อาจารย์ใหญ่ของสำนักศึกษาขอให้คังอ๋องเป็นผู้กำหนดหัวข้อการแข่งขัน ท่านอ๋องยิ้มแล้วกล่าว
"วันนี้เป็นวันชีซี มิสู้พวกเราร่วมรำลึกถึงหนุ่มเลี้ยงวัวและสาวทอผ้า แต่งกลอนเกี่ยวกับความรักกันเถอะ"
เหล่าบัณฑิตจับพู่กันขึ้นมาร่างโคลงกลอนทันที ต่างก็มุ่งมั่นจะแสดงความสามารถของตนให้ทุกคนได้ประจักษ์ เพียงไม่นานก็มีคนวางพู่กัน บรรดาอาจารย์ต่างแยกย้ายกันไปเดินดูบทกวีที่ยังวางผึ่งให้หมึกแห้งอยู่บนโต๊ะ ชอบใจบนไหนก็หยิบกลับมาวางไว้เบื้องหน้าคังอ๋อง
เนี่ยซวงชำเลืองมองบทกวีเหล่านั้น แม้จะไม่ได้มีหัวทางอักษรศาสตร์แต่อ่านแล้วก็รู้สึกว่าเข้าทีอยู่เหมือนกัน ไม่น่าเชื่อว่าถ้อยคำสละสลวยจับใจจะสามารถร้อยเรียงออกมาได้ในช่วงเวลาสั้นๆ นางหันไปถามซ่งฉีหลินว่าชอบบทไหน เขาชี้ไปยังกระดาษแผ่นหนึ่ง เป็นกลอนที่บรรยายถึงยามหนุ่มเลี้ยงวัวหนิวเชียนต้องถูกพรากจากเทพธิดาจือหนี่ว์ เขาพาลูกชายทั้งสองติดตามไปบนสวรรค์ แต่กลับถูกเจ้
