บทที่14 รีบกลับนะคะ

1514 Words

นอนเตียงเดียวกับเขางั้นเหรอ ไม่ชินเลยที่จะต้องนอนร่วมเตียงกับใคร ตอนแรกไหนบอกว่าจะให้เธอนอนอีกห้อง ทำไมเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา ไคโรอุ้ม น้องมะลิเดินกลับมา เหมี๊ยว! "มานอนกันครับ" เขาพาลูกสาวของเขาไปนอนตรงที่นอนของเจ้าเหมียว "ริษาชอบแมวใช่ไหม" ค่ะชอบ "ที่บ้านเลี้ยงบ้างรึเปล่า" ไม่กล้าเลี้ยงหรอกค่ะ ลำพังริษายังเลี้ยงตัวเองไม่รอดเลยค่ะ "งั้นเป็นหม่ามี้มะลิไปก่อน" ได้ค่ะ "ขอเสื้อได้ไหมคะ กระเป๋าริษาอยู่ห้องโน้น" ไคโรเดินไปหยิบเสื้อยืดของเขามาให้เธอใส่ "พรุ่งนี้พี่ไคโรมีงานอะไรรึเปล่าค่ะ" มีช่วงบ่าย เดี๋ยวโมน่าเข้ามาตอนเช้า เธอจะเป็นคนบอกรายละเอียดงานอีกที "นอนเถอะค่อยว่ากันพรุ่งนี้" ไคโรไม่ชินกับการนอนร่วมเตียงกับใครเหมือนกัน ส่วนมาก เขาจะนัดกันและเสร็จกิจก็กลับ รึไม่ก็ผู้หญิงกลับ เพราะถ้ารอถึงเช้าอาจจะมีคนแอบถ่าย จะนอนร่วมเตียงกับใครจนถึงเช้าเป็นเรื่องไม่ปกติสำหรับเขา แต่เอาเถอะริษาก็ตัวเล็กแค่นี้เอง เตียงเขาก็ออกจะกว้าง นอนๆไปเถอะ พรุ่งนี้ก็เช้าแล้ว "ริษาหลับรึยัง" ค่ะใกล้หลับแล้วค่ะ หนูเหนื่อย นั้นสินะเธอเพิ่งจะเดินทางมาถึง แล้วเขาก็เพิ่งจะจับเธอกดไปก็ต้องเหนื่อยแหละ "ฝันดีนะคะ พี่ไคโร" "อืม" ฝันดีนะคะเหรอ ได้ยินแล้วรู้สึกดีจังแฮะ คนตัวโตยิ้มกับตัวเองในความมืด เช้าวันต่อมา ฉันมานอนตรงนี้ได้ไงวะ ไคโรตื่นมา งงๆ เขาขยับมานอนเบียดริษาและนอนหนุนหมอนใบเดียวกับเธอตั้งแต่ตอนไหน แล้วก็กอดคนตัวเล็กไว้เต็มอ้อมแขน ไคโรลุกขึ้นนั่งและค่อยๆลงจากเตียง เมี๊ยว! "จุ๊ๆ มะลิอย่างเสียงดัง หม่ามี้หลับอยู่ หนูจะไปห้องน้ำใช่ไหม" ไคโรเปิดประตูห้องให้น้องมะลิ แล้วเขาค่อยเดินเข้าห้องน้ำไป ริษาตื่นขึ้นมามองหาคนที่ขยับมานอนเบียดเธอทั้งคืนแต่ไม่เห็นเขาบนเตียง แล้วลูกสาวเขาก็ไม่อยู่ด้วย แย่แล้วเธอตื่นสายงั้นเหรอ ริษารีบลงจากเตียง เดินไปอีกห้องรีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วลงไปชั้นล่าง ไคโรกำลังเอาอาหารให้น้องมะลิอยู่ เมี๊ยว! ลูกสาวเขาร้องทักทายเธอ "ไงคะน้องมะลิ" ริษาเดินมานั่งลงใกล้ๆมะลิที่กำลังกินอาหารอยู่ "พี่ไคโรตื่นเช้าจังเลยนะคะ" ริษาหันไปทักทายเขาเธอแอบเขินเขานิดหน่อยที่ตื่นสายกว่าเขาซะอีก "พี่ชินแล้วถ้ามะลินอนด้วย