มาดามนับทองถลาเขามาใกล้ นางมองแผ่นหลังของบุตรชายสลับกับใบหน้าซีดเผือดของมรินญา
น้ำตาเม็ดเล็กๆ ไหลร่วงออกมาจากดวงตากลมโต หญิงสาวผวาเข้าหามาดามนับทองเธอซุกใบหน้าแนบอกของท่าน พร้อมกับเกร็ดน้ำตาที่แตกทะลักทลาย
“ฮื่อๆ”
มาดามนับทองระบายลมหายใจออกมาจากอกช้าๆ เธอวางมือบนแผ่นหลังอ่อนบาง พรางลูบไล้แผ่วๆ “ใจเย็นๆ มันอาจจะไม่ใช่อย่างที่หนูคิดนะคาร่า ให้เวลาพี่เขาหน่อย ตอนนี้คงกำลังสับสน”
คำพูดปลอบใจของคนที่รักเธอ ไม่ทำให้ความเจ็บปวดในใจจางหายไป โลแกนกระแทกเธอด้วยความจริง ไม่มีวันที่เขาจะหันมามองเธอ หรือเผื่อแผ่ความรักมาให้ ในหัวใจของชายหนุ่มมีแค่คำว่า ‘จงชัง’ เศษเสี้ยวความรู้สึกที่เขาโยนใส่มรินญาจึงเต็มไปด้วยความเกลียด!!
“บางครั้งคนเราก็ยอมเจ็บ แต่ไม่ยอมเสียหน้า” คำพูดมีความนัย แต่มรินญาคร้านที่จะฟัง หัวใจของเธออ่อนแอเกินกว่าจะมีความหวัง เมื่อสิ่งที่โลแกนพยายามบอกเล่า ไม่ได้มีสิ่งใดเคลือบเขาบอกโต
