“ตื่นได้แล้วลูกแมวน้อย” เอกราชก้มลงตัวลงไปกระชิบที่ริมหูของสาวน้อยในอ้อมกอดโดยที่มือของเขายังคงลูบไล้ร่างอันบอบบางของหญิงสาว
“เดี๋ยวก่อนได้มั้ยดา ขอนอนอีกหน่อยได้มั้ย” เสียงเล็กๆ พูดออกมาอู้อี้โดยลืมไปว่าเธอไม่ได้นอนคนเดียวบนเตียงนุ่มๆ พอนึกได้ว่าเธอไม่ได้นอนคนเดียวก็ตกใจกับความคิดเมื่อคืนเธอนอนกับเอกราช จึงใช้มือทั้งสองข้างดันใบหน้าของชายหนุ่มออกจากชอกคอทันที แต่ดูเหมือนว่าด้วยแรงอันน้อยนิดไม่สามารถผลักไสใบหน้าของชายหนุ่มออกได้เลย “ปล่อยเมย์นะคุณหนึ่ง” เมธาวีต่อว่าเขาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“อยู่เฉยๆ ได้มั้ย” เอกราชพึมพำเบาๆ
“แต่ว่า...” เมธาวีถามเสียงสั่นๆ
“มีอะไรอีกล่ะ” ชายหนุ่มตัดสินใจหยุดการกระทำของตนแล้วเงยหน้าขึ้นมามองสาวน้อยในอ้อมกอดที่ขณะนี้อายจนก้มหน้างุดกับอกเขา หึๆ
“คุณหนึ่งปล่อยเมย์ก่อนได้มั้ย เมย์จะเข้าห้องน้ำ” เมธาวีตอบออกมาอย่างอายๆ ใช่เธอยังไม่ชินกับการที่มีใครมานอนอยู่ด