เขาจะปลุกพี่ทุกเช้าเพื่อให้เปิดประตูให้เขามาเข้าห้องน้ำ" "มะลิแสนรู้จักเลยนะคะ พี่เลี้ยงมาตั้งแต่เล็กๆเหรอคะ" อืมใช่ "แล้ววันนี้พี่อยากทานอะไรรึเปล่าค่ะ หนูจะไปตลาดซื้อของได้ที่ไหนคะ" ริษาเริ่มเปลี่ยนสรรพนามแทนตัวเองกับเขาเหมือนตอนเด็กๆ ที่เธอใช่เรียกแทนตัวเองกับเขา เพราะเขากับเธออายุห่างกันเยอะพอสมควร "อืม เดี๋ยวให้ซอยอนพาไป ซอยอนเป็นแม่บ้านและเป็นภรรยาของเจสันที่พี่บอกเมื่อคืน" "อ๋อค่ะ" "วันนี้เราก็ทานอาหารที่ซอยอนเตรียมให้ไปก่อน" ได้ค่ะ เสียงฝีเท้ากำลังเดินใกล้เข้ามา โมน่ากับเจสันเดินเข้า "อรุณสวัสดิ์ครับคุณไคโร คุณริษา" เมี๊ยว! "น้องมะลิด้วยครับ" เจสันยิ้มไม่ลืมที่จะทักทายเสียง เมี๊ยว ที่ทักทายเขาก่อน "คุณไคโรค่ะนี้ของที่คุณไคโรสั่งค่ะ" โมน่าวางถุงกระดาษมากมายที่ช่วยกันขนมาจากรถเธอกับเจสัน "อืม โมน่านี่คุณริษานะ เธอจะมาเป็นผู้ดูแลส่วนตัวของฉัน" "สวัสดีค่ะคุณริษา" "ริษานี่โมน่าผู้จัดการของพี่เธอรับผิดชอบเรื่องดูแลตารางงานของพี่ทั้งหมด" "สวัสดีค่ะคุณโมน่า" ริษากล่าวทักทายพร้อมกับยิ้มให้เธออย่างเป็นมิตร "คุณริษามีอะไรให้โมน่าช่วยบอกได้เลยนะคะ" ขอบคุณ คุณโมน่ามากๆเลยนะคะ ริษาคงต้องขอคำแนะนำจากคุณโมน่าเยอะแน่ๆค่ะ "ยินดีค่ะ" โมน่ายิ้มสดใสให้ริษา "โมน่าวันนี้ฉันมีงานแค่ตอนเย็นงานเดียวใช่ไหม" ค่ะคุณไคโร แต่คุณไคโรต้องไปซาวด์เช็คประมาณช่วงบ่ายก่อนค่ะ "อืม! งั้นเธอไปพักผ่อนเถอะได้เวลาก็มารับฉัน" ค่ะคุณไคโร "นายด้วยเจสันไปพักเถอะ บอกซอยอนเตรียมอาหารเสร็จแล้ว เข้ามาคุยกับฉันหน่อย" ได้ครับคุณไคโร "วันนี้เราพักผ่อนก่อนก็ได้นะริษายังไม่ต้องตามพี่ออกไปทำงานหรอก เดี๋ยวจะแนะนำซอยอนให้รู้จัก ซอยอนเธอพูดภาษาอังกฤษได้ดี น่าจะพาเธอไปซื้อของได้" "ค่ะ" ริษารับคำแล้วก็หันไปสนใจลูกสาวของเขาต่อ "มานั่งใกล้ๆหน่อยได้ไหม" "ค่ะ?" "พี่บอกว่าให้เรามานั่งใกล้ๆหน่อย อุ้มมะลิมาด้วย" เขาตบมือลงบนโซฟาข้างๆเขา ริษาอุ้มมะลิเดินมานั่งใกล้ๆตามที่เขาบอก "ในถุงที่โมน่าวางไว้เสื้อผ้ากับของใช้ส่วนตัวของเรานะ ถ้ามีอะไรขาดเหลือก็ค่อยไปซื้อเพิ่ม อันนี้พี่ให้โมน่าเขาจัดการให้" "ขอบคุณค่ะ" "ปกติเขาไม่น่าจะขอบคุณกันอย่างเดียวนะ" ริษามองหน้าเขา งง ว่าเขาหมายถึงอะไร แต่พอมองสบตาเจ้าเล่ห์ของเขาแล้วเธอก็พอจะเดาได้ เลยอยากแกล้งเขาบ้าง "ขอบคุณค่ะพี่ไคโร" ริษายกมือไหว้เขาแบบสวยๆ ไคโรถึงกับยกมือขึ้นมาเกาคิ้ว ยัยเด็กคนนี้ พอดีกับที่แม่บ้านซอยอน เธอเดินเข้ามา "คุณไคโรค่ะ ตั้งโต๊ะเสร็จแล้วนะคะ" อืม "ริษานี่ซอยอนนะ" ริษายิ้มทักทายเธอ "ส่วนนี้คุณริษา คนดูแลส่วนตัวของฉันเธอจะมาอยู่กับฉันที่นี่ ซอยอนช่วยดูแลเธอด้วยนะ" "ได้ค่ะคุณไคโร ยินดีที่ได้รู้จักนะคะคุณริษา" "ไปทานข้าวกันเถอะริษา ถ้าวันไหนเธอทำอาหารไทย เธอก็บอกซอยอนด้วยละกัน จะได้ไม่ทำตรงกัน" ได้ค่ะ ริษานั่งฟังเขาแนะนำอาหารเกาหลีที่ซอยอนทำ ว่ามีชื่อเรียกว่าอะไรบ้าง แล้วก็ทานอาหารไปด้วยกันเสร็จแล้วเขาช่วยเธอถือของขึ้นไปชั้นบน "เดี๋ยวรอซอยอนมาช่วยจัดก็ได้นะ ซอยอนจะเข้ามาทำความสะอาดบ้านช่วงบ่าย มีอะไรก็บอกเธอให้ช่วยทำได้เลย ไม่ต้องทำเองหรอก" "ไม่เป็นไรค่ะ ริษาจัดเองได้ ให้เธอทำหน้าที่ของเธอเหมือนเดิมนั่นแหละค่ะ ส่วนของริษาเล็กๆน้อยๆริษาทำเองได้" ช่วงบ่ายไคโรเตรียมตัวออกไปทำงาน "พี่ไคโรค่ะ ริษาให้ซอยอนพาออกไปข้างนอกได้ใช่ไหมคะ" ได้ว่าแต่เราจะไปไหนละ "ริษาอยากไปซื้อพวกวัตถุดิบ แล้วก็ของสด" อืมได้ เอาใบนี้ไปใช้ เขาส่งบัตรเครดิตใบใหม่ให้เธอ "ใบที่พี่ให้ไว้ก่อนหน้านี้ได้เอามาไหม" เอามาค่ะ เอาใบนั้นมาให้พี่ เราใช่ใบนี้ไปวงเงินใบนี้เยอะกว่า แล้วก็สวมสร้อยเส้นนี้ไว้ ไคโรสวมสร้อยเส้นเดิมกลับให้เธอ "พี่ออกไปทำงานแล้วนะ" ค่ะ "ปกติเขาไม่ตอบกันแค่ ค่ะหรอกนะว่าไหมริษา" คนตัวโตย่อตัวเอียงแก้มมาให้เธอ ริษาเห็นแบบนั้นถึงกับแก้มแดง แต่ก็ยอมหอมแก้มเขาไปฟอดใหญ่ พร้อมกับพูดแบบนั้นออกไป "รีบกลับนะคะ" "ครับรีบกลับครับ" ไคโรตอบกลับเธอยิ้มๆ แล้วเดินอมยิ้มออกจากบ้านไปอย่างอารมณ์ดี บ้าจริงริษาพูดออกไปแบบนั้นได้ยังไง รีบกลับนะคะ อะไรของเธอ เป็นเมียเขารึไงถึงพูดออกไปแบบนั้น ริษาตีปากตัวเอง เบื้องหลังบัตรเครดิต "เจสันต่อสายผู้จัดการแบงก์ให้ฉันหน่อย บอกเขาว่าฉันอยากได้บัตรเครดิตเสริมสักหนึ่งใบ ให้เขารีบจัดการให้เสร็จก่อนฉันจะบินไปอเมริกานะ" "ได้ครับ ว่าแต่เจ้านายจะทำให้ใครครับ" จะให้ริษาตอนเขาบินมาอยู่ที่นี่น่ะ เจสันได้ยินแบบนั้นถึงกับยิ้ม "ยิ้มอะไร บอกให้ไปทำอะไรก็ไปทำสิ ยิ้มอยู่ได้ " "ครับรีบไปเดี๋ยวนี้เลยครับ"

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more