บทที่10 คนพิเศษ(ใช่ไหม)

2036 Words

หลายวันต่อมา พิมพ์กำลังทำความสะอาดห้องให้ปีเตอร์เหมือนปกติทุกวัน ปีเตอร์เดินเข้ามาในห้องหลังจากที่ไปตรวจดูงานทุกแผนกกลับมาพอดี แล้วนั่งลงบนโซฟามองพิมพ์ทำงานดูการเคลื่อนไหวไปมาของเธอแล้วยกยิ้มมุมปาก "เดี๋ยวถ้าเธอทำงานเสร็จฉันจะพาเธอไปข้างนอก" พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ "ไปทำไมเหรอคะ"ถามด้วยความแปลกใจอยู่ๆก็จะพาเธอไปข้างนอกเพราะตั้งแต่ที่มาอยู่ที่นี้ เขาไม่เคยพาเธอไปไหนด้วยเลยสักครั้ง "เดี๋ยวไปถึงก็รู้เองแหละ" มองพิมพ์ตั้งแต่หัวจรดเท้า "ค่ะ" รับคำสั้นๆ หลังที่พิมพ์ทำงานเสร็จ ปีเตอร์ก็พาพิมพ์ไปที่บริษัทเครื่องดื่มชูกำลังด้วยเพราะวันนี้มีประชุม ระหว่างทางเดินเข้าไปในบริษัทพนักงานต่างมองมาที่พิมพ์เป็นตาเดียวกัน ต่างแปลกใจที่เห็นเจ้านายควงผู้หญิงมาด้วย ซึ่งพวกเขายังไม่เคยเห็นปีเตอร์ควงผู้หญิงคนไหนมาที่บริษัทเลย พิมพ์เดินตามหลังปีเตอร์เข้าไปในห้องทำงานของเขา ที่อยู่ชั้นบนสุดของบริษัทแล้วนั่งลงบนโซฟามองปีเตอร์นั่งเซ็นเอกสารอยู่ที่โต๊ะทำงาน กวาดสายตามองไปทั่วห้องที่ตกแต่งอย่างเรียบง่าย "มาหาฉันหน่อย" เอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ "ค่ะ"รับคำแล้วลุกขึ้นเดินไปหยุดอยู่หน้าโต๊ะทำงานของปีเตอร์ "มานั่งนี้สิ" ตบหน้าตักของตัวเองเบาๆ พิมพ์จึงเดินเข้าไปนั่งบนตักเขา ปีเตอร์จึงสวมกอดเธอพร้อมกับประกบจูบริมฝีปากอ่อนนุ่มอย่างดูดดื่มจนพอใจแล้วจึงถอนออก "ได้เวลาประชุมแล้ว เธอก็รอฉันอยู่ในห้องนี้แหละห้ามไปไหนเข้าใจไหม"ยื่นหน้าไปหอมแก้มพิมพ์อีกหนึ่งที "ค่ะ ฉันจะรออยู่ในห้องนี้ จนกว่าคุณจะกลับมา"ลุกขึ้นจากตักของปีเตอร์ พอปีเตอร์ออกจากห้องไปพิมพ์ก็เดินสำรวจไปทั่วห้อง แล้วก็ต้องไปสะดุดตากับรูปถ่ายผู้หญิงกับผู้ชายสองคนที่มีอายุมากแล้วอยู่ในรูปเดียวกัน ถ้าให้เดาก็น่าจะเป็นพ่อกับแม่ของปีเตอร์อย่างแน่นอน เดินจนทั่วห้องแล้วเธอจึงกลับไปนั่งลงบนโซฟาจนเผลอหลับไป หลังจากประชุมเสร็จปีเตอร์ก็รีบกลับมาที่ห้อง พอเปิดประตูเข้าไปก็เจอพิมพ์นอนหลับอยู่บนโซฟา ทำให้เขาอดยิ้มออกมาไม่ได้ จึงนั่งลงบนโซฟาแล้วก้มหน้าลงหอมแก้มเธอเบาๆ จนพิมพ์สะดุ้งลืมตาตื่นขึ้น "ง่วงมากเลยเหรอ ถึงรอฉันจนหลับไป" ยิ้มมุมปาก "ก็นิดหน่อยค่ะ แล้วมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ"ยกมือขึ้นปิดปากหาว "เพิ่งเข้ามาเองไปกันเถอะ" ยื่นมือไปจับมือพิมพ์แล้วเดินจูงมือออกไปด้วยกัน