บทที่25) อาการป่วยของเจ้าเอย
สนามกีฬาชนโคชัยรัมภา อำเภอท่าศาลา จังหวัดนครศรีธรรมราช
"ทำไมถึงยังไม่มานะนายอินทร์" ชัยรัมภาที่ในวันนี้ได้จัดงานฉลองวันครบรอบวันเกิดปีที่สี่สิบสี่ของเธอเอ่ยถึงลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของตัวเองอย่างกระวนกระวาย
"ลูกไม่เคยลืมนะนายอินทร์" คนเป็นแม่เริ่มตัดพ้ออย่างน้อยใจเมื่อก้มลงมองนาฬิกาข้อมือแล้วพบว่าในขณะนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว
ซึ่งเท่ากับว่า...วันคล้ายวันเกิดของเธอที่หนึ่งปีจะมีเพียงครั้งเดียวได้ผ่านพ้นไปแล้วนั่นเอง
"เข้านอนเถอะครับคุณหนู" เมฆมาพร้อมด้วยมนัสชัยเดินเข้ามาหาคุณหนูที่ทั้งคู่รักเธอเสมือนลูกแท้ๆ ด้วยความสงสาร
"เดี๋ยวนายอินทร์ก็คงจะมาแล้ว" แม้จะรู้ดีอยู่แก่ใจว่านายอินทร์นั้นได้เผลอลืมวันสำคัญนี้ของเธอไปแล้วอย่างแน่นอนก็ตามทีเถอะนะ...
เกือบครึ่งชั่วโมงต่อมากับการรอคอยที่รู้ว่าคงจะไม่มีวันสมหวังได้สิ้นสุดลงพร้อมกับเจ้าเอยที่เผลอหลับไปทั้งใบหน้านอง
