รุ่งเช้า ภูผาตื่นนอนนานแล้วแต่สาวตัวนุ่มยังคงหลับใหล ร่างกำยำนอนหงายโดยมีร่างอิ่มนอนตะแคงเอาแขนพาดหน้าท้องแข็งของเขาอยู่ สายตาคมมองนิ่งอยู่เพดานด้านบนอย่างกำลังใช้ความคิด ใช้ฝ่ามือสากลูบแขนกลมกลึงเบามืออย่างลืมตัว
ภูผากำลังนอนทบทวนความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อเด็กสาวข้าง ๆ ที่ผสมปนเปกันไปหมด ใจหนึ่งก็ทั้งโกรธทั้งแค้น อีกใจก็ทั้งหึงทั้งหวงไม่อยากให้ใครเข้าใกล้เธอ
สองจิตสองใจว่ายังอยากจะแก้แค้นวีระที่ลูกสาวจะต้องโดนผู้ชายย่ำยีแล้วทิ้งแบบที่วีระได้ทำกับพี่สาวของเขาเหมือนที่ตั้งใจไว้แต่แรก หรือว่าจะรั้งให้เด็กสาวอยู่ใกล้ ๆ แล้วทิ้งความคับแค้นไว้เบื้องหลัง แล้วเขาจะทำใจทนเห็นหน้าผู้ชายคนนั้นได้หรือไม่ยามต้องเจอหน้าในฐานะพ่อตากับลูกเขย นายหัวหนุ่มคิดวนไปวนมาอย่างคนคิดไม่ตก เสียงลมหายใจถูกพ่นออกจากปลายจมูกโด่งครั้งแล้วครั้งเล่าเนิ่นนานจนกระทั่งคนที่กอดก่ายลำตัวเขาอยู่รู้สึกตัวตื่น
"อือ.." วิรั
