"หวาน..." ภูผาเอ่ยออกมาเสียงทุ้มในลำคอราวกับละเมอ แววตาเข้มกระตุบวาบจ้องมองผู้หญิงที่ยืนอยู่หลังห้องไม่วางตา หัวใจเต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะ ไม่คิดไม่ฝันว่าเด็กสาวที่เขาพยายามลืมจะปรากฏตัวอยู่ตรงหน้า หนำซ้ำเธอในตอนนี้ยังสวยสะพรั่งบาดตาบาดใจกว่าเมื่อก่อนมากมายนัก
"นี่น้องถึงกับตกตะลึงในความหล่อของเพื่อนผมเลยเหรอครับ เขาคนนี้ชื่อภูผานะครับ เจ้าของโรงแรมที่พวกน้อง ๆ จะไปฝึกงานกันนะครับ" วายุพูดแซวเพื่อลดความตื่นตกใจของคนในห้องก่อนจะแนะนำชายหนุ่มที่ยืนคู่กันซึ่งตอนนี้มัวจ้องมองแต่นักศึกษาสาวคนสวยเขม็ง ไม่สนใจจะเอ่ยทักทายนักศึกษาคนอื่นที่อยู่ร่วมห้องเลยสักนิด
ภูผาทั้งตกใจทั้งตื่นเต้น ไม่คิดว่าจะได้เจอเด็กสาวที่คอยก่อกวนความนึกคิดมาตลอดสองปีที่นี่ เขาแวะมาหาวายุหลังจากที่กลับมาจากอังกฤษ แต่เมื่อเขามาหา วายุก็บ่นว่ามีปีนี้นักศึกษามาฝึกงานเยอะ อยากให้เขารับไปบ้าง เขาก็คิดว่าดีเพราะตอนนี้ยังขาด