พิมพ์ได้ลอบมองหน้าปีเตอร์ที่เขาทำให้หัวใจของเธอพองโตและรู้สึกอบอุ่นที่ได้อยู่ใกล้เขา ระหว่างนั่งอยู่ในรถมือไม้ปีเตอร์ก็อยู่ไม่เป็นสุขคอยแต่จะเอาเปรียบเธออยู่เรื่อย จนเธอไม่รู้จะทำยังไงแล้วจึงถามข้อข้องใจขึ้น "เรากำลังจะไปไหนกันคะ" มองออกไปข้างนอกรถ "ไปเที่ยวห้างกันไงล่ะ" ยิ้มมุมปาก พิมพ์ขมวดคิ้วเข้าหากันเขาคงจะไปชื้อของแล้วให้เธอช่วยหิ้วแน่นอนเลย พิมพ์คิดในใจ พอไปถึงห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งปีเตอร์ก็ตรงไปยังร้านขายเสื้อผ้าผู้หญิงโดยที่พิมพ์เดินตามหลังเขาไปติดๆ พิมพ์กวาดสายตามองไปทั่วร้านแล้วก็อดแปลกใจไม่ได้จึงหันไปมองหน้าปีเตอร์เป็นคำถาม "เลือกสิ อยากได้ชุดไหนฉันจ่ายเอง" กวาดสายตามองไปทั่วร้าน "ไม่ดีกว่าค่ะ ฉันไม่อยากได้"เดินจะออกจากร้านไป "ถ้าเธอก้าวออกไปจากร้าน ฉันจะจูบเธอต่อหน้าคนทั้งห้างนี้เลยเอาไหม"จับแขนเธอไว้ "ก็ได้ค่ะ ฉันจะเลือก"ที่เธอยอมเขาเพราะดูจากท่าทางของปีเตอร์แล้วเขาต้องทำอย่างที่พูดแน่ๆ พิมพ์เดินเลือกชุดเดรสยาวหยิบออกมาจากราวแขวนแต่พอเห็นราคา เธอจึงรีบแขวนไว้ที่เดิมทันทีเพราะมันแพงเกินไป เธอจึงหันไปเลือกตัวอื่นซึ่งก็แพงอยู่ดีแต่ถ้าเธอไม่เลือกเอาสักตัวก็กลัวปีเตอร์จะดุเธออีก พิมพ์จึงเลือกหนึ่งตัวแล้วยื่นให้พนักงาน การกระทำของพิมพ์ทุกอย่างอยู่ในสายตาของปีเตอร์หมด "เดี๋ยวใครบอกให้เธอเลือกแค่ชุดเดียว"จ้องหน้าพิมพ์ "เอาชุดเดียวก็พอแล้วค่ะ" ก้มหน้าลงไม่ยอมสบตาปีเตอร์ ปีเตอร์เริ่มหงุดหงิดรำคาญเลยตัดปัญหาเดินไปสั่งพนักงานให้จัดการทุกอย่างตามที่เขาสั่ง โดยการให้พนักงานเลือกให้พิมพ์ทั้งหมดตามไซร์ของเธอ ไม่นานพนักงานก็หิ้วถุงใส่เสื้อผ้าสี่ห้าถุงยื่นส่งให้มาร์สกับเควินถือ พิมพ์ได้แต่ยืนมองเท่านั้นเพราะถ้าพูดอะไรออกไปกลัวจะโดนปีเตอร์ดุอีก พอออกมาจากร้านเสื้อผ้าปีเตอร์ก็ตรงไปยังร้านรองเท้าและตามด้วยร้านกระเป๋า พิมพ์จึงจำใจเลือกให้เขาพอใจ หลังจากนั้นปีเตอร์ก็เดินนำไปยังร้านอาหารร้านหนึ่งในห้าง พอไปถึงข้างในปีเตอร์ก็นั่งลงจะสั่งอาหาร ส่วนพิมพ์ได้แต่ยืนมองจนปีเตอร์ต้องออกคำสั่ง "นั่งลงสิ " ก้มหน้าลงเปิดดูเมนูอาหารต่อ "ค่ะ"นั่งลงตรงข้ามกันกับปีเตอร์ หลังจากสั่งอาหารใช้เวลาไม่นานอาหารก็มาเสิร์ฟเต็มโต๊ะไปหมด ปีเตอร์จึงลงมือทานทันที ส่วนพิมพ์ก็เอาแต่นั่งนิ่งมองปีเตอร์ทาน "เธอจะนั่งมองอีกนานไหม ทานสิ" น้ำเสียงหงุดหงิด "แต่ว่าฉันไม่หิว คุณทานเถอะค่ะ" มองหน้าปีเตอร์ที่ถลึงตาใส่เธอ "เธอกล้าขัดคำสั่งฉันเหรอ เธออยากโดนจัดหนักใช่ไหม" พูดด้วยน้ำเสียงความดุดัน "ก็ได้ค่ะ ฉันจะทาน" พิมพ์รีบหยิบช้อนส้อมตักอาหารขึ้นมาทานทันที ส่วนปีเตอร์ลอบมองหน้าพิมพ์ที่กำลังก้มหน้าก้มตาทานอาหารเพราะไม่กล้าขัดคำสั่งเขาเห็นแล้วก็อดยิ้มมุมปากไม่ได้ หลังจากที่ทานข้าวเสร็จทั้งสองคนก็ออกจากห้างมานั่งอยู่ในรถ ปีเตอร์ให้เควินขับรถตรงไปยังสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง เพื่อเดินเล่นย่อยอาหารพิมพ์ได้แต่ลอบมองหน้าปีเตอร์ที่วันนี้เขาทำดีกับเธอเป็นพิเศษจนเธออดที่จะแปลกใจไม่ได้เลยจริงๆ ทั้งสองคนนั่งอยู่ตรงม้านั่งตัวเดียวกันแต่พิมพ์กลับนั่งห่างเขาเพื่อรักษาระยะห่างไว้ ปีเตอร์จึงขยับเข้าไปใกล้เธอแล้วโอบเอวเธอไว้ แต่พิมพ์พยายามขยับตัวออกห่างจากเขา "เธอจะดิ้นทำไมนักหนาทีทุกคืนไม่เห็นจะดิ้น" โอบเอวเธอไว้แน่น "คือ คุณทำอย่างนี้ทำไมคะ"ถามออกไปเพราะความข้องใจ "เรื่องอะไร"หันหน้าไปทางอื่น "ทำไมคุณถึงชื้อของพวกนั้นให้ฉันแล้วยังพามานั่งเล่นที่นี้อีกมันเหมือน" เธอไม่กล้าพูดให้จบเพราะกลัวว่ามันจะไม่เป็นเหมือนอย่างที่เธอคิด "เหมือนคนรักกันใช่ไหม" หันมามองหน้าพิมพ์ "ค่ะ ฉันคิดอย่างนั้น" ตัดสินใจพูดออกไป "ก็ได้ฉันจะบอกให้ ที่ฉันทำในวันนี้ก็เพราะฉันพอใจในตัวเธอที่ตอบสนองความต้องการของฉันได้ถึงใจก็เท่านั้นเอง ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น" พูดออกมาอย่างที่คิด "ค่ะ ฉันเข้าใจแล้ว" จริงๆแล้วที่เขาทำไป ไม่มีความรู้สึกพิเศษอะไรกับเธอเลยสักนิด "ฉันว่าเรากลับกันเถอะ"ลุกขึ้นแล้วเดินนำหน้าเธอไป พิมพ์จึงเดินตามหลังปีเตอร์ไปห่างๆ เขาคงไม่มีทางมารักคนอย่างเธอหรอกเพราะเขากับเธอมันช่างแตกต่างกันเกินไป เจ้าหนี้กับลูกหนี้ไม่มีทางรักกันได้หรอก พิมพ์คิดในใจ ระหว่างนั่งอยู่ในรถต่างคนก็ต่างเงียบไม่มีการพูดคุยใดกันๆทั้งสิ้น จนพิมพ์ทำตัวไม่ถูกลอบหันหน้าไปมองหน้าปีเตอร์ที่กำลังนั่งหลับตาอยู่ เธอเห็นอย่างนั้นก็หันหน้ากลับมาทางเดิม ปีเตอร์ลืมตาขึ้นแล้วหันไปมองหน้าพิมพ์ที่กำลังมองออกไปข้างทาง มองไม่นานแล้วก็หันกลับมาทางเดิมเช่นกัน พอมาถึงคาสิโนมาร์สกับเควินก็ขนของที่ชื้อทุกอย่างเข้าไปไว้ในห้องของเธอ โดยที่ปีเตอร์ก็อยู่ในห้องเช่นกัน พอบอดี้การ์ดทั้งสองคนขนของเสร็จเขาก็สั่งให้ทั้งคู่ออกไปจากห้องทันที ปีเตอร์เดินเข้าไปสวมกอดพิมพ์พร้อมกับประกบจูบริมฝีปากของเธออย่างดูดดื่มจนเขาพอใจ แล้วจึงยอมถอนริมฝีปากของตัวเองออก