18
ฉันนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ที่สวนหน้าบ้านคนเดียว เพราะหลังจากส่งฉันที่บ้านเมื่อคืนพวกเขาก็ขับรถออกไปทันทีและไม่กลับมาอีกเลย หรือพวกเขาจะโกรธฉันมากนะ ให้ตายสิ! ฉันมันแย่จริงๆ ทั้งที่พวกเขาทำก็เพื่อปกป้องฉันแท้ๆ แต่ฉันกลับไปต่อว่าพวกเขาแบบนั้น ฉันจะทำยังไงดี...
“ตอนนั้นหัวสมองสั่งการอะไรให้พูดแบบนั้นออกไปนะ ยัยมู่หลาน” ฉันเขกหัวตัวเองอย่างคาดโทษ พวกเขาต้องไม่ยกโทษให้ฉันแน่ ก็เล่นต่อว่าไปซะชุดใหญ่ขนาดนั้น เป็นฉัน...ฉันก็ไม่ยกโทษให้หรอก
“เธอมันอกตัญญูที่สุดเลยมู่หลาน รู้ตัวมั้ย!”
“นั่นสิ! อกตัญญูมากๆ”
ฉันเบิกตากว้างอย่างตกใจ ก่อนจะหันกลับไปมองทางต้นเสียง พวกรุ่นพี่ทั้งห้าคนยืนเรียงกันอยู่ และคนที่พูดประโยคเมื่อกี้ก็คือพี่บีโอ
“รุ่นพี่!” ฉันวิ่งเข้าไปกอดพี่บีโอที่ยืนอยู่ตรงกลางไว้แน่น เขาชูแขนขึ้นอย่างอึ้งๆ ที่จู่ๆ ก็ถูกฉันกอด
“นะ...นี่เธอ...”
ฉันไม่สนว่าพี่บีโอจะพูดอะไร กระชั
