ประชุมกินเวลาเกือบสามชั่วโมงเลยเวลาพักเที่ยงแต่กลับไม่มีใครกล้าทักท้วง ปรมะทำเพียงสั่งให้คนนำของว่างมาเสิร์ฟแต่จนแล้วจนรอดก็ไม่มีใครกล้ากลืนอะไรลงท้อง อารมณ์เจ้านายดีแต่งานที่มีปัญหากำลังทำให้ถูกไล่บี้กันทุกฝ่าย ปรมะไม่ชอบความผิดพลาด งานทุกชิ้นต้องมีคุณภาพสมกับเงินเดือนสูงลิบที่เขาจ่าย
“เธอไปทานอาหารได้เลย” ปรมะยกข้อมือขึ้นมาดูเวลา เกือบบ่ายสองแล้วพนักงานที่เข้าร่วมประชุมเหนื่อยล้า เขาเป็นเจ้านายปล่อยก่อนเวลาได้แต่งานไม่เคลียร์อธิบายกันวกไปวนมา
“ท่านประธานไม่ไปด้วยกันเหรอคะ วันนี้วันเกิดจา เออ จาจองร้านอาหารกลางวันไว้แล้ว ท่านประธานพอจะว่างไปด้วยกันมั้ยคะ” หญิงสาวก้มหน้าอย่างเขินอาย มือทั้งสองบีบแฟ้มเอกสารแน่น
“โมนาทำมาให้ฉันแล้ว” ปรมะถอดแว่นตาออกมาใส่กล่อง เขานั่งที่โต๊ะทำงานแล้วเปิดอาหารที่ภรรยาทำมาให้อีกครั้ง โมนาทำมาเผื่อทั้งเช้าและเที่ยง อาหารแค่นี้ก็เพียงพอสำหรับเขา
จารวีคลาย
