“ฉันกลับบ้านก่อนนะไหม” รินรดาบอกเพื่อน เมื่อถึงเวลาเลิกงานตอนเย็นแล้ว
“ฉันก็อยากกลับคอนโดเหมือนกัน แต่กลับไม่ได้ เจ้านายผีดิบของแกไม่ยอมอนุญาต” ไหมแก้วบ่นพึมพำ
“อย่าบ่นเลยน่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้แกก็ได้เช็คค่าจ้างแล้ว ถือว่านี่คือการทำงานก็แล้วกัน” รินรดาหยิบกระเป๋าสะพายขึ้นมาคล้องบ่า
“ก็เพราะเงินนี่แหละ ฉันถึงต้องยอม... อยู่ใกล้เขาต่อไปน่ะ ทั้งๆ ที่อยากจะมุดดินหนีไปให้ไกลสุดล่าฟ้าเขียวใจจะขาด”
รินรดาเข้าใจดีว่าเพื่อนกำลังวิตกกังวลเรื่องอะไรอยู่
“ก็เคยเตือนแล้วว่าอย่าเมา แกเมาทีไรสร้างเรื่องบันเทิงใจทุกที”
“ก็ฉันไม่ได้ตั้งใจจะเมาเองสักหน่อย ฉันจะมอมเหล้าเจ้านายแกต่างหาก แต่เขากลับคอแข็ง แล้วเป็นฉันที่เมาเอง...” น้ำเสียงของไหมแก้วเต็มไปด้วยความห่อเหี่ยว
“อย่าไปนึกถึงมันเลย คิดว่าเป็นความฝันก็แล้วกันแก”
“ฉันก็พยายามคิดแบบแกพูดแหละริน แต่มันครั้งแรกของฉันเลยนะ แถม... ผู้ชายที่ได้มันไปกลับจ
