ตั้งแต่วันเปิดร้าน โรงน้ำชาเซียงอวิ๋นก็เป็นที่กล่าวขวัญของคนในเมือง จากที่ผู้คนเคยปรามาสว่าการเปิดโรงน้ำชาในแหล่งผลิตชาไม่ใช่ความคิดที่ดี ลูกค้าที่มาอุดหนุนส่วนใหญ่กลับเป็นคนในท้องถิ่นเสียอย่างนั้น
หากมีคนต่างถิ่นมาถามถึงชาลวี่ชุ่ยแล้วไม่รู้จักก็ขายขี้หน้าแย่!
คนในเมืองนี้ล้วนต้องติดต่อค้าขายกับพ่อค้าจากเมืองอื่นๆ ย่อมไม่มีใครอยากถูกมองว่าล้าหลัง ไม่เพียงไปลองชิมให้รู้รส บางครั้งยังเป็นฝ่ายคุยโวโอ้อวดเองเสียด้วย
"ชาลวี่ชุ่ยนี่นะ จิ๊ๆๆๆ อย่าหาว่าข้าคุย ต่อให้ท่านมาเยือนเมืองจิ่งหวงบ่อยๆ ก็คงไม่เคยชิมแน่ เทียบไม่ได้กับใบชาของร้านชุนสุ่ยที่ท่านซื้อกลับไปคราวละเยอะๆ ชาลวี่ชุ่ยนี้กลิ่นสีหอมเข้มข้นนัก คังอ๋องได้ชิมครั้งแรกก็โปรดปราน ซื้อกลับไปถึงยี่สิบชั่ง ข้าเองก็ได้รับเชิญให้ไปร่วมดื่มชาเช่นกัน จะซื้อกลับมาเสียหลายกล่อง แต่ชาชั้นเลิศเช่นนี้ ปีหนึ่งๆ ผลิตได้จำนวนน้อย ต่อให้มีเงินก็ซื้อไม่ได
