รักเกิดที่กลางใจ EP.06 คำขอโทษ
1469 Words
เสียงโทรศัพท์ดังเข้ามากระทบโสตประสาทของหญิงสาว ก่อนจะควานหาเจ้ามือถือเจ้าปัญหา ใครโทรฯมานักหนา ก่อนจะยืนมือไปกดรับสายด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
“สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าใครคะ” กานดาถามออกไป พร้อมกลับนิ่งเงียบเมื่อได้ยินเสียงตอบออกมาจากโทรศัพท์
“พี่เองนะดา” ภูชิตพูดออกมาพร้อมกับน้ำเสียงที่ฟังแล้วช่างหงอยเหงาเหลือเกิน
“มีอะไรหรือคะพี่ภูถึงได้โทรฯ มาหาดาแบบนี้”
“เปล่าหรอกจ๊ะพี่จะถามว่าเมย์เขาเป็นยังไงบ้างสบายดีมั้ย พี่อยากคุยกับเมย์ อยากจะอธิบายให้เขาฟัง คือพี่อยากขอโทษเขานะ ดาช่วยบอกเมย์ให้พี่หน่อยได้มั้ยครับ ว่าพี่อยากเจอเขามาก ได้มั้ยครับ”
“ดาไม่แน่ใจหรอกคะพี่ภูว่าเมย์เขาอยากจะคุยกับพี่หรือเปล่า อีกอย่างตอนนี้เมย์เขาก็ไม่ได้อยู่กับดานะคะ”
“อ้าว แล้วเมย์เขาไปไหนละ ถ้าเขาไม่ได้ไปกับดานะ วันก่อนดายังบอกพี่เลยนี่น่าว่าเมย์อยู่กับดานะ ถ้าเมย์เขาไม่ได้ไปกับดาแล้วเมย์เขาจะไปที่ไหน ดาพอจะรู้บ้างมั้ยครับ”
“ดาไม่รู้หรอกคะพี่ภู เอาเป็นว่าถ้าดารู้หรือเมย์มันโทรฯมายังไง ดาจะโทรบอกพี่ภูละกันนะคะ อืมม์ม์ พี่ภูคะแค่นี้ก่อนนะคะพอดีดาจะออกไปข้างนอกกับคุณพ่อคุณแม่นะคะ”
“ไม่เป็นครับ ขอบคุณมากนะครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ สวัสดีคะ พี่ภู”
“สวัสดีครับน้องดา” เมื่อกานดาวางสายจากภูชิตแล้วหันกลับมามองเพื่อนสาวที่นอนหลับอยู่บนเตียงแล้วนึกสงสารขึ้นมาทันที
“มีอะไรหรือดา ใครโทรฯมานะ ฉันเห็นแกคุยกันตั้งนานสองนาน” เมธาวีถามเพื่อนรักออกไป
“ก็พี่ภูของแกไงโทรมาถามฉันว่าแกนะอยู่กับฉันหรือเปล่าเขาอยากคุยกับแกมากนะแกจะไม่คุยกับเขาจริงๆหรือ ฉันว่าพี่ภูต้องการคุยกับแกนะหรือบางทีพี่แกอยากจะขอคืนดีกับแกก็ได้ แกจะไม่ลองคุยกับพี่ภูหน่อยหรือเมย์”
กานดาพูดออกไปแล้วพลางสังเกตอาการของเพื่อน ก็ได้เห็นอาการที่เฉยเมย ไม่ได้สนใจ กระตือรือร้นเลยที่เธอพูดออกไปเมื่อกี้ นี่มันหมายความว่าอย่างไร หรือเพื่อนของเธอตัดใจจากผู้ชายคนนี้แล้ว
“เมย์...”
