บำเรอที่ 1
ลู่เหยาเหยา
ราวกับความฝันตื่นหนึ่งตั้งแต่สมัยยังเด็กข้าเติบโตมาในตระกูลบัณฑิตมารดาข้าเสียไปตั้งแต่อายุยังมิทันห้าขวบบิดาข้าก็เป็นอาจารย์สอนหนังสือแต่ละวันบีบบังคับให้ข้าอ่านออกเขียนได้ทั้งยังสอนพิณหมากล้อมภาพวาดบ่มเพาะจนข้าเติบโตเต็มสาวกลายเป็นสตรีดีงามในห้องหออายุสิบห้าก็ถูกทาบทามสู่ขอจากขุนนางหนุ่มหลายคนในเมือง
“หากแต่ข้าก็มิสนใจพวกเขาซักคน” 8
ใช่แล้วข้าไม่แม้แต่จะชายตามองพวกบัณฑิตขุนนางในสายตาข้าต่อให้พวกเขาโดดเด่นสูงส่งแค่ไหนข้าก็ให้พวกเขาเป็นเพียงกองอึกองหนึ่งอยู่ดี
“…”
ร้ำนขำยผ้ำสกุลเซียว
“คุณชายขอรับแม่นางลู่รออยู่ที่ห้องชั้นล่าง”
ภายในห้องทางานชั้นสามเซียวหมิงขณะคิดกาไรร้านค้าต่างๆต้องขมวดคิ้วกล่าวกับบ่าวไพร่ที่มาว่า “ให้นางขึ้นมาแล้วไล่ผู้อื่นไปปิดปากให้ดี!”
ผู้อื่นที่ว่าย่อมเป็นคนงานของเขาหากเป็นไปได้เขาแทบมิอยากให้ผู้ใดรู้ถึงความสัมพันธ์ของเขากับนาง
นั่
