" กูรักมึง มึงได้ยินไหมว่ากูรักมึง "
ผมพร่ำบอกกับเธอซ้ำๆหลังจากที่เรายืนสบตากันอยู่นาน แล้วเธอก็ระบายยิ้มออกมา นั่นทำให้ผมใจชื้นขึ้นมาแล้วระดับหนึ่ง
" กูก็รักมึง รักมานานแล้วด้วย แต่มึงกับกูก็เป็นได้แค่เพื่อนกันมาโดยตลอด แล้วมึงกับกูก็ต่างกันมาก ต่างกันซะจนกูคิดว่ากูกับมึงคงรักกันไม่ได้แน่ๆ "
ฉันพูดออกมาแล้วน้ำตาของฉันมันก็ไหลลงอาบแก้ม จากนั้นผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าฉันก็เอื้อมมือมาปาดน้ำตาให้ฉันอย่างทะนุถนอมราวกับกลัวว่าแก้มของฉันจะช้ำ
" มึงรู้ไหมว่าตลอดเวลาที่มึงอยู่กับผู้หญิงคนอื่นกูเจ็บแค่ไหน มึงกอดผู้หญิงคนนั้นทีคนนี้ทีต่อหน้ากู กูหึงมากนะแต่กูก็ทำอะไรไม่ได้ "
คำพูดของคนตัวเล็กทำให้ผมอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ ทำไมเธอถึงเธอได้น่ารักขนาดนี้นะ ผมนึกโกรธตัวเองที่ไม่ยอมพูดความในใจกับเธอออกไปตั้งแต่ตอนที่เธอเป็นเมียผมวันแรก ผมมันโง่คิดบ้าอะไรอยู่ก็ไม่รู้ ถ้าผมไม่รักเธอแล้วผมจะเอาเธอมาเป็น
