Code Line 14
หอมแก้ม...
พี่วินหอมแก้มฉัน มันเขิน เขินจนไม่กล้าที่จะรับสายหรือมองหน้าเขาเลย มันมีอาการร้อนวูบวาบไปทั่วใบหน้าไหนจะหัวใจที่เต้นแรงรัวแบบนั้น เมื่อคืนกว่าจะข่มตาหลับก็เกือบตีสองพอตื่นก็ไม่กล้าตอบไลน์พี่วิน ไหนจะโทรมาอีกฉันเขินฉันไม่กล้ารับสายเขา
“ขิงครับ!” เสียงตะโกนหน้าห้อง นั่นมันเสียงพี่วินนี่!
“ขิง น้ำขิง” ฉันส่องดูตรงช่องตาแมวเลยมั่นใจว่าเป็นพี่วิน ฉันเปิดประตูแง้มๆแล้วโผล่หน้าออกไปมอง พี่วินมองอย่างเอ็นดูเมื่อเห็นหน้าฉันโผล่ออกไป
“ทำอะไรอยู่ครับไม่ยอมตอบไลน์พี่เลย โทรมาก็ไม่รับ” พี่วินยังใจเย็นถามเสียงนุ่ม
“ก็เมื่อคืน...”
“เขินอะไรขนาดขนาดนั้นครับ” พี่วินยื่นมือมาลูบผมอย่างนุ่มนวล
“ก็มันเขินนี่”
“หึหึ เด็กน้อยของพี่”
“พี่วินอ่า อย่ามาแซวนะ”
“โอ๋ๆ ไม่แซวแล้วครับแต่งตัวเสร็จหรือยังออกไปทานข้าวด้วยกัน”
“เสร็จแล้วค่ะ แต่ขอเข้าไปเอากระเป๋ากับโทรศัพท์ก่อนนะคะ”
“ได้
