คนถูกทวงสัญญาไม่ได้ตอบโต้ใด ๆ เพราะรู้ดีว่าอย่างไรวันนี้ก็ต้องมาถึง การหนีจากปรมะเป็นไปไม่ได้แล้ว คงเหลือแค่จบชีวิตตัวเองถึงจะพ้นแต่ก็เป็นไปได้ว่าชาติหน้าจะวนกลับมาอยู่ด้วยกันอีก
ปรมะดันหลังภรรยาเข้าบ้านหลังจากส่งสายตาย้ำเตือนถึงข้อตกลง เมื่อเมียต้องการทำงานเขาก็ไม่ขัด ฟังถ้อยคำตัดพ้อปนด่าของเมียแล้วพอเข้าใจได้ว่าเจ้าตัวนั้นรู้สึกอย่างไร ตัวเขาเองก็เคยรู้สึกไร้ค่า หากโมนาห้ามเขาทำงานบ้างสภาพก็คงอารมณ์เสียไม่ต่างกัน
“ได้กลิ่นเหล้าแล้วเมาหรือไง ทำไมมาทวงสัญญาเร็วจัง”
คนกำลังตกเป็นรองเริ่มอยู่ไม่สุข สาบานว่าเธอไม่ใช่คนหื่นกามแต่พอเดาได้ว่าตอนนี้ตัวเองจะโดนอะไร
บ้านเงียบเสมือนคนใช้ถูกสั่งไว้ว่าห้ามมาเฉียด โต๊ะอาหารถูกจัดทิ้งไว้ทว่าไร้เงาแม่บ้าน ปรมะฉลาดมากที่สร้างเรือนคนใช้แยกจากตัวบ้าน พร้อมกับรอบ ๆ มีลูกน้องคอยเฝ้าทุกจุด
ม่านกรองแสงสีขาวพรางสายตาคนได้ดี คงมีเพียงโมนากับปรมะที่มองไป
