บทที่ 2 แค่รอเวลา
1416 Words
บทที่ 2 แค่รอเวลา
‘ ปังๆ ’
เสียงปืนยังดังไม่หยุด ปลายกระบอกปืนพวกนั้นก็หันมาทางฉันที่ยืนหลบอยู่ตรงซอกตึกด้วย
“ นายกับฉันแยกกันตรงนี้นะ นายหลบไปทางหลังตึก เดี๋ยวฉันจะยิงคุ้มกันให้นายเอง ”
“ คุณเก่งปืนด้วยเหรอ ผมคิดว่าคุณพาปืนมาไว้ป้องกันตัวเสียอีก เมื่อกี้ผมเห็นนะว่าคุณยิงไปโดนต้นไม้โน่น ” ไอ้หมอนี่ มันอยู่นานชักจะอยากยิงปากแล้วอะ
“ ฉันไม่ใช่พวกยิงใครสุ่มสี่สุ่มห้า เมื่อกี้ก็แค่ยิงขู่เอง ”
“ เหรอ? แน่ใจ๊! ”
“ นายนี่มันยังไงกัน อยากตายหรือไง รู้งี้ปล่อยให้พวกมันยิงตั้งแต่แรก ”
“ โอเคๆ ผมเชื่อๆ ว่าแต่คุณชื่ออะไร ผมชื่อขุนพลนะ อายุ 20 ”
“ ชื่อขุยผงเหรอ? ชื่อแปลกดีนะ ” มองหน้าเขาแวบเดียวก็หันไปมองเหตุการณ์ตรงหน้าต่อ
“ คุณเอาคืนใช่ไหมเนี่ย แหม่ๆ ผมชื่อขุนพลครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะ ขอเบอร์โทรหน่อยสิ ”
“ ถ้ามีวาสนาต่อกัน คงได้เจอกันอีก แต่ถ้าไม่มีวาสนาต่อกันก็ถือว่าเป็นเวรเป็นกรรมที่ติดค้างกัน นายไปได้แล้วอย่ามัวแต่พูดมาก ” ฉันผลักหลังแกร่งให้เดินไป ก่อนจะออกตัวปกป้องเขาโดยการยิงสวนพวกนั้น
‘ ปัง ปัง ปัง ’
“ วิ่งไปสิ! ไป๊!! ” พออีกคนไปแล้ว ฉันก็รีบวิ่งหาที่หลบอีกครั้ง แล้วเอากระสุนมานับดู ก่อนจะถอนหายใจ แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดหาลูกน้องคนสนิทให้มาช่วยในทันที
พรรคมังกรดำ
บ้านใหญ่
“ กว่าจะกลับมาได้นะ ” พอก้าวขาเข้ามาในตัวบ้าน เสียงของแม่ก็ดังมาจากไกล
“ หนูเหนื่อย ขอตัวนะคะ ”
“ ยัยมิกิ แกหยุดนะ เมื่อกี้ยัยโมเน่มาหาพ่อแกแล้วนะ เอาอกเอาใจซะ พ่อแกเคลิ้มเกือบยกสวนส้มที่สวนทิศเหนือให้แล้ว ”
“ ใครอยากได้ให้เขาไปสิแม่ หนูง่วง ”
“ แกจำตาแซมเพื่อนพี่ชายได้ไหม ฉันอุตส่าห์ไปจองตัวให้ก็โดนยัยมีนาคาบไปกินแล้ว แกรู้ไหมพี่เขารวยมากเลยนะ ”
“ ช่างปะไร หนูไม่สน ” ยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ
“ แกอยากจะด้อยค่าตัวเองให้ต่ำกว่าพวกบ้านรองเหรอห้ะ! ”
“ บ้านรองก็อยู่ของเขาดีๆ ทำไมแม่ถึงไม่ชอบพวกเขาอะ หนูไม่เข้าใจ เราจะไปยุ่งวุ่นวายกับเขาทำไม ”
“ รู้งี้ฉันน่าจะเอาขี้เถ้ายัดปากแกตั้งแต่เกิด ถ้าเกิดมาแล้วไม่ช่วยอะไรเลย ”
“ ทำไมเราต้องแข่งขันกันด้วย ครอบครัวเดียวกันนี่น่า สามัคคีกันไว้ไม่ดีกว่าเหรอ ”
“ ถ้าแกเกิดมาเป็นผู้ชายตั้งแต่แรกมันคงจะดีกว่านี้ ”
