ฟังเรื่องราวของสามีจบน้ำตาที่เคยแห้งไปไหลราวกับเผาเต่า ชีวิตเธอว่าแย่ถูกหมางเมินแต่คุณปู่ไม่เคยมาทำร้ายตบตีให้เจ็บปวด ทว่าปรมะกลับถูกทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจ
คนเล่าไม่ได้แสดงสีหน้าโศกเศร้าอะไร หัวใจเขาด้านชาจากคนที่ตัวเองเรียกว่าพ่อกับแม่มานานมากแล้ว
“หยุดร้องเถอะ เหนื่อยแย่แล้ว” ปรมะเช็ดน้ำตาให้คนตัวเล็กที่ร้องไห้สะอึกสะอื้น โมนาขี้สงสารไม่เคยเปลี่ยน เพราะแบบนี้เขาถึงได้รักเธอเหลือเกิน
“ฮึก ต่อไปนี้โมนาจะไม่ให้ใครมาทำร้ายคุณ โมนาจะปกป้องคุณเอง” ตากลมเปียกชื้นวาวโรจน์จนปรมะแทบหลุดยิ้ม
โมนาของเขาน่าเอ็นดูเกินไปแล้ว…
“กว่าจะได้คุณมาไม่ง่าย ขอบคุณที่เลือกผม” ขอบคุณที่อยู่กับผู้ชายร้ายกาจแบบเขา สาบานเลยว่าทั้งชีวิตจะไม่ให้เธอต้องลำบาก
“คุณน่ารักขึ้นกว่าแต่ก่อนเยอะนี่คะ” หมายถึงชาติก่อนอะนะ โมนาแอบต่อประโยคหลังในใจ
“ยังเครียดอีกเหรอ ผมไม่เป็นไรหรอก” เห็นหน้าหญิงสาวยังเศร้าก็อดไม่ไ
