พิสูจน์รัก

ตอนที่2 ออกลาย

สี่เดือนต่อมา...

“พี่นำทับจะไปผับอีกแล้วหรอคะ” ฉันถามแฟนของตัวเองออกไป เพราะช่วงหลังๆมานี้พี่นำทับออกข้างนอกทุกคืนเลย แล้วก็ออกไปคนเดียวไม่ให้ฉันไปด้วย ผิดจากเมื่อก่อนที่ถ้าเค้าจะไปต้องพาฉันไปด้วยตลอด และไม่ได้ออกบ่อยแบบนี้

“อืม รีณนอนก่อนเลย ไม่ต้องรอพี่” พี่นำทับตอบกลับพร้อมกับแต่งตัวไปด้วย

“ทำไมช่วงนี้ไปบ่อยจังคะ มีอะไรหรือเปล่า” ฉันไม่ได้จะจับผิดแฟนตัวเองหรอกนะ แต่ที่ถามนี่เพราะแค่อยากรู้

“พี่ก็ไปช่วยเฮียนั่นแหละ ช่วงนี้มีเรื่องบ่อยพี่เลยไม่อยากให้เราไปด้วยไง” พี่นำทับบอกเหตุผลฉันออกมา มันเลยทำให้ฉันเข้าใจ

“งั้นก็ระวังตัวด้วยนะคะ” ฉันบอกออกไปด้วยความเป็นห่วง

“ครับ ฝันดีนะ” ฟอด พี่นำทับมาหอมฉันเสร็จก็เดินออกจากห้องไป ฉันเลยไปอาบน้ำจะได้เข้านอนบ้างถึงแม้พรุ่งนี้จะมีเรียนบ่ายแต่ก็ไม่รู้จะทำอะไรตัดสินใจนอนนี่แหละดีที่สุด

ไลน์ ไลน์ ยังไม่ทันที่หัวจะลงหมอน เสียงแจ้งเตือนข้อความไลน์เครื่องฉันก็ดังขึ้นก่อน จนเลยต้องให้ความสนใจกับมันหน่อย

วันใหม่: ส่งรูปภาพถึงคุณ

วันใหม่: ส่งรูปภาพถึงคุณ

“หืม วันใหม่ส่งรูปอะไรมา” ฉันให้ความสนใจอย่างมาก ก็เพราะฉันมีเพื่อนสนิทอยู่สองคนคือวันใหม่กับหยาดฝน ซึ่งวันใหม่เป็นคนที่แทบจะไม่เคยคุยกับฉันในโซเชียลเลยถ้ามีอะไรก็โทรหาเลยอ่ะ ฉันเลยให้ความสนใจเป็นพิเศษไง

และสิ่งที่ฉันเห็นหลังจากเปิดรูปที่วันใหม่ส่งมาให้ มันก็ทำให้ใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะทันที มันรู้สึกหน่วง รู้สึกชาไปหมด

Rrrrrrrr และเสียงโทรศัพท์ก็เข้าเป็นเวลาต่อมา ซึ่งก็มาจากวันใหม่นั่นแหละ

“อืม”

(มึงจะมาไหม) วันไหมถามฉันทันทีโดยไม่อ้อมค้อม

“ไป มึงดูไว้ก่อนนะ”

(เค) แล้ววันใหม่ก็วางสายไป ฉันเลยลุกไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ด้วยเสื้อสายเดี่ยวโชว์ร่องออกและกางเกงยีนส์ขายาวเพื่อความทะมัดทะแมง

ใช้เวลาไม่นานฉันก็ขับรถตัวเองมาถึงผับของเฮียโฟนคนที่เปรียบเสมือนพี่ชายของพี่นำทับเพราะเค้าสนิทกันมาตั้งแต่เด็ก พอจอดรถเสร็จฉันก็เดินเข้าไปหาวันใหม่ว่าอยู่ตรงไหน

“เค้าพากันไปข้างบนแล้ว” พอเดินมาถึงโต๊ะวันใหม่มันก็หันมาบอกฉันทันที ตอนนี้มันอยู่กับเพื่อนมันที่เรียนอีกคณะ เพื่อนกลุ่มนี้จะสายปาร์ตี้โดยตรง ต่างจากฉันกับหยาดฝนที่เที่ยวบ้างแต่ไม่ถี่เหมือนกับวันใหม่

“อืม ขอบใจ”

“กูไปด้วย” วันใหม่เดินตามมาทันทีที่ฉันกำลังจะเดินออกจากโต๊ะมัน ฉันเลยเดินนำมันไปที่ชั้นสามทันที

ผับนี้ฉันรู้จักดี ฉันมาบ่อยสนิทกับพวกเฮียและเพื่อนพี่นำทับทุกคน สนิทจนตอนนี้ฉันหวั่นใจว่าคนที่ฉันต้องการจะไปดูเค้าจะไหวตัวทันน่ะสิ เพราะที่นี่ก็หูตาเค้าทั้งนั้นถ้าจะโทรไปรายงานก็ไม่ยาก ฉันเลยต้องเร่งฝีเท้าเพื่อให้ไปถึงชั้นสามเร็วๆ

