ผ่านมาได้หนึ่งอาทิตย์แล้วที่ผมหลบมาเลียแผลใจตัวเอง ทุกคำพูด ของน้ำทิพย์ยังก้องกังวานในหัวผมไม่เสื่อมคลาย ยิ่งนึกถึงคำพูดพวกนั้นผมก็ยิ่งเจ็บ
ผมไม่รู้หรอกว่าเธอจะรู้ไหมว่าคำพูดไม่กี่คำของเธอทำผมเสียใจแค่ไหน สิ่งที่ผมรับรู้ได้คือทุกคำที่เธอพูดเธอกลั่นกรองมาแล้วทั้งนั้น สิ่งนี้แหละที่ทำให้ผมเสียใจอยู่แบบนี้
ถ้าเธอพูดออกมาแบบไม่คิดผมก็จะไม่เสียใจนานเท่าไหร่ แต่นี่ไม่ว่าจะมองมุมไหนล้วนเป็นเธอที่กลั่นกรองมันอย่างดีแล้วถึงได้พูดออกมา เมื่อเป็นแบบนั้นผมก็ยิ่งเสียใจ
ยากนักที่จะทำใจให้ชินกับความไม่สนใจผมของเธอได้...
ผมคิดอยากจะปรึกษาเรื่องนี้กับเพื่อนของตัวเอง แต่ว่าพวกมันไม่ค่อยว่างมาคุยกับผมสักคน ซึ่งความไม่ว่างของพวกมันนั้นไม่ได้ทำงานหรือมีธุระที่ไหน แต่เป็นการเอาเวลาไปอยู่กับคู่ของตัวเอง
ในเมื่อเพื่อนผมออกจะทุ่มเทความรักให้แฟนตัวเองขนาดนี้ ผมจะกล้าออกปากเรียกพวกมันมาได้ยังไงล่ะครับ คงทำได
