“คุณเตคะกี้เหนื่อยค่ะ ไม่ไหวแล้ว” กนกวลีเอ่ยบอกชายหนุ่มที่ฉุดลากตนวิ่งหลงเข้ามาในป่า
“วิ่งอีกหน่อยเถอะนะ เดี๋ยวไอ้เสี่ยอำนาจมันตามมาทันเราจะซวยเอา มันยิ่งพิษสงรอบกายอยู่” เตวิทย์รู้สึกเห็นใจคนร่างเล็กอยู่ลึกๆ ที่ต้องมาวิ่งหนีตายแบบนี้ แต่ถ้ามัวแต่เห็นใจกันแบบนี้มีหวังเสี่ยอำนาจตามมาทันแน่ๆ อีกอย่างตอนนี้เขาก็ไม่รู้ด้วยว่าเข้ามาในป่าลึกแค่ไหนแล้ว มารู้ตัวอีกทีทุกอย่างรอบกายก็เป็นป่าทึบไปหมด
“แต่กี้ไม่ไหวจริงๆ นะคะคุณเต” ตอนนี้เธอหลงลืมไปเลยว่าก่อนหน้านี้ตัวเองนั้นเรียกอีกฝ่ายว่าเช่นไหร่
“งั้นพักก่อนก็ได้นะ นั่นไงตรงนั้นมีถ้ำอยู่ เราไปหลบอยู่ตรงนั้นกันเถอะ” ว่าแล้วก็ไม่รอช้าที่จะช้อนอุ้มคนตัวเล็กขึ้นแนบอก แล้วก้าวเดินไปถ้ำอย่างมั่นคง ส่วนกนกวลีนั้นก็หาได้พยศหรืองอแงไม่ เพราะเธอรู้ว่าเวลาไหนควรเวลาไหนไม่ควร จึงโอบรัดลำคอหนาของอีกฝ่ายไว้แน่น เพื่อจะได้ไม่ต้องตกลงพื้นเอวหักตาย
“ขอบคุณนะคะ