แล้วมองสบตากัน "เดี๋ยวคืนนี้ฉันจะมานอนด้วยนะ" ใช้มือลูบไล้ใบหน้าพิมพ์เบาๆ "ค่ะ" รับคำแล้วหลบสายตาของปีเตอร์ที่ทำให้เธอไหวหวั่น พิมพ์ได้แต่มองปีเตอร์เดินออกจากห้องไป แล้วทรุดตัวนั่งลงบนเตียงถอนหายใจเบาๆ จากนั้นก็ไปจัดของที่ปีเตอร์ชื้อให้ เข้าตู้เพื่อเวลาหยิบจับใช้จะได้สะดวกมากขึ้น แต่อยู่ๆเธอก็รู้สึกว่ากางเกงชั้นในที่ใส่อยู่เปียกชื้นขึ้นมา เธอจึงรีบเข้าไปในห้องน้ำเพื่อดูสิ่งที่เห็นคือประจำเดือนของเธอมา พิมพ์จึงรีบเปลี่ยนชั้นในแล้วใส่ผ้าอนามัยรองไว้ทันที แล้วไปจัดของต่อจนเสร็จ ช่วงดึกของวันหลังจากที่พิมพ์อาบน้ำแต่งตัวเสร็จกำลังนั่งทาครีมบำรุงผิวอยู่เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ก๊อกๆๆ พิมพ์จึงลุกจากเก้าอี้ไปเปิดประตู เจอปีเตอร์ยืนรออยู่ตรงหน้าห้อง พอประตูเปิดปีเตอร์ก็เดินเข้ามาในห้องทันที แล้วไปล้มตัวลงนอนลงบนเตียง ส่วนพิมพ์ก็ไปทาครีมต่อจนเสร็จแล้วไปปิดไฟหัวเตียง จากนั้นก็นั่งลงบนเตียงล้มตัวลงนอนข้างปีเตอร์ ปีเตอร์จึงขึ้นคร่อมทาบทับตัวเธอพร้อมกับประกบจูบริมฝีปากอ่อนนุ่มของเธอแล้วกำลังจะใช้มือล้วงเข้าไปในช่องรักของเธอ แต่พิมพ์กับใช้มือตัวเองจับมือปีเตอร์ออกจนปีเตอร์แปลกใจที่เธอไม่ยอมเขาเหมือนทุกครั้ง "เธอเป็นอะไรทำไมถึงไม่ยอมให้ฉัน"ถามด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด "คือ ประจำเดือนฉันมาค่ะ"ตอบออกไปตามตรง "งั้นเหรอ ถ้าอย่างนั้นเธอก็นอนเถอะ" ลุกลงจากเตียงกำลังจะเดินออกจากห้องไป "เดี๋ยวค่ะ แล้วคุณไม่นอนกับฉันแล้วเหรอคะ" มองหน้าปีเตอร์ต้องการคำตอบ "ก็เธอมีประจำเดือนแล้วฉันจะนอนกับเธอได้ยังไงกันล่ะ" พูดพลางเดินออกจากห้องไปทันที พิมพ์ได้ยินอย่างนั้นก็ยิ่งตอกย้ำว่าเธอไม่ได้มีความสำคัญอะไรกับเขาเลยเป็นได้แค่ที่ระบายความใคร่ของเขาก็เท่านั้น เมื่อเธอตอบสนองความต้องการของเขาไม่ได้ เขาก็ไปโดยไม่แคร์ความรู้สึกของเธอเลยสักนิด พิมพ์ล้มตัวลงนอนกอดตัวเองไปพร้อมกับความน้อยใจที่จุกอยู่เต็มอก จนแปรเปลี่ยนกลายเป็นน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตากลมโตของเธอหยดตกลงบนหมอนที่เธอหนุน เช้าวันใหม่พิมพ์ออกมาจากห้องของตัวเองกำลังจะเดินไปที่ห้องของปีเตอร์ก็เห็นเกรซหัวหน้าแผนกแม่บ้านเดินยิ้มออกมาจากห้องของเขา ผ่านหน้าเธอไปโดยที่เกรซไม่เห็นพิมพ์เพราะเธอแอบอยู่ตรงประตู เช้าขนาดนี้เกรซมาทำอะไรที่ห้องของปีเตอร์ พิมพ์แปลกใจ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more