมื่อหาเหตุผลให้กับตัวเองได้แล้วฉันก็ปาดน้ำตาทิ้งก่อนจะเดินกลับเข้ามาในห้องนอนของตัวเองเปิดเพลงในมือถือเอาหูฟังมาเสียบเปิดเพลงให้ดังพอที่จะทำให้ฉันไม่ต้องได้ยินว่าข้างห้องกำลังทำอะไรกันอยู่ ฉันพยายามข่มตาหลับแต่มันก็หลับไม่ลงใจมันคิดถึงแต่เขาคิดไปต่างๆนาๆว่าตอนนี้เขากำลังทำอะไรอยู่ เขาทำกับแฟนของเขาแบบที่เขาเคยทำกับฉันหรือเปล่าเขาจะกอดจะจูบจะ....แค่คิดน้ำตาฉันก็ไหลออกมาอีกแล้ว

"ฮึก ฮึก ฮึก ฮือออ ฮืออออ" ฉันเอามือปิดปากตัวเองเมื่อรู้ว่าเสียงสะอื้นของตัวเองเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆแข่งกับเพลงที่ฟังฉันร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้นแล้วถามตัวเองว่าทำไมฉันต้องมาอยู่ในสถานะการณ์แบบนี้ทำไมแม่กับพ่อต้องให้ฉันมาอยู่ที่นี่ ฉันอยากกลับบ้าน ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว คิดได้แบบนั้นฉันก็ลุกจากที่นอนไปเปิดตู้เสื้อผ้าเก็บข้าวของๆตัวเองที่เพิ่งจัดใส่ตู้ไปเมื่อกลางวันใส่กระเป๋าของตัวเองเพื่อกลับบ้านแม้ตอนนี้มันจะเป็นเวลาตีสองแล้วก็ตาม

แอร๊ดดดด พอฉันเปิดประตูออกมาก็ต้องตกใจจนทำอะไรไม่ถูกเพราะเจไดเดินออกมาจากห้องของเขาพอดีในสภาพเสื้อไม่ได้ใส่เขาใส่แค่กางเกงยีนส์ตัวเดียว แล้วสายตาเจ้ากรรมของฉันดันไปมองตรงรอยที่คอของเขาที่มีรอยแดงช้ำเป็นจ้ำๆ ไม่บอกก็รู้ว่ามันคือรอยอะไร

"หิ้วกระเป๋าจะไปไหน" เขาถามฉันเมื่อฉันเดินออกมาพร้อมกระเป๋าในมือ

"กลับบ้าน"

"กลับบ้าน??"

"อื้ม"

"แต่แม่เธอสั่งให้เธออยู่ที่นี่"

"แต่หลิวไม่อยากอยู่"

"ทำไม หรือทนไม่ได้ที่เห็นฉันพาแฟนใหม่มา..เอาที่ห้อง" เขายื่นหน้าเข้ามาพูดคำว่าเอาใกล้ๆใบหน้าของฉันด้วยน้ำเสียงยียวน

"เปล่า" ฉันรีบปฏิเสธทั้งที่ความจริงมันเป็นแบบนั้น

"ถ้าเปล่าก็ต้องอยู่ที่นี่จนกว่าแม่กับพ่อเธอจะกลับมา"

"แต่หลิวไม่อยากอยู่ บ้านหลิวก็มีอยู่ทำไมหลิวต้องมาอยู่ที่นี่ในเมื่อเจไดเองก็ไม่ได้อยากให้หลิวอยู่"

"ฉันบอกตอนไหนว่าไม่อยากให้เธออยู่ ถ้าไม่อยากให้อยู่ฉันจะไปรับเธอมาที่นี่ทำไม"

"เพราะแม่ของหลิวขอร้องไงเจไดไงเจไดถึงพาหลิวมาอยู่ด้วยโดยที่ไม่เต็มใจ"

"หึ รู้ดีไปซะทุกเรื่องทั้งที่รู้ไม่จริง"

แกร๊กกก แอ๊ดดดด

"มีอะไรกันเหรอ" แฟนใหม่ของเจไดออกมาจากห้องในชุดที่เธอใส่มาพร้อมสะพายกระเป๋าถือ

"เปล่าไม่มีอะไร ว่าแต่พี่จะกลับแล้วจริงๆเหรอไม่นอนค้างกับผมถึงเช้าเลยล่ะ" เขาเดินไปอ้อนแฟนใหม่ของเขาเอาคางเกยไหล่อย่างอ้อนๆต่อหน้าฉันทำให้ฉันต้องเบือนหน้าหนีอีกรอบ

