หากเธอเป็นสก๊อยฉันก็คือเด็กแว้น

แต่งงานกันนะ

บทที่23) แต่งงานกันนะ

"เงียบจังวะไอ้อาย" นายอินทร์เลื่อนมือไปผลักหัวทุยเล็กของเพื่อนสาวคนสนิทด้วยความรู้สึกมันเขี้ยว เขา...รู้ดีกว่าใครๆว่ามันจะมีเพียงเหตุผลเดียวเท่านั้นที่จะทำให้ผู้หญิงปากมากอย่างนางอายนั้นนิ่งเงียบไป นั่นก็คือเธอกำลังร้องไห้อยู่นั่นเอง...

"มึงจะร้องไห้ทำไมวะ" นายอินทร์ชะลอความเร็วของรถก่อนจะค่อยๆเข้าไปจอดเทียบอยู่ตรงไหล่ทาง

"ไอ้อินทร์" น้ำเสียงสั่นๆนั้นเอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบาโดยไม่แม้แต่จะหันหน้ากลับมาสบตากับคู่สนทนา

"กูขอบใจ กูขอบใจมึงมากจริงๆไอ้อินทร์ ขอบใจที่... ที่รักน้องสาวของกูมากถึงขนาดนี้"

มาถึงตอนนี้นางอายก็เกิดรู้สึกผิดขึ้นมาอย่างจับใจที่ในตอนนั้นเธอพยายามขัดขวางไม่ให้น้องสาวกับนายอินทร์ได้คบหาดูใจกัน ด้วยกลัวว่าแม่ของนายอินทร์จะทำให้น้ำอบต้องตกอยู่ในอันตราย จนถึงขั้นที่ไม่เปิดปากพูดคุยกับน้องสาวอยู่นานหลายสัปดาห์ในตอนที่ทั้งคู่ตกลงคบหาดูใจกัน...

แต่ในวั