แม่พูดแบบนี้ไม่รู้กี่ครั้งแล้ว ตั้งแต่ฉันจำความได้ ลูกที่แม่รักที่สุดน่าจะเป็นพี่ชายคนโตที่เกิดจากแม่และเป็นพี่ชายที่พ่อแม่เดียวกับฉัน แม่จะโอ๋พี่มิวก้ามากกว่าฉันเสียอีก น่าจะเพราะว่าพ่อปลื้มพี่มิวก้าสุดๆ เกิดมาเป็นผู้ชายด้วย พ่อคงคิดว่าจะหวังพึ่งใบบุญลูกชาย และอคติกับลูกสาวไปแล้ว คงคิดว่าทำอะไรไม่ได้ ไม่สามารถปกครองหรือมีอำนาจใดๆ ฉันเลยตกเป็นไม้เบื่อไม้เมาของแม่
ส่วนบ้านรองมีลูกสาวสองคนมีลูกชายสองคน ลูกสาวคนโตคือพี่มีนา ลูกสาวคนรองคือโมเน่ ลูกชายฝาแฝดเป็นน้องสุดชื่อ มิวนิค มาโนช
เรียงลำดับตามศักดิ์พี่น้องพ่อเดียวกันแต่คนล่ะแม่ คนโตคือพี่มิวก้า คนรองคือพี่มีนา คนที่สามคือฉัน มิกิ คนที่สี่คือโมเน่ คนที่ห้ากับหกคือแฝด มิวนิคกับมาโนช
“ หนูง่วง ขอตัวนะ ”
“ พ่อแกบอกว่าใครแต่งงานกับคนที่พ่อหาให้ จะได้ที่ดินพื้นหนึ่งมีเหมืองทองด้วย แกรีบไปแต่งตัวเดี๋ยวแม่จะพาแกไปดูตัวกับคนที่พ่อแกหาให้ ” เมื่อกี้อีกคน นี่ก็อีกคน อะไรเนี้ย?
“ แม่! คนที่หนูจะแต่งงานด้วยต้องเป็นคนที่หนูรักเท่านั้น! ”
“ ไม่ได้! ต้องแต่งกับคนที่มีอิทธิพลและรวยเท่านั้น! ” เสียงอันหน้าเกรงขามดังมาจากไกล แม่ก็รีบเดินไปหาคนเป็นสามีทันที
“ พ่อ! ”
“ ใช่ ฉันเอง แกรีบทำตามที่แม่พูด ฉันอยากได้เจ้าโรมมาเป็นเขยแล้ว เพราะครอบครัวนั้นมีอาวุธมากมาย ฉันอยากเกี่ยวดองด้วย ”
“ ถ้าพ่ออยากได้เขาเป็นเขย พ่อก็ให้ลูกคนอื่นแต่งไปสิ หนูไม่ชอบคนรวย หนูชอบคนจน! ” ฉันเป็นคนประเภทหนึ่งที่ไม่ชอบการบังคับที่สุด ยิ่งถ้าเป็นพ่อแม่บังคับ ฉันก็ขัดจะทำตัวนอกคอกเป็นประจำ
“ ไม่ได้! แกอย่าดื้อสิยัยมิกิ ไปแต่งตัวเดี๋ยวนี้! ” แม่สวนทันควัน
“ ไม่ หนูไม่ไป ” ฉันส่ายหน้ารีบวิ่งขึ้นไปชั้นบนแล้วเข้าห้องทันที
ทุกเรื่องฉันยอมได้หมดแต่ยกเว้นเรื่องบังคับจิตใจกันและเรื่องดูตัวฉันจะไม่ยอมเด็ดขาด
บ้านรอง
“ แผนแรกของพวกเราสำเร็จแล้ว แผนที่สองก็แค่รอเวลา ”
“ ค่ะ คุณแม่ ” โมเน่มักจะชอบเชื่อฟังผู้เป็นแม่ จะว่าเป็นเด็กว่านอนสอนง่ายก็ได้
เธอมีคนรักอยู่คนหนึ่ง ซึ่งเธอรักเขามาก แต่ครอบครัวเขามันจนแถมยังเป็นลูกหนี้พ่อเธออีกต่างหาก พอแม่รู้เข้าก็ห้ามทันที แต่ด้วยความที่เธอไม่เคยขัดใจแม่มาตั้งแต่เด็ก คนเป็นแม่เลยสงสารที่ลูกต้องนอนร้องไห้ทุกคืน ก็เลยมีแผน
“ ฉันจะไม่ยอมน้อยหน้ายัยสมรหรอก ลูกฉันต้องได้ดีกว่ามันสิ! เป็นเมียหลวงแล้วไง เหอะ ลูกเขยหล่อนต้องต่ำต้อยกว่าลูกเขยฉัน ” จิตใจของสายใจมีแต่เรื่องสกปรก
เธอเข้ามาในฐานะเมียน้อย เลยโดนดูถูกมาตลอด ถึงคนเป็นสามีจะตั้งให้เป็นแค่บ้านใหญ่และบ้านรอง เธอก็ไม่อาจหลีกเลี่ยงคำว่าเมียน้อยจากปากของเมียหลวงได้เลย ทำให้เธอยิ่งแค้นมากขึ้น ตอนนี้ทำได้แค่รอจังหวะเท่านั้น!
