"ฮูหยินเจ้าคะ ท่านจะไม่ไปจริงๆ หรือ"
เสี่ยวซานถามนางอย่างกังวลหลังจากเดินห่างเรือนซวี่หยางออกมาแล้ว
“สถานที่อย่างนั้นใครอยากจะไป บรรดาครอบครัวขุนนางทั้งหลายจะมีใครมองข้าอย่างเป็นมิตรบ้าง ข้าเป็นเพียงบุตรีของพ่อค้า คนเหล่านั้นแม้จะไม่แสดงออกแต่ก็ต้องนึกเหยียดหยามอยู่ในใจ”
เสี่ยวซานได้ฟังก็หน้าสลดลง แต่งมาตระกูลแม่ทัพไม่เห็นมีอะไรดี ต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวแถมยังถูกคนรอบข้างหยามหมิ่น เสี่ยวซานสงสารนายหญิงของนางเหลือเกิน
ฝ่ายซ่งฉีหลินไม่คิดจะหอบใบหน้าที่แตกละเอียดของตนไปขอร้องเนี่ยซวง ปล่อยให้มารดาของเขาเกลี้ยกล่อมนางเองก็แล้วกัน
วันรุ่งขึ้นเนี่ยซวงถูกแม่สามีเรียกไปพบอีกครั้ง คราวนี้มีสตรีผู้หนึ่งอยู่ด้วย
"เนี่ยซวง นี่คือคุณหนูเฉินเยว่หลัน เป็นเพื่อนวัยเด็กของฉีหลิน" จากนั้นก็หันไปหาเฉินเยว่หลัน "เยว่หลัน นี่คือพี่สะใภ้ของเจ้าอย่างไรเล่า"
เฉินเยว่หลันเป็นหญิงสาวอายุสิบแปดปี ตอนนางยังเด็ก
