ตอนที่ 5
1161 Words
“สวัสดีค่ะพี่น้ำทิพย์ หนูชื่อดารินนะคะ”
“ทิพย์นี่ดารินนะ น้องพี่เอง”
“ค่ะ”
ย้อนกลับไปในวันแรกที่เขาพาผู้หญิงคนนี้มาแนะนำให้ฉันรู้จัก ตอนแรกก็ไม่คิดอะไรหรอก อายุสิบแปดหน้าตาน่ารักดี ก็คิดว่าจะใส ๆ แต่ที่ไหนได้
...กลับไสยศาสตร์!
ฉันรู้เพราะอะไรรู้ไหม นางมาบอกฉันตรง ๆ เลยจ้า คำพูดวันนั้นยังจำได้ดี
“พี่เป็นแฟนพี่เหนือใช่ไหมคะ”
“ค่ะ น้องมีอะไรหรือเปล่าคะ”
“พี่รู้ใช่ไหมว่าฉันไม่ใช่น้องสาวแท้ ๆ”
“ต้องการจะสื่ออะไร” แต่ในใจก็ดูออกแล้วแหละว่าเธอต้องการอะไร แต่ต้องการความมั่นใจมากกว่านี้
“ฉันต้องการพี่เหนือ”
“ฝันไปหรือเปล่า”
“ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ฉันจะเอาพี่เหนือมาเป็นของฉันแน่ ระวังไว้ให้ดี ๆ ก็แล้วกัน หึ”
ประโยคสนทนาระหว่างฉันกับเด็กนั่น และเธอก็ทำตามที่เคยพูดไว้จริง ๆ นะ ถึงตอนนี้ฉันกับพี่เหนือจะยังไม่เลิกกัน แต่ความสัมพันธ์ก็ไม่เหมือนเดิม เขาใส่ใจฉันน้อยลง แม้ว่าวันที่เราทะเลาะกันคราวก่อนจะทำให้เขาใส่ใจฉันมากขึ้น แต่มันก็ไม่เท่าเดิม ไม่เท่าก่อนที่จะมีเด็กดารินนั่นเข้ามา
ที่สำคัญเด็กคนนี้ไม่ธรรมดา เธอชอบหาลู่ทางในการเข้าใกล้พี่เหนือและยุแยงให้เราทะเลาะกันตลอดเวลาที่มีโอกาส ทุกครั้งที่ฉันพูดเรื่องของเธอกับพี่เหนือ พี่เหนือจะพูดว่า
‘ไม่มีอะไรหรอกอย่าคิดมาก’
ประโยคสั้น ๆ เดิม ๆ ทุกครั้ง ตอนนี้เขาก็ดูไม่ใส่ใจเด็กนั่นเหมือนแต่ก่อนนะ คงจะเกรงใจฉันนั่นแหละ แต่ถามว่ามีไหม มันก็มีบ้าง แต่ฉันไม่อยากให้มีเลยไง ซึ่งเขาทำให้ฉันไม่ได้! เราถึงได้ระหองระแหงกันทุกครั้งที่พูดเรื่องนี้
มันน่าเบื่อนะว่าไหม ที่เรากับแฟนต้องทะเลาะกันเรื่องเดิม ๆ และต้นเหตุของเรื่องก็ไม่ได้มาจากเรา บางทีฉันก็อยากจะพูดกับเขานะว่าฉันอึดอัดแค่ไหน เวลาที่เราไปกินข้าวก็จะมียายเด็กนี่ติดสอยห้อยตามไปด้วย
ใช่ค่ะ ดารินนางไปกินข้าวด้วยเกือบจะทุกครั้ง แสร้งอ้างว่าบ้านใกล้บ้างล่ะ เลี้ยงน้องบ้างล่ะ สารพัดเหตุผล
แต่ล่าสุดอ้างว่าอะไรรู้ไหม บังเอิญเจอ! อีตาพี่เหนือก็เชื่ออย่างสนิทใจ จึงได้ชวนมานั่งร่วมโต๊ะด้วยอยู่แบบนี้ไง ฉันล่ะไม่เข้าใจ ปลาที่กินไปไม่ได้ช่วยให้พี่เหนือฉลาดขึ้นมาบ้างเลยหรือไง เขาถึงได้โง่ไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมยายดารินแบบนี้
“สั่งสิครับ จะกินอะไรกัน” พี่เหนือพูดขึ้นหลังจากที่เราเงียบมานาน เขาคงรู้ว่าฉันไม่พอใจ แต่ก็ไม่ยอมไล่ยายนั่นกลับไปเสียที ทั้งยังบอกว่ากินข้าวเสร็จจะไปส่งอีกต่างหาก ใจดีไหมล่ะ เหอะ
“เอาปูผัดผงกะหรี่ค่ะ น้องดาน่าจะชอบใช่ไหมคะ” ฉันพูดขึ้นก่อนจะ หันไปถามยายเด็กนั่นยิ้ม ๆ
“น้องดากินอะไรก็ได้ค่ะ น้องดาต้องขอโทษด้วยนะคะที่มารบกวน
พี่ ๆ ทั้งสองคนแบบนี้”
“ก็รู้ตัวนี่ ทำไมยังอยู่ล่ะ”
“ทิพย์! เสียมารยาท” ฉันหันไปมองพี่เหนือด้วยความไม่พอใจ ขัดไป หมดเสียทุกอย่าง แตะไม่ได้แบบนี้เกินคำว่าน้องไปแล้วมั้ง!