"แน่ใจเหรอว่าถ้าค้างที่นี่เจไดจะยอมให้พี่ได้นอน"

"ก็ไม่ได้อยากชวนให้มานอนเฉยๆนี่นา"

"หื่นเกินไปแล้วนะเจได" ฉันอดไม่ได้ที่จะหันไปมองทั้งสองคนที่ออดอ้อนกัน

"ผมหื่นแค่กับแฟนตัวเอง หรือพี่จะให้ผมไปหื่นกับ...คนอื่น" คำว่าคนอื่นเขามองมาทางฉันแล้วยิ้มเยาะมุมปากเบาๆ

"ก็ลองดูสิพี่เอาเราตายแน่"

"555อยากโดนเอาจนตายจังเลย"

"ไม่พูดด้วยละพี่กลับก่อนนะไว้เจอกันอาทิตย์หน้านะคะคนดี จุ๊บ จุ๊บ" แล้วภาพบาดตาก็เกิดขึ้นอีกครั้งเจไดกับแฟนของเขาสลับกันหอมแก้มกันไปมา ฉันต้องใช้ความอดทนมากแค่ไหนถึงจะไม่ร้องไห้ออกมาตรงนี้ตอนนี้

ฉันยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิมจนกระทั่งเขาเดินออกไปส่งแฟนเขาที่หน้าประตูแล้วเดินกลับเข้ามา เขามองหน้าฉันแล้วมองกระเป๋าในมือก่อนจะดึงมันออกไปจากมือของฉันอย่างถือวิสาสะ

"เอาคืนมานะ"

"เข้าห้องไปนอนได้ละ"

"ไม่ หลิวจะกลับบ้าน"

"พูดไม่เข้าใจหรือไงว่าเธอต้องอยู่ที่นี่จนกว่าพ่อกับแม่เธอจะกลับมา"

"หลิวไม่อยู่หลิวจะกลับเอากระเป๋าคืนมานะ" ฉันตะคอกใส่เขาอย่างเหลืออดเขาจะมาบังคับฉันแบบนี้ไม่ได้

"อยากได้ก็มาแย่งเอาเองดิ" แล้วเขาก็ชูมือข้างที่ถือกระเป๋าไว้จนสุดมือฉันรีบเข้าไปคว้าทั้งกระโดดทั้งเขย่งแต่ก็เอื้อมไม่ถึงเพราะเขาสูงกว่าฉันมากเจไดสูง185ส่วนฉันสูงแค่160 ฉันกระโดดอยู่หลายรอบแต่ก็ไม่สามารถเอากระเป๋าคืนมาได้

"เอากระเป๋าของหลิวคืนมานะเจได!!! เอาคืนมา ฮือออ เอาคืนมา" ฉันพูดไปก็ร้องไห้ไปเพราะมันมีหลายๆอย่างที่ทำให้ฉันกลั้นน้ำตาไม่อยู่ ทั้งภาพบาดตาทั้งคำพูดของเขาที่มันไหลเข้ามาในห้วงความรู้สึกของฉันมันทำให้ฉันรู้สึกแย่จนต้องร้องไห้ออกมาต่อหน้าเขา

"ร้องไห้ทำไม" พอเขาเห็นว่าฉันร้องไห้เขาก็ลดมือลงก่อนจะถามฉันด้วยน้ำเสียงเบา

"ไม่ต้องมายุ่งหลิวจะร้องไห้จะหัวเราะก็ไม่ต้องมายุ่ง เจไดเอากระเป๋าของหลิวมาเลยนะ" ฉันยังไม่วายที่จะเอากระเป๋าตัวเองคืน ฉันอยากกลับบ้านฉันไม่อยากคุยกับเขาแล้ว

"สารภาพมาเถอะว่าหึงแล้วก็ทนไม่ได้ที่ฉันมีแฟนใหม่"

"..........." ฉันไม่ตอบก่อนจะเบือนหน้าหนีอีกครั้ง

"ถามไม่ตอบแบบนี้แปลว่าหึงจริง"

"ไม่ได้หึ... อื้อออออออ" เจไดก้มหน้าลงมาแล้วจูบฉันอย่างรุนแรงจนฉันตั้งตัวไม่ทัน

เรื่องนี้ไม่รู้จะสงสารใครดี??