วิรัศยานั่งเงียบในรถ ตั้งแต่มาจากคอนโดคนใจร้ายนั่น เธอเอ่ยปากสั่งให้เขาช่วยแวะที่ร้านขายยาเพื่อซื้อยาคุมฉุกเฉินจากนั้นก็ไม่พูดอะไรอีกเลย
"ทำไมเงียบจังเลยหวาน" ภูผาพูดเสียงทุ้มสบายหูเมื่อรู้สึกว่าบรรยากาศภายในรถนั้นเงียบเกินไปพลางปรายตาลอบมองใบหน้าเล็กด้วยหางตา เขาถามทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าคนตัวเล็กโกรธเขาอยู่ ที่เขาชวนคุยเพราะต้องการที่จะงอนง้อคนที่ได้เข้าไปนั่งในใจเขา
"ฉันไม่มีอะไรจะพูดค่ะ" ปากตอบโดยที่นัยน์ตาสวยยังมองตรงไปข้างหน้า ไม่แลมองเขาแม้แต่หางตา
"เหินห่างจังนะ" ภูผาตัดพ้อต่อว่าคนตัวเล็กกลาย ๆ
"คุณไม่ควรทำอย่างนี้กับฉันอีก พ่อฉันก็เสียไปแล้ว คุณจะเอาอะไรกับฉันอีก" วิรัศยาสะบัดหันไปหาคนตัวโตพูดออกมาอย่างเหลืออด น้ำตาเอ่อคลอเบ้าอย่างน้อยเนื้อต่ำใจที่เขามารังแกทั้งที่คนที่เขาแค้นหนักหนาได้จากโลกนี้ไปแล้ว ทำเธอเจ็บช้ำทั้งกายทั้งใจยังมีหน้ามาตัดพ้อเธออีก
"ผมขอโทษ พอผมอยู่กับอยู่ใก
