“ไอรีณ เป็นอะไรลูก” พอฉันเดินเข้าบ้านมาก็เห็นแม่ที่นั่งอยู่ห้องนั่งเล่นกับพ่อ พอท่านหันมาเห็นฉันก็เลยเอ่ยออกมาด้วยความตกใจเพราะสภาพหน้าฉันตอนนี้มันบวมเบ่งจากการร้องไห้มา
“แม่ค๋า” ฉันรีบปล่อยกระเป๋าแล้วพุ่งไปกอดแม่ไว้พร้อมปล่อยน้ำตาที่พึ่งแห้งไปไม่นานออกมาอีกครั้ง
“เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม” พ่อที่นั่งอยู่ข้างๆถามฉันออกมาด้วยความตกใจไม่ต่างกัน ส่วนแม่ก็ลูบปลอบฉันไม่เลิก
ฉันผละออกจากกอดของแม่แล้วลงไปนั่งที่พื้นต่อหน้าพวกท่านทั่งสองก่อนจะพนมมือไหว้
“ฮึก รีณขอโทษ รีณทำตัวไม่ดี ฮึก รีณ...ท้อง ฮือออ” ฉันก้มพูดจบก็ร้องไห้ออกมาอย่างหนักก่อนจะก้มลงไปกราบเท้าพ่อกับแม่ ฉันไม่เห็นว่าสีหน้าท่านตอนนี้เป็นยังไง แต่แล้วแขนที่แสนอบอุ่นของพ่อกับแม่ก็จับดึงให้ฉันลุกขึ้น
“ไม่ต้องร้องลูก ไหนเล่าให้แม่ฟังสิว่าเรื่องเป็นยังไง ทำไมต้องร้องไห้หนักขนาดนี้ แล้วทำไมถึงได้ลากกระเป๋ากลับบ้าน” แม่ถามฉันด้วยน้ำเสียงอบอุ่
