คืนนี้ซ่งฉีหลินไม่ได้ร่วมรักกับนาง เขาเพียงกอดนางไว้ในอ้อมแขนราวกับไม่ต้องการให้ช่วงเวลาอันแสนมีค่านี้ต้องแปดเปื้อนไปกับอารมณ์ใคร่ เนี่ยซวงไม่อยากหลับเพราะกลัวว่าวันพรุ่งนี้ตื่นขึ้นมาเขาก็ต้องจากไป ซ่งฉีหลินก็คิดถึงรอยยิ้มและเสียงพูดคุยเจื้อยแจ้วของภรรยาเหมือนกัน
"ซวงซวง ข้าไม่อยากจากเจ้าไป หากเป็นไปได้ก็อยากให้เจ้าและลูกอยู่ข้างกายเสมอ พวกเขายังเล็ก แถมยังมีกันถึงสามคน เจ้าดูแลพวกเขาเพียงลำพังย่อมจะเหน็ดเหนื่อยมาก ข้าช่าง...ช่างเป็นสามีที่แย่เหลือเกิน ทำให้เจ้าต้องระหกระเหินจากจวนมาไกลถึงเพียงนี้ ไม่อาจเป็นที่พักพิงให้เจ้า ไม่อาจช่วยเจ้าแบ่งเบาภาระดูแลลูกๆ ของเรา"
เนี่ยซวงเอ่ยปลอบเขา
"ไม่เป็นไรหรอก ข้าไม่เหนื่อยสักนิด มีเรื่องราวอะไรก็ล้วนให้ต้าสือและหวังตงพัวไปจัดการ เรื่องราวในบ้านก็มีเสี่ยวซานเสี่ยวถงและอาอี้ที่วางใจได้"
"ซวงซวง...หากครั้งนี้เกิดเจ้าตั้งครรภ์ขึ้นมาอีก ข้า...ข้าอยาก
