Code Line 21
“ครับ ผมไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล้ว”
“น้องไม่สบายครับ เอาไว้น้องดีขึ้นจะพาเข้าไปแล้วกัน”
เสียงคุยเบาๆที่ได้ยินเมื่อรู้สึกตัวทำให้ฉันเกิดความหงุดหงิดอยู่บ้างเล็กน้อย ฉันยื่นมือไปยังต้นเสียงพอสัมผัสถึงอะไรบางอย่างที่นุ่มและอุ่นฉันเลยตีแปะๆเป็นการบอกให้เงียบ เสียงหัวเราะในคอนั่นทำให้ฉันจำต้องลืมตาตื่นขึ้นมองอย่างยากลำบาก
“ถ้าตีต่ำกว่านี้คงไข้ขึ้นอีกหลายวันอ่ะ” พี่วินบอกพรางหัวเราะในคออย่างเอ็นดู
“ทะลึ่ง”
“อ้าว ก็พูดเรื่องจริง”
“ไม่ต้องมาแกล้งเลยนะ” ฉันว่าอย่างงอนๆ แต่อีกฝ่ายหัวเราะอย่างขบขัน แขนก็ยกโอบเอวรั้งให้เช้าไปชิดกับเขา ตอนนี้เกือบสิบโมง
เช้าแล้วด้วย มันสายมากจนฉันเองก็ยังอดที่จะเขินตัวเองไม่ได้กับเรื่องที่ทำไปเมื่อคืนเพราะถ้าไม่บ้าก๋ากั่นแบบนั้นวันนี้คงไม่ต้องตื่นสาย
“อยากอาบน้ำไหม?” พี่วินกระซิบถามเสียงนุ่ม
“ค่ะ”
“งั้นนอนรอก่อนพี่ไปเตรียมน้ำให้จะได้สบายตัว”