“อะไรหรือดา”
“ฉันเรียกแกอยู่นะเมย์ แกไม่ได้ยินที่ฉันเรียกหรอก ใจลอยไปถึงไหนแก ฉันจะถามแกว่าแกจะไม่ลองคุยกับพี่ภูสักครั้งเหรอ ฉันว่าบางที่พี่เขาอาจจะมาขอโทษ ขอคืนดีกับแกก็ได้”
“อย่าเลยดา ฉันไม่อยากเจ็บอีกแล้ว ตอนนั้นบอกเลิกฉันทำไม พอตอนนี้จะมาขอโทษ แล้วขอคืนดีอย่างนั้นเหรอ ฉันว่าอย่าเลยฉันขออยู่แบบนี้จะดีกว่า ไม่ต้องมีพันธะ จะไปไหนก็ได้”
“ฉันก็แล้วแต่แกละกัน แล้วนี้เป็นอะไรบ้างหรือเปล่า อาการดีขึ้นหรือยัง ไหนมาดูสิ เอ้ ตัวก็ไม่ร้อนแล้วนี่น่า ไข้ก็ลดแล้วด้วย เดี๋ยวฉันไปบอกพี่ลีทำอะไรให้แกกินร้อนๆล่ะกันแล้วจะได้ทานยาอีกชุด รับรองพรุ่งนี้แกหายจากไข้แน่นอน เดี๋ยวฉันมานะ”
“ขอบใจแกมากนะดาที่คอยดูแลฉันนะ” เมธาวีกล่าวออกไป
“เฮ้ย จะบ้าเหรอเมย์ แกเป็นเพื่อนฉันนะโว้ย มาขอบคุณ ขอบใจอะไรกัน แล้วอีกอย่างที่แกเป็นแบบนี้ก็เพราะเจ้าพี่ชายตัวดีของฉัน แกอย่าคิดมากสิ”
“ขอบใจแกอีกครั้งนะดา เมธาวีกล่าวออกไปอย่างซาบซึ้ง ในน้ำใจของเพื่อน”
กานดาออกเปิดประตูออกจากห้องเพื่อไปให้พี่ลีทำอาหารให้เพื่อนเธอได้ทานก่อนยาชุดต่อไป เห็นพี่ชายยืนกระวนกระวายอยู่หน้าห้องเพื่อนรักก็ยิ่งสงสัย
“ยัยดา เพื่อนเราเขาเป็นยังไงบ้าง เขาตื่นหรือยัง” เอกราชถามน้องสาวออกไป ในใจนึกโทษตัวเองที่ทำอะไรรนแรงไปแบบนั้น ทั้งที่ความจริงเป็นเขาต่างหาก ที่เดินเข้าไปหาเรื่องหญิงสาว
“ก็ดีคะ ตื่นแล้วแต่ยังมีไข้นิดหน่อย ดากะว่าจะลงไปหาพี่ลีด้านล่าง บอกให้พี่ลีทำอะไรร้อนๆให้ไอ้เมย์มันกินเสียหน่อย จะได้ทานยา หวังว่าพรุ่งนี้คงจะหาย พี่หนึ่งจะไม่ขึ้นไปดูไอ้เมย์หน่อยหรือคะ” แล้วเงยหน้าขึ้นไปจ้องพี่ชายด้วยความไม่พอใจ ทำเพื่อนเธอถึงขนาดนี้แล้วยังมาทำท่าอ่ำอึ้งแบบนี้อีก
“พี่ ๆ ไม่กล้า กลัวเพื่อนเราเขาจะโกรธที่พี่ไปแกล้งเขาแบบนั้น พี่ว่าเรานะดูแลเขาแทนพี่ละกัน ยังไงเรากับยัยทอมนั้นก็สนิทกันอยู่แล้วนี่น่าจริงมั้ย”
“พี่หนึ่งต้องเขาไปขอโทษเพื่อนดาด้วยเข้าใจมั้ยคะ ดาว่านะพี่หนึ่งก็สมควรที่จะเข้าไปดูเพื่อนดาเสียด้วย เพราะไอ้เมย์มันไม่สบายแบบนี้นะมันเป็นเพราะพี่หนึ่ง เข้าใจที่น้องสาวพี่พูดมั้ยเนี่ย เข้าไปเดี๋ยวนี้ด้วยดาเปิดทางให้ อ้อ อีกอย่างไอ้เมย์ไม่ได้เป็นทอม เข้าใจเสียใหม่ด้วยนะคุณพี่ชาย”
“เฮ้ย ดา พี่ไม่กล้านะโว้ย”
“ไม่สนๆ พี่ต้องเข้าไปเดี๋ยวนี้ นี่เป็นคำสั่ง” กานดาตะโกนออกมาแล้วก็ยิ้มให้กำลังใจพี่ชาย ของเธอที่จะไปขอโทษเพื่อนรัก
//////////
ก๊อก ก๊อก!...ก๊อก!
