จากคุณหนูสู่ผู้รับใช้ (เมีย)
1026 Words
บทที่18) จากคุณหนูสู่ผู้รับใช้(เมีย)
ร้านกาแฟแปะเซียะ
"พี่อินทร์จ๊ะ ช่วยหยิบนมข้นให้น้ำอบหน่อยจ้ะ"
นายอินทร์ที่ใจจดจดจ่อรอฟังแฟนสาวเรียกหาชื่อรีบดีดตัวขึ้นตรงประหนึ่งว่ากำลังเคารพธงชาติอย่างทันท่วงที
"ขอบใจจ้ะ" น้ำอบส่งยิ้มหวานให้กับผู้ชายหุ่นบึกตรงหน้าอย่างหลงใหล คนอะไรทั้งหล่อทั้งเก่ง...
"สวัสดีจ้ะซ้อ แปะเซียะยังไม่หายดีอีกเหรอจ๊ะ"
ช่วงสองสามวันก่อนที่น้ำอบกำลังวุ่นอยู่กับการดูแลพ่อจึงไม่ได้เดินทางมาทำงานก่อนจะรู้มาจากซ้อเล้งลูกสาวแปะเซียะว่าแปะเองก็กำลังล้มป่วยอยู่เหมือนกัน
"ยังจ้ะน้ำอบ" ซ้อเหลือบตามองนายอินทร์อยู่ครู่หนึ่งก่อนจะขานรับ
"ฝากร้านไว้กับน้ำอบด้วยนะจ๊ะช่วงนี้"
"นี่เงินที่ขายได้ในสัปดาห์ก่อนจ้ะซ้อ"
"อืม" ซ้อเล้งดันมือน้ำอบให้ออกห่างพลางส่ายหัวเบาๆ
"ไว้น้ำอบโอนเข้าบัญชีนี้ให้ซ้อทีนะ"
"ได้จ้ะ" น้ำอบขานรับอย่างงงๆก่อนจะรับกระดาษใบเล็กที่เขียนเลขบัญชีไว้ด้านบนมาจากมือของซ้อเล้ง
"ขายดิบขายดีนะน้ำอบ ซ้อไปก่อนแล้วนะ"
"จ้ะซ้อ สวัสดีจ้ะ" หลังจากแน่ใจว่าซ้อเล้งออกรถไกลไปแล้วดวงตาคู่หวานจึงหันขวับมาทางนายอินทร์อย่างเอาเรื่อง
"อะไรเหรอจ๊ะน้ำอบ อ๋อใช่! พี่อินทร์ยังไม่ได้ล้างแก้วเลย พี่อินทร์ขอตัวไปล้างแก้วก่อนนะจ๊ะ"
"น้ำอบเห็นนะว่าพี่อินทร์มองหน้าซ้อเล้ง!"
น้ำอบรีบเข้ามาดักหน้าคนเจ้าเล่ห์ด้วยความไม่พอใจ
"แฟนพี่ก็อยู่ตรงนี้พี่จะมองหาหน้าผู้หญิงคนอื่นอีกทำไม!"
"พี่อินทร์เปล่านะจ๊ะแค่ลูกกะตามันบังเอิญหันไปทางนั้นพอดี โอ๊ย! ใช่จ้ะพี่อินทร์มองแต่มองแค่นิดเดียวไม่ได้มองนานจ้ะ อย่าหยิกหูพี่อินทร์เลยนะจ๊ะพี่อินทร์จะไม่มองหน้าผู้หญิงคนไหนอีกแล้วจ้ะน้ำอบ"
นายอินทร์รีบแก้ตัวอย่างพัลวัลด้วยรักตัวและกลัวตายก่อนจะได้ช่องวิ่งหนีไปล้างแก้วหลังร้านเพราะมีลูกค้าหน้าคุ้นคนหนึ่งจอดรถเทียบที่หน้าร้านได้ถูกเวลาพอดี
"ยินดีต้อนรับการกลับมานะจ๊ะพี่เดช" น้ำอบว่าอย่างเอาอกเอาใจเดชที่ในตอนนี้หายเป็นปกติแล้วเกือบร้อยเปอร์เซ็นหลังจากที่พักรักษาตัวอยู่นานหลายเดือนด้วยกัน
"วันนี้พี่เอาโอวัลตินร้อนแก้วใหญ่หนึ่ง ปาท่องโก๋ห้าคู่แล้วก็โรตีท็อปปิ้งโอวัลตินสองจ๊ะน้ำอบ"
มือใหญ่ของเดชถูไปมา ตลอดเวลาที่นอนพักรักษาตัวเขาคิดถึงโอวัลตินร้อนกับปาท่องโก๋และโรตีฝีมือน้ำอบมาตลอด ในที่สุดวันนี้เขาก็ได้กินสมใจอยากเสียที
"ได้จ้ะ สักครู่นะ พี่อินทร์!เตรียมปาท่องโก๋ห้าคู่"
"จ้า! สักครู่นะจ๊ะแฟนจ๋า"
บ้านน้ำอบ
"น้ำอบจะไปไหนจ๊ะ" ร่างใหญ่ในสภาพฟองน้ำยาล้างจานยังติดอยู่เต็มสองมือรีบวิ่งมาดักหน้าแฟนสาวที่กำลังจะออกรถมอเตอร์ไซค์ไปจากบ้าน
"ไปซื้อเนื้อหมูจ้ะ หมูในตู้เย็นมันหมดแล้ว" เพราะวันนี้ที่บ้านแกงหอยอย่างเดียวหญิงสาวจึงกลัวว่านายอินทร์นั้นจะทานไม่ได้
"พี่อินทร์ขับเองจ้ะรอแปบนะ" นายอินทร์วิ่งหายเข้าไปในบ้านก่อนจะกลับมาพร้อมหมวกกันน็อกสองใบในมือ
"เพื่อความปลอดภัยจ๊ะ" ก่อนจะยื่นใบหนึ่งให้กับน้ำอบ
ภาพคู่รักหนุ่มหล่อสาวสวยที่นั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ไปซื้อกับข้าวในร้านเล็กๆท้ายหมู่บ้านกลายเป็นภาพชินตาสำหรับชาวบ้านระแวกนี้ไปเสียแล้ว...