“ห้องนี้แหละ” พอมาถึงวันใหม่ก็บอกห้องที่เห็นพวกเค้าเข้าไป เพราะมันคงจับตามองตลอดไม่คลาดสายตา ชั้นนี้เป็นที่พักของพวกเฮียและคนสนิทมีห้องหลายห้องเพื่อสำรองไว้สำหรับใครที่อดใจไปโรงแรมหรือห้องตัวเองไม่ไหว

“ล๊อคว่ะ” ฉันหันไปบอกวันใหม่เมื่อลองบิดลูกบิดดู

“เอาไง” วันใหม่ถามฉัน

“แกรออยู่นี่ก่อน ถ้ามีอะไรโทรบอกฉัน ฉันลงไปหาเฮียก่อน”

“แล้วเค้าจะให้แกหรอ” วันใหม่ถามออกมาอย่างไม่แน่ใจ

“ต้องลอง” ฉันบอกเสร็จก็เดินลงไปที่ชั้นสอง โต๊ะประจำของพวกเฮียๆ

ส่วนเรื่องที่ฉันคุยกับวันใหม่หน้าห้องไม่ต้องห่วงว่าคนข้างในจะได้ยิน เพราะห้องที่นี่เค้าเก็บเสียงอย่างดีข้างนอกไม่ได้ยินข้างใน ข้างในไม่ได้ยินข้างนอก แต่มันก็เรื่องปกติแหละ นอนที่ผับถ้าห้องไม่เก็บเสียงก็ไม่มีสิทธิ์นอนก่อนผับปิด

“วะ...รีณ” พอเฮียโฟนหันมาเห็นฉันก็เรียกฉันด้วยเสียงติดขัดทันที ไม่มีพิรุธเลยนะคะ

“อย่าแม้แต่จะมีใครคิดโทรบอกนะคะ” ฉันพูดออกไปเสียงแข็ง ไม่ได้ขู่แค่ขอร้อง

“อะ...เอ่อ มันกลับไปแล้ว เห็นว่าไปหารุ่นน้อง” พี่ณคุณรีบบอกฉันทันที

“หรอคะ งั้นขอกุญแจห้องชั้นสามให้รีณหน่อย” พี่เค้าคงจะรู้ว่าห้องไหน ถึงแม้จะมีหลายห้อง แต่ส่วนมากไม่ได้ใช้รวม จะแยกห้องใครห้องมันถึงแม้จะไม่ใช่เจ้าของตายตัวก็ตาม

“รีณเอาไปทำอะไรหรอ” พี่ตะวันถามกลับด้วยสีหน้าปกติ มันคงไม่ทันแล้วค่ะ

“รีณแค่ง่วง ว่าจะยืมห้องพักสักแป๊บ”

“งั้นนอนห้องพี่ก่อนไหม ห้องนั้นยังไม่มีแม่บ้านมาทำความสะอาดตั้งแต่ที่รีณมานอนครั้งล่าสุดแล้ว” ครั้งล่าสุดมันร่วมสองเดือนได้แล้ว ถ้าไม่ทำความสะอาดจริงๆก็คงเน่าแล้วพี่ณคุณ

“ไม่เป็นไรค่ะ รีณนอนได้ หรือว่ามีอะไรในนั้นคะ ถึงให้รีณไม่ได้” ฉันต้อนกลับไปทันที ช่วยกันดีนักใช่ไหม

“ไม่มีจ้ะ ไม่มี งั้นดะ...เดี๋ยวเฮียไปเอาให้นะ” เฮียโฟนบอกพร้อมกับลุกขึ้นเพื่อจะไปเอากุญแจห้องให้ฉัน

“เฮียไม่ต้องไปเอาหรอกค่ะ” เมื่อฉันคิดบางอย่างออก ฉันเลยดักเฮียไว้ก่อน

“รีณเปลี่ยนใจแล้วใช่ไหม” เฮียหันมาถามเหมือนโล่งใจ

“เปล่า รีณยืมโทรศัพท์เฮียหน่อยสิคะ” ฉันบอกความประสงค์ออกไปแทน เพราะระหว่างที่ฉันตามเฮียไปด้านบน ตรงนี้จะเกิดอะไรขึ้นก็ได้ ใช่ไหม

“เอ่อ นี่จ้ะ” เหมือนเฮียจะลำบากใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะมาถึงขนาดนี้แล้ว คงต้องยอม

ฉันรับโทรศัพท์เฮียมาด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะพิมพ์ข้อความเด็ดๆส่งไปให้คนที่ฉันต้องการทันที

ไม่ทันจะแต่งก็ออกลายแล้วหรอ นำทับ