แม่นมพาเป๋าเป่าเข้านอนแล้วก็อาสาเฝ้าอยู่ในห้อง เสี่ยวถงและแม่นมอีกคนจึงถือโอกาสไปพัก เด็กทั้งสามเวลาหลับก็ไม่ต่างกับเซียนน้อย สองตาพริ้มลง ขนตายาวงอน ใบหน้าไร้เดียงสา ช่างเป็นความเงียบสงบที่น่ารัก แม่นมจับจ้องเพลินอยู่ดีๆ ก็รู้สึกเหมือนมีอะไรมาสะกิดหลัง จากนั้นก็หลับไป
ร่างสูงของซ่งฉีหลินก้าวเข้ามาในห้อง ฟงอิ่งยืนดูต้นทางอยู่ด้านนอกด้วยท่าทางขลาดกลัว
บุกรุกบ้านผู้อื่น มิใช่สิ่งที่นายทหารอย่างเขาเคยกระทำมาก่อน มิหนำซ้ำนี่ยังเป็นบ้านของเถ้าแก่เนี้ยเจ้าของใบชาลวี่ชุ่ยเชียวนะ! ท่านจะมาขอความช่วยเหลือจากเขามิใช่หรือ หากเขาจับได้ขึ้นมาท่านจะทำอย่างไรท่านแม่ทัพ!
ฟงอิ่งได้แต่ตะโกนก้องในใจแต่ท่านแม่ทัพไม่ได้ยิน
ซ่งฉีหลินค้อมกายลงดูเด็กน้อยทั้งสามที่นอนเรียงกันอย่างเป็นสุขอยู่บนฟูก แต่ละคนอ้วนท้วนขาวผ่อง หน้าตาน่ารักอย่างยิ่ง ส่วนเจ้าวายร้ายเป๋าเป่าตอนนอนกลับดูงดงามบริสุทธิ์ราวกับเทวดา เด็กชายอ