“ถ้าพี่ทิพย์ไม่สบายใจ น้องดากลับก็ได้นะคะ”
“ไม่เป็นไรครับ กินก่อนเถอะ เดี๋ยวพี่ไปส่ง” เป็นอีกครั้งที่ฉันไม่พอใจกับคำพูดของเขา แต่ก็ทำอะไรมากไม่ได้เพราะเราอยู่ในร้านอาหาร
รอประมาณสามสิบนาทีอาหารที่สั่งไปก็ถูกนำมาเสิร์ฟบนโต๊ะ พี่เหนือยังคงตักอาหารให้ฉันเหมือนเช่นทุกครั้ง ในขณะเดียวกันก็ตักให้ยายน้องดานั่นด้วย
ฉันเริ่มจะไม่ไหวกับการกระทำของเขาแล้วล่ะ ส่วนยายเด็กนั่นก็มองหน้าฉันยิ้ม ๆ อยากจิกหัวมาตบจริง ๆ ตบทั้งยายน้องดาและคนของเรานี่แหละ!
“ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ เดี๋ยวมา” เมื่อทนมองการกระทำของเขาไม่ไหว ฉันจึงต้องขอตัวมาเข้าห้องน้ำเพื่อระงับอารมณ์ตัวเองก่อน ทำอะไรไปตอนนี้คงไม่ส่งผลดีกับฉันแน่ ๆ
“แหม ถึงกับต้องหนีมาเข้าห้องน้ำเลยเหรอคะ”
“ถอยไป” ขณะที่ฉันจะกลับไปที่ร้านอาหาร เด็กดารินก็เดินเข้ามาขวางทางไว้ซะก่อน
“จำได้ไหมคะ ที่ฉันบอกว่าจะเอาพี่เหนือมาเป็นของฉัน มันไม่ยากเลยนะว่าไหม” ฉันพยายามนิ่งและไม่สนใจคำพูดของเธอ
“ทำอะไร” หลังจากที่ฉันไม่ตอบ ดารินก็เปิดก๊อกน้ำและวักน้ำใส่ เสื้อตัวเอง จนฉันอดไม่ได้ที่จะถามออกไป แต่แทนที่จะได้คำตอบ กลับได้รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ส่งมาให้แทน
“ถ้าคิดว่าจะทำเหมือนในละครก็เชิญนะ พี่เหนือเขาไม่โง่เชื่อเธอหรอก” ฉันพูดออกไปหลังจากที่เริ่มเข้าใจการกระทำของเธอขึ้นมาบ้างแล้ว
“แล้วมาดูกันว่าเขาจะเชื่อใคร แต่ฉันคิดว่าเขาเชื่อฉันแน่ค่ะ” พูดจบเธอก็เอามือยีหัวตัวเอง ก่อนจะวิ่งออกไปจากห้องน้ำก่อนหน้าฉัน ฉันส่ายหัวปลง ๆ กับพฤติกรรมของเธอ ก่อนจะก้าวเท้าออกจากห้องน้ำตรงไปยังร้านอาหาร แต่ไม่ทันจะถึงร้านก็เจอพี่เหนือยืนประคองเด็กดารินนั่นอยู่ซะก่อน
ทันทีที่เขาเห็นหน้าฉันก็มองฉันด้วยสายตาเย็นชา เย็นชากว่าครั้งไหน ๆ ที่เราทะเลาะกัน นี่อย่าบอกนะว่าเขาคิดว่าฉันทำร้ายยายเด็กนั่น ถ้าคิดและเชื่อแบบนั้นก็โง่เกินคนแล้วแหละ
“กลับ” เขาพูดก่อนจะประคองดารินและเดินนำออกไป
ภายในรถมีแต่เสียงร้องไห้ของดาริน เธอนั่งร้องไห้จนน่าสงสาร ฉันมองด้วยความสมเพชกับการแสดงของเธอ ส่วนพี่เหนือก็ไม่ได้พูดอะไร เราไปส่งดารินเสร็จพี่เหนือก็รีบขับรถกลับคอนโด ภายในรถมีแต่สงครามเย็นที่เกิดขึ้น ฉันไม่พูดเขาก็ไม่พูด ต่างคนก็ต่างเงียบ
ปึก!
เสียงปิดประตูรถดังขึ้นทันทีที่รถจอดเรียบร้อยแล้ว ฉันมองตามแผ่นหลังผู้ชายที่เป็นแฟนของฉันด้วยความอ่อนใจ
- Writer