แล้วประตูก็เปิดออกมาแล้วชายหนุ่มก็เดินเข้ามายังห้องแล้วปิดประตูหันกลับมามอง คู่อริที่ตอนนี้นอนหลับสบายอยู่บนเตียง ชายหนุ่มเดินมาหยุดที่ข้างเตียงแล้วนั่งลงข้างๆเตียง นั่งมองหญิงสาวที่เป็นคู่อริของตนอย่างจริงจัง แล้วยัยทอมนี่น่าตาก็น่ารักเหมือนกันนะเนี้ย ปากนิด จมูกหน่อย ตรงจมูกที่รั้นโด่งออกมาบ่งบอกถึงนิสัยที่เอาแต่ใจตัวเอง ขี้วีน แล้วตัวก็เล็กนิดเดียว เมื่อเทียบกับเขาแล้วช่างต่างกันเหลือเกิน เวลานอนก็ดูน่ารักดี ไร้เดียงสา ไม่เหมือนตอนตื่นเลยจริงๆเมื่อคิดอย่างนั้นชายหนุ่มก็ตกใจกับความคิดของตัวเอง
เฮ้ย...นี่ฉันคิดว่ายัยทอมนี่น่ารักเหรอเนี้ย ไม่มีทาง
เอกราชตกใจกับความคิดของตัวเอง แต่เพราะเมธาวีน่ารักไม่เหมือนใครไม่ใช่เหรอเขาถึงได้หลงรักจนถอนตัวไม่ขึ้น ไม่ว่าจะนานแค่ไหนเขาก็ยังมีผู้หญิงคนนี้เต็มหัวใจ โดยไม่ได้สนใจเลยว่าเจ้าของร่างที่นอนหลับอยู่ตอนนี้ได้ตื่นแล้ว
“คุณเอกราช คุณเข้ามาได้ไง” เมธาวีถามออกไปอย่างงงๆ
“ฉันก็เปิดประตูแล้วเดินเข้ามานะสิ เธอจะให้ฉันเหาะเข้ามาหรือไง อาการเป็นไงบ้าง ค่อยยังชั่วแล้วหรือยัง” ชายหนุ่มถามออกไปพร้อมกับเอามือของตัวเองไปแตะหน้าผากของหญิงสาว อาการที่ชายหนุ่มแสดงออกยิ่งทำให้เมธาวีหันไปสบตาด้วยความแปลกใจ
“เอ่อ… เมย์...เอ่อ... ฉันไม่เป็นอะไรแล้วละ คุณไม่ต้องเป็นห่วง พรุ่งนี้ก็หายแล้วละ” หญิงสาวตอบออกไปพร้อมกับขยับตัวออกห่างมือของชายหนุ่มตรงหน้า
“คุณหนึ่งมีอะไรกับฉันหรือคะ”
“เปล่าหรอกแค่เข้ามาเยี่ยม เห็นยัยดาบอกว่าเธอไม่เป็นอะไรแล้วพรุ่งนี้ก็น่าจะหาย”
ชายหนุ่มพูดออกไปพร้อมกับเกิดอาการประหม่าที่จะเอ่ยปากขอโทษหญิงสาวตรงหน้าที่เคยเป็นอริต่อกัน และเหมือนกับว่าหญิงสาวจะเข้าใจอาการดังกล่าวของชายหนุ่ม
“คุณหนึ่งไม่จำเป็นต้องมาขอโทษฉันหรอก อีกอย่างพรุ่งนี้ฉันก็จะกลับแล้ว ถือว่าเราสองคนไม่มีอะไรที่ติดค้างกันแล้ว เมื่อก่อนฉันก็เคยทำไม่ดีกับคุณเหมือนกัน ถือว่าเราไม่มีอะไรติดค้างกันอีก คุณไม่ตั้งมาขอโทษฉันหรอก ช่างมันเถอะ อีกอย่างฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรแล้วเห็นมั้ย คุณไม่ต้องคิดมากหรอก” หญิงสาวพูดเสียยืดยาว
///////////
...โปรดติดตามตอนต่อไป...
- Writer