“ พี่มาตินมาที่นี่ พี่สมรไม่ว่าเอาเหรอคะ เมื่อวานก็เพิ่งมานอนนี่น่า ” สายใจดีใจมากที่สามีเลือกที่จะมาบ้านรองแทนที่จะนอนบ้านใหญ่ในคืนนี้
“ พี่ปวดหัวกับแม่สมรมาก บ่นๆ อยู่นั่นแหละ ”
“ มาค่ะ เดี๋ยวสายใจจะนวดให้ ” เวลาอยู่ต่อหน้าคนเป็นสามีเธอมักจะยิ้มแย้มไม่แสดงออกถึงความเกลียดชังพวกบ้านใหญ่ มาตินก็เลยมักจะมาระบายให้เมียคนรองฟังอยู่บ่อยๆ
“ พี่มาตินไม่สบายใจเรื่องอะไรหรือเปล่า เห็นถอนหายใจหลายครั้งแล้วนะ ”
“ ก็ยัยมิกินะสิไม่ยอมไปดูตัว พี่อยากได้เจ้าโรมมาเป็นเขยมาก ครอบครัวนั้นมีสิ่งของที่พี่ต้องการมาก พี่อยากได้มาโดยที่ไม่ต้องเสียเงินสักบาท ”
“ หนูมิกิก็มักจะเป็นแบบนั้น ดื้อรั้นเป็นประจำ พี่มาตินยังไม่ชินอีกเหรอคะ ”
“ เฮ้อ! ยัยมิกิ น่าจะเกิดเป็นผู้ชายนะ เป็นผู้หญิงเสียเปล่า งานบ้านงานเรือนก็ทำไม่เป็น ไม่เหมือนยัยโมเน่รายนั้นเรียบร้อยราวกับผ้าพับไว้ ใช้อะไรก็ทำให้หมด ไม่เคยขัดและไม่ดื้ออีกต่างหาก ” มาตินผู้เป็นพ่อกำลังเปรียบเทียบลูกสาวสองคนที่ต่างมารดากัน
“ ถ้าสายใจอยากเสนออะไรบางอย่าง พี่มาตินจะรับฟังไหมคะ ”
“ ว่ามาสิ ”
“ เด็กดื้อ ถ้าเราอยากกำราบให้อยู่หมัด ขั้นแรกเราต้องทำให้หล่อนอับอายก่อน ” นี่ถ้าเป็นคนอื่นอาจจะขัดแต่เธอรู้ว่าสามีจะรับฟังแน่นอน
“ อับอาย? ”
“ ใช่! ในเมื่อมิกิไม่ยอมไปดูตัวกับคนรวยๆ คนที่พี่มาตินหามาให้ พี่มาตินก็ไปหาคนจนๆ พวกลูกหนี้อะไรทำนองนี้มาสิค่ะ รับรองว่าหนูมิกิต้องยอมศิโรราบและหันไปหาคนที่พี่มาตินหาให้แน่นอน ” คนเป็นสามีที่นั่งฟังเมียรองพูดก็พลอยคิดตามและเคลิ้มตามไปด้วย
?_________?
นามปากกาธัญญวรินทร์
- Writer