ร้านกับข้าวท้ายซอย
"เอาหมูโลนึงจ้ะพ่อค้า" เป็นนายอินทร์ที่เอ่ยปากสั่งเพราะว่าคนขายเป็นผู้ชายนั่นเอง
"เอาแบบติดมันน้อยๆนะจ๊ะพ่อค้า เมียฉันไม่ชอบกินหมูติดมัน"
"ได้จ้ะ สักครู่นะจ๊ะ"
"เอาผักสักหน่อยไหมพี่อินทร์ หรือจะทอดกระเทียมทั้งหมด?"
"ทอดมันทั้งหมดนี่แหละจ้ะพี่อินทร์รู้ว่าน้ำอบไม่ชอบกินผัก" ในขณะที่เขาไม่ชอบกินเนื้อและชอบทานผักมากกว่า
"ซื้อไปเผื่อดีกว่าเพราะน้ำอบเองก็รู้ว่าพี่อินทร์ชอบกินผัก"
ดวงตาสองคู่ประสานกันอย่างหวานเชื่อมประหนึ่งว่าโลกใบนี้มีเพียงพวกเขาสองคนเท่านั้น...
"ร้อยหกสิบจ้ะ หมูโลนึงร้อยยี่สิบ ไข่ยี่สิบผักคะน้าสิบ แตงกวาสิบจ้ะ"
"จ้ะๆ" นายอินทร์ขานรับอย่างเคอะเขินในขณะที่น้ำอบก็ได้แต่ยืนเอาผมทัดหูแก้เขินอาย
"น้ำอบจ๊ะ พี่อินทร์ขอเงินร้อยหกสิบจ้ะ"
"นี่จ้ะพี่อินทร์"
ตกเย็นวันเดียวกัน
ตกเย็นมาภายในบ้านหลังเก่าขนาดเล็กที่ตลบอบอวลไปด้วยความรักหวานชื่นก็ได้มีเสียงของหนึ่งหนุ่มกับหนึ่งสาวที่หยอกล้อต่อกระซิกกันดังขึ้นมาให้ได้ยินอยู่เป็นระยะ
"พี่อินทร์กอดอย่างนี้แล้วน้ำอบจะกินยังไงละจ๊ะ" แม้ปากจะห้ามอย่างนั้นแต่หัวกลมทุยก็ยังบดเบียดเข้าหาบ่าแกร่งที่นั่งอยู่ใกล้กันอย่างออดอ้อน
"นี่ผัดคะน้าปลาเค็มของโปรดพี่อินทร์น้ำอบป้อนนะจ๊ะ อ้ำ!"
"อร่อยที่สุดในโลกเลยจ้ะแฟนจ๋า นี่หมูทอดกระเทียมของโปรดแฟนจ๋าพี่อินทร์ป้อนนะจ๊ะ"
"พ่อ นางอายว่าเราค่อยกินกันดีกว่ารอให้มันสองคนกินเสร็จก่อน" นางอายหันไปปรึกษานายโอ่งที่ในตอนนี้ก็ได้แต่นั่งมองคู่รักหวานชื่นตรงหน้าตาปริบๆเช่นเดียวกัน
"พ่อเห็นด้วยกับเอ็งนางอาย" นายโอ่งว่าและออกแรงกระตุกบุตรสาวคนโตเล็กน้อยให้ลุกขึ้นตามตนมา
"เหมือนสองคนนั้นจะลืมไปแล้วมั้งไอ้นางอายว่าข้ากับเอ็งก็ยังนั่งอยู่ตรงนี้..."
ไอ้อินทร์-น้ำอบ ตำนานหวานจนพ่อตากับพี่เมียโก่งคออ้วก😂
- Writer
