Code Line 16
ที่เคยบอกว่าจะไปหาพี่วินก็ต้องเลื่อนออกไปทำเอาพี่วินงอนไปหลายรอบแล้วแต่วันนี้แหละฉันจะไปหาพี่วิน เกือบสามเดือนที่เราไม่ได้เจอกันเลย เพราะฉันก็เรียนหนักพี่วินก็ทำงานหนักเลยทำให้เราไม่ได้เจอกันแต่ในทุกๆวันไม่ว่าจะเหนื่อยขนาดไหนพี่วินก็ยังโทรมาหาสม่ำเสมอ
“ถึงแล้วก็บอกนะจะได้ไม่เป็นห่วง” กะทิปิดปากหาวเมื่อมันอุตส่าห์ตื่นมาส่งที่สนามบิน ฉันพยักหน้าให้เพื่อนก่อนจะถูกดันไหล่ให้เดินเข้าไปยังประตูเกท ฉันเล่นโทรศัพท์รอระหว่างขึ้นเครื่องในใจอดที่จะตื่นเต้นไม่ได้ที่จะได้เจอพี่วินที่สำคัญฉันมีของขวัญให้เขาย้อนหลังด้วยนะไม่รู้ว่าเจ้าตัวจะชอบหรือเปล่าแต่ว่าฉันก็ซื้อมาแล้วล่ะถ้าไม่ชอบก็ได้แค่หวังว่าเขาจะรับมันไว้
เจ็ดโมงเช้าฉันก็เดินทางมาถึงภูเก็ตแอบถามเพื่อนพี่วินแล้วว่าพี่วินพักที่ไหนฉันนั่งแท็กซี่เข้าไปยังหอพักพี่วินใช้เวลาเกือบสามสิบนาทีก็ถึงอพาร์ทเม้นท์ของพี่วินวันนี้วันอาทิตย์หวัง